Steaua Bukareszt/Puchar Europejskich Mistrzów Krajowych 1985-1986

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Adnotacja: 1.

Spis treści

1 Kadra
2 Puchar Europejskich Mistrzów Krajowych 1985-1986
3 Konsekwencje
4 Superpuchar Europy 1987

[edytuj] Kadra

Poz	Nr	Nazwisko	Wiek
B	-	Helmuth Duckadam	26
B	-	Dumitru Stângaciu	21
B	-	N Popa	19
O	-	Ilie Bărbulescu	28
O	-	Miodrag Belodedici	21
O	-	Adrian Bumbescu	25
O	-	Ştefan Iovan	25
O	-	Dan Petrescu	18
O	-	Anton Weissenbacher	20
P	-	Lucian Bălan	26

Poz	Nr	Nazwisko	Wiek
P	-	Gavril Balint	22
P	-	Ladislau Bölöni	32
P	-	Anghel Iordănescu	35
P	-	Mihai Majearu	25
P	-	Ştefan Petcu	28
P	-	Constantin Pistol	18
P	-	Tudorel Stoica	31
N	-	Marius Lăcătuş	21
N	-	Victor Piţurcă	29
N	-	Marin Radu II	29

* Wiek zawodników na 17 września 1985, czyli dzień przed rozpoczęciem pierwszego meczu w walce o PEMK.

[edytuj] Puchar Europejskich Mistrzów Krajowych 1985-1986

[edytuj] Finał

07.05.1986, Sewilla: STEAUA - FC Barcelona 0:0, k. 2:0
Steaua: Helmuth Duckadam - Ştefan Iovan, Adrian Bumbescu, Miodrag Belodedici, Ilie Bărbulescu - Lucian Bălan (72, Anghel Iordănescu), Mihai Majearu, Ladislau Bölöni, Gavril Balint - Marius Lăcătuş, Victor Piţurcă (107, Marin Radu II). Trener: Emeric Ienei.
Barcelona: Javier Urruticoechea - Gerardo, Migueli, José Ramón Alexanko, Julio Alberto - Victor, Bernd Schuster (85, Moratalla), Carrasco - Ángel Pedraza, Steve Archibald (106, Pichi Alonso), Marcos Alonso. Trener: Terry Venables.
Rzuty karne: Majearu (Urruticoechea broni) - Alexanko (Ducadam broni), Bölöni (Urruticoechea broni) - Pedraza (Ducadam broni), Lăcătuş - Pichi Alonso (Ducadam broni), Balint - Marcos Alonso (Ducadam broni).

[edytuj] Konsekwencje

Po niespodziewanym zwycięstwie w półfinale Pucharu Europejskich Mistrzów Krajowych z mistrzem Belgii RSC Anderlechtem, Steaua jako pierwsza drużyna z Rumunii awansowała do finału europejskich rozgrywek. W ostatnim meczu podopieczni Emerica Ienei pokonali w rzutach karnych prowadzoną przez Anglika Terry'ego Venablesa FC Barcelonę. Bramkarz Steauy Helmuth Duckadam obronił wszystkie cztery strzały z jedenastu metrów.

Dla Duckadama mecz finałowy w Sewilli był ostatnim w barwach Steauy. Niedługo potem okazało się, że krew 27-letniego bramkarza zaatakował nieznany wirus i został on zmuszony do zakończenia piłkarskiej kariery. Niektórzy podejrzewali, że Duckadam, który nigdy nie ukrywał swoich proniemieckich sympatii, padł ofiarą rumuńskiej służby bezpieczeństwa Securitate. Do uprawiania futbolu powrócił jeszcze na krótko w 1989 roku. W bramce zdobywcy Pucharu Mistrzów zastąpił go Dumitru Stângaciu.

Z klubem w maju 1986 roku pożegnał się także trener Ienei, który został selekcjonerem reprezentacji Rumunii. Pałeczkę przekazał swojemu asystentowi 36-letniemu Anghelowi Iordănescu, który prowadził Steauę do 1990 roku, do upadku komunizmu w kraju. Z kolei Ienei, mimo porażki w eliminacjach do Euro 1988, cieszył się zaufaniem władz związku, pozostał na swoim stanowisku i wkrótce wywalczył pierwszy od dwudziestu lat awans do mistrzostw świata. W kadrze na Mundial 1990 znalazło się tylko dwu zawodników (Marius Lăcătuş i Gavril Balint), którzy grali w meczach o PEMK 1985-86.

Po zwycięstwie nad Barceloną piłkarze Steauy stali się obiektem zainteresowania menedżerów zachodnich klubów. Jednak komunistyczne władze nie pozwalały na wyjazd za granicę. Inna sprawa, że zawodnicy byli wyjątkowo rozpieszczani i w biednym państwie zaliczali się do finansowej elity. Prezesem klubu był syn dyktatora Rumunii Valentin Ceauşescu, który zamiast osłabiać, wolał wzmacniać Steauę, sprowadzając do niej - nierzadko wbrew woli mniejszych klubów - najbardziej utalentowanych piłkarzy w kraju. Wkrótce do zespołu dołączył 21-letni pomocnik Gheorghe Hagi oraz - na krótko - obrońca Gheorghe Popescu, który sprzeciwił się władzom i wrócił do Universitatei Craiova. Masowy exodus piłkarzy Steauy rozpoczął się dopiero po rewolucji rumuńskiej roku 1990. Był to zarazem koniec jej prymatu w lidze i w Europie.

Wielu obserwatorów sądziło, że zwycięstwo podopiecznych Ienei było przypadkowe i nie powinno mieć wpływu na zmianę pozycji klubu w europejskiej hierarchii. Tymczasem Steaua na stałe zadomowiła się na najwyższym szczeblu pucharowych rozgrywek. Pół roku później wprawdzie przegrała w meczu o Puchar Interkontynentalny z River Plate Buenos Aires, ale już w lutym 1987 roku wygrała Superpuchar Europy. W sezonie 1987-1988 dotarła do półfinału PEMK, gdzie uległa Benfice Lizbona, a w kolejnych rozgrywkach po raz drugi wystąpiła w finale. W tamtym meczu zagrało sześciu piłkarzy, którzy pamiętali zwycięstwo z Barceloną sprzed trzech lat. Tym razem jednak Steaua przegrała 0:4, a jej pogromcą był A.C. Milan. Po dwa gole strzelili Marco van Basten i Ruud Gullit. Zespół dominował także w lidze rumuńskiej - między 1985 a 1989 roku zdobył pięć tytułów mistrza kraju (1985, 1986, 1987, 1988 i 1989) oraz czterokrotnie wygrywał rywalizację o Puchar Rumunii (1985, 1987, 1988 i 1989). Od czerwca 1986 do września 1989 roku nie przegrał w Divizii A ani jednego meczu. 104 spotkania bez porażki do dzisiaj są rekordem Starego Kontynentu.

Zwycięstwo Steauy w 1986 roku było początkiem odrodzenia futbolu rumuńskiego. W latach 90. najlepsze wyniki notowała reprezentacja, prowadzona przez Anghela Iordănescu. Rumuni od 1994 do 2000 roku byli obecni na każdym mistrzowskim turnieju; na Mundialu 1994 dotarli, po wyeliminowaniu Kolumbii, USA i Argentyny, do ćwierćfinału, a cztery lata później, po wygraniu grupy z Anglią, awansowali do drugiej rundy. Zamknięciem najlepszego w historii piłkarstwa w Rumunii piętnastolecia (1985-2000) był udany występ na Euro 2000. Historia zatoczyła koło, bowiem na ławce trenerskiej ponownie zasiadł Emeric Ienei, a w obronie grał 36-letni Miodrag Belodedici, który powrócił do drużyny narodowej po czteroletniej przerwie.

[edytuj] Superpuchar Europy 1987

24.02.1987, Monaco: STEAUA - Dynamo Kijów 1:0 (Hagi '45)
Steaua: Dumitru Stângaciu - Ştefan Iovan, Adrian Bumbescu, Miodrag Belodedici, Ilie Bărbulescu - Tudorel Stoica, Lucian Bălan, Ladislau Bölöni, Gheorghe Hagi (82, Gavril Balint) - Marius Lăcătuş (89, Mihai Majearu), Victor Piţurcă. Trener: Anghel Iordănescu.
Dynamo: Wiktor Czanow - Andriej Bal, Siergiej Bałtacza, Oleg Kuzniecow, Anatolij Demianienko - Paweł Jakowienko, Wadim Jewtuszenko, Aleksandr Zawarow (77, Michaił Morozow), Wasilij Rac - Igor Biełanow (51, Aleksiej Michajliczenko), Oleg Błochin. Trener: Walery Łobanowski.

W zespole Steauy doszło do trzech zmian w porównianiu ze składem, który grał w poprzednim sezonie w rozgrywkach o PEMK. W bramce Duckadama zastąpił rezerwowy dotychczas Stângaciu, a nowym liderem drugiej linii został sprowadzony przed kilkoma miesiącami Hagi, który strzelił w tym spotkaniu jedynego gola. Na ławce trenerskiej zamiast Emerica Ienei, który został selekcjonerem reprezentacji, usiadł Iordănescu.