Emil Gołogórski

Z Wikipedii

Emil Gołogórski (ur. 27 lutego 1982 w Wiedniu, zm. 7 lutego 1921 w Warszawie) – inżynier, marszałek polny porucznik Armii Austro-Węgier i generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Awanse: 4 Zobacz też: 5 Źródła: 6 Przypisy

[edytuj] Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii

W 1880, po ukończeniu 6-klasowego gimnazjum realnego we Lwowie, rozpoczął studia politechniczne w Wiedniu. Po roku przeniósł się do Wojskowej Akademii Technicznej. 18 sierpnia 1883 ukończył studia z wynikiem bardzo dobrym i rozpoczął zawodową służbę wojskową w Cesarskiej i Królewskiej Armii, w stopniu podporucznika. Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 1 Pułku Inżynieryjnego.

Na przełomie 1893 i 1894 ponownie przeniesiony został do Krakowa w celu wykonania zadań projektowych i nadzorczych przy budowie obiektów fortecznych twierdzy „Kraków”. Jego dziełem są forty pancerne: 44a "Pękowice", 45a "Bibice", 48a "Mistrzejowice", 50 ½ OST "Barycz" / "Kosocice", 50 1/2 WEST "Kosocice" i fort pomocniczy piechoty 50a "Lasówka". Do 1889 był referentem do spraw telefonów fortecznych, obiektów mostowych i min demolujących.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

13 listopada 1918 przyjęty został do WP w stopniu generała porucznika. Do marca 1919 dowodził Okręgiem Generalnym „Kraków”. Od marca do czerwca tego roku, w Małopolsce Wschodniej, na wojnie z Ukraińcami był zastępcą dowódcy Grupy Operacyjnej gen. Iwaszkiewicza. 10 czerwca mianowany został dowódcą Okręgu Generalnego „Lwów”. W tym czasie Komisja Weryfikacyjna dla oficerów byłej armii austriackiej proponowała jego awansowanie na generała broni. 23 lutego 1920 zakończył służbę we Lwowie i został przeniesiony do stolicy. 10 marca tego roku wyznaczony został na stanowisko szefa Departamentu II Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych ^[1]. Na tym stanowisku odpowiadał za organizację wojsk inżynieryjnych i saperów, wojsk łączności, wojsk kolejowych i wojsk samochodowych. We wrześniu powierzono mu szefostwo Grupy Technicznej M.S.Wojsk. Zmarł 7 lutego 1921 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

[edytuj] Awanse:

• podporucznik (leutnant) – 1883
• porucznik (oberleutnant) – 1888
• kapitan (hauptmann II kl.) – 1893
• kapitan (hauptmann I kl.) – 1895
• major (major) – 1900
• podpułkownik (oberstleutnant) – 1904
• pułkownik (oberst) – 1 listopada 1907
• generał brygady (generalmajor) – 31 października 1912 ze starszeństwem z 25 listopada 1912
• generał dywizji (feldmarschalleutnant) – 1 września 1915 ze starszeństwem z 2 września 1915

[edytuj] Zobacz też:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka

[edytuj] Źródła:

• Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Księgarnia Akademicka, Kraków 2001, ISBN 83-7188-235-1, s. 201-202,
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 37,
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 123,

Przypisy