Wacław Iwaszkiewicz-Rudoszański
Z Wikipedii
Wacław Teodor Iwaszkiewicz-Rudoszański (ur. 26 sierpnia 1871 w Omsku, zm. 25 listopada 1922 w Warszawie) - generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał broni Wojska Polskiego.
Był synem powstańca styczniowego, zesłańca syberyjskiego. Po ukończeniu szkół wojskowych w Petersburgu, rozpoczął w 1891 służbę w armii rosyjskiej, od 1892 zawodowy oficer rosyjskiej piechoty. W 1900 brał udział w interwencji w Chinach przeciwko powstaniu bokserów.
W czasie wojny rosyjsko-japońskiej uczestniczył w obronie twierdzy Port Artur. W czasie I wojny światowej w randze pułkownika dowodził 54 pułkiem strzelców syberyjskich, potem dywizją piechoty. Za udział w bitwie pod Łodzią 1914 awansowany do stopnia generała-majora i nagrodzony złotą szablą. Walczył w 1915 roku w obronie Warszawy przed wojskami Cesarstwa Niemieckiego. Ranny pod Rygą. Po wybuchu w 1917 rewolucji lutowej czynny w Związku Wojskowym Polaków w Rosji, został członkiem Naczpolu. Od 21 października 1917 Dowodził 3 Dywizją Strzelców, która weszła w skład I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Na czele dywizji przebił się z Jelni do Bobrujska.
Po sformowaniu Wojska Polskiego w stopniu generała-porucznika zostaje mianowany 26 listopada 1918 roku, dowódcą sformowanej przez siebie z różnych oddziałow, m.in. z sił Polskiej Samoobrony z Wilna - 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od lutego 1919 dowodził grupami operacyjnymi w rejonie Wołkowyska i - od 14 marca 1919 siłami rzuconymi na ratunek oblężonego przez Ukraińców Lwowa, którego obroną dowodził gen. Tadeusz Rozwadowski. Po przebiciu się do Lwowa, gen. Wacław Iwaszkiewicz zastąpił gen.Tadeusza Rozwadowskiego na stanowisku dowódcy polskich sił na tym froncie. Gen. Iwaszkiewicz dowodził mastępnie jednostkami polskimi w czasie walk Galicji Wschodniej i na Wołyniu, wypierając Ukraińców za Zbrucz.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej gen. Wacław Iwaszkiewicz dowodził: grupą operacyjną "Wschód", frontami: Galicyjsko-Wołyńskim, Galicyjskim, Podolskim, w 1920 roku w czasie ofensywy kijowskiej był dowódcą 6 Armii, a w sierpniu - w czasie bitwy warszawskiej - dowódcą Frontu Południowego.
Po wojnie polsko-bolszewickiej, od czerwca 1921 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie i tam zmarł w niespełna dwa lata później.
Pochowany w kwaterze dowódców na cmentarzu Obrońców Lwowa.
Był m. in. kawalerem Orderu Virtuti Militari II i V klasy, Polonia Restituta 3 kl., Krzyża Walecznych.
