François Couperin

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

François Couperin

François Couperin (ur. 10 listopada 1668 w Paryżu, zm. 12 września 1733 tamże) to francuski kompozytor epoki baroku.

[edytuj] Życie

Pochodził ze znanego rodu kompozytorów i muzyków. Uczył go ojciec, Charles Couperin, który umarł gdy François miał 10 lat. Po śmierci ojca uczył go Jacques Thomelin. W 1685 został organistą w kościele świętego Gervaisa w Paryżu, stanowisko, jakie odziedziczył po ojcu miało przejść dalej na jego kuzyna, Nicolasa Couperina. Inni członkowie rodziny trzymali tę samą pozycję w późniejszych latach. W 1693 Couperin został po Thomelinu organistą w Chapelle Royale (Królewska Kaplica).W 1717 Couperin stał się organista dworu i kompozytorem, z tytułu ordinaire de la musique de la chambre du Roi. Z jego kolegami, Couperin dawał cotygodniowe koncerty, zawsze w niedzielę. Wiele z tych koncertów było w formie orszaków dla skrzypiec, wiolączeli, oboju, fagotu i klawikordu. Był nauczycielem muzyki w Wersalu, nadwornym klawesynistą i organistą kościoła St. Gervais w Paryżu.

Jest uważany za twórcę formy muzycznej ronda. Tworzył także suity i utwory kościelne.

Od 1693 roku był nadwornym muzykiem króla Ludwika XIV, skomponował 2 msze organowe, około 230 kompozycji klawesynowych zebranych w 4 księgach (często o tytułach programowych), dzieła kameralne, nawiązujące do A. Corellego i J.B. Lully’ego, motety religijne; słynny podręcznik gry na klawesynie L’Art de toucher le clavecin.

[edytuj] Praca

Couperin uznał swój dług do włoskiego kompozytora Corelliego. Corelli wprowadził formę sonaty tria we Francji. Wielka sonata tria była zatytułowana Le Parnasse, ou l′Apothéose de Corelli (Parnas, albo Apoteoza Corelli) Połączył włoskie i francuskie style muzyki w zestawie kawałków, które nazwał „Lesa Goűtsa réunis” ("Style Ponownie połączyły się"). Jego najsławniejsza książka, „Sztuka Klawikordu Grającego”, opublikowana w 1716), zawarła sugestie dla dotknięcia, zdobnictwa i innych cech techniki klawiatury. Wpłynęła na grę J.S. Bacha. Bach zaadoptował dotykający system, włączając użycie kciuka. „Cztery tomy muzyki klawikordu” Couperina, opublikowane w Paryżu w 1713, 1717, 1722 i 1730, zawierają ponad 230 indywidualnych kawałków, które mogą być zagrane na jednoosobowym klawikordzie. Te kawałki nie były zgrupowane do orszaków, Pierwszy i ostatnie kawałki były tej samej tonalności, ale średnie kawałki mogłyby być innych ściśle związanych tonalności. Te tomy podziwiał J.S. Bach i, dużo później przez, Richarda Straussa, jak również Mauricea Ravela, który upamiętnił ich kompozytora z Le Tombeau de Couperin (Memoriał do Couperina). Wiele z utworów Couperina ma poruszające, malownicze tytuły i wyrażające swój nastrój przez kluczowe wybory, awanturnicze czy harmonijne. Były porównane do miniaturowych poematów symfonicznych. Te cechy przyciągnęły Richarda Straussa. Na muzykę fortepianu Johannesa Brahmsa wpłynęła muzyka klawiatury Couperina. Brahms wykonał muzykę Couperin publicznie i przyczynił się do pierwszego kompletnego wydania "Pičces de clawecin" przez Friedricha Chrysandera w 1880r. Fachowy muzyk, Jordi Savall, wskazał, Couperina jako „poetę muzyka”. Uwierzył w Muzykę (z dużym M) wyrażającą się w poezji i prozie. Uwierzył, że jeżeli wchodzimy do poezji muzyki, odkrywamy, że jest to piękniejsze niż piękno samo.