Józef Benedykt Łączyński

Z Wikipedii

Józef Benedykt Łączyński – generał Księstwa Warszawskiego.

[edytuj] Życie rodzinne

Urodził się w 1779 r. w Kiernozi jako najstarszy syn Macieja i Ewy z Zaborowskich. Po śmierci ojca odziedziczył Kiernozię, a w 1808 r. przekazał majątek bratu Teodorowi Łączyńskiemu.

Brat Marii Walewskiej. Przyczynił się do jej małżeństwa z trzykrotnie od niej starszym (bogatym), szambelanem królewskim Anastazym Colonna-Walewskim. Siostra miała mu to za złe. W 1806 podejrzany o stręczenie siostry Napoleonowi Bonaparte. W maju 1812 r. świadczył przed Trybunałem Cywilnym w Warszawie w sprawie rozwodowej Walewskich, przyznając, że zmusił siostrę do małżeństwa. W 1814 jako pełnomocnik siostry Marii w Neapolu pertraktował w sprawie tamtejszego majoratu jej syna Aleksandra.

[edytuj] Służba wojskowa

W wojsku polskim od insurekcji kościuszkowskiej, w której dosłużył stopnia porucznika.

W lipcu 1797 w Mediolanie nominowany przez Jana Henryka Dąbrowskiego na porucznika V batalionu Legionów Polskich. Przerwał służbę z powodów majątkowych w marcu 1798 r.

Po powrocie do Włoch, wstąpił na służbę ówczesnej Republiki Rzymskiej w sztabie gen. Józefa Grabowskiego. Uczestniczył w spisku mającym obalić Dąbrowskiego na rzecz Grabowskiego. Przed upadkiem Rzeczypospolitej Rzymskiej Łączyński złożył dymisję, wracając do legionów polskich na stanowisko oficera nadliczbowego III batalionu 1 legii.

Zasłużył się pod Cortoną i w otwarciu przełęczy apenińskich. W bitwie nad rzeką Trebbią został ranny. W bitwie pod Novi, został ponownie ranny. Wrzesień 1799 r. przyniósł mu awans na kapitana III batalionu. W 1801 r. brał udział przy oblężeniu Peschiery.

Przerwa w służbie do listopada 1806 r. Wtedy to Łączyński zorganizował batalion piechoty w Łowiczu i został jego kapitanem. W lutym 1807 r. został majorem a w marcu podpułkownikiem. 5 czerwca 1807 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. Od września dowódca 3 pułku ułanów. Uczestnik bitwy pod Raszynem podczas wojny z Austriakami w 1809 r. odznaczony Orderem Virtuti Militari. W lutym 1812 r. z powodu złego stanu zdrowia wystąpił o dymisję. Zdymisjonowany z awansem na generała brygady.

Przebieg kampanii rosyjskiej zmusza go w grudniu 1812 r. do czynnej służby w charakterze organizatora jednostek zapasowych. Wykazał się wówczas sprawnością poboru. Mianowany przez księcia Józefa Poniatowskiego w lutym 1813 r. objął dowództwo jazdy w zgrupowaniu gen. Edwarda Żółtowskiego.

Upadek Księstwa Warszawskiego sprawił, że wstąpił na służbę francuską. Ranny pod Lützen, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej. 25 marca 1814 w starciu pod La Fere Champenoise został ranny i dostał się do niewoli pruskiej. Interwencja cara Aleksandra I spowodowała jego zwolnienie. Wziął dymisję ze służby francuskiej. Sto dni Napoleona spędził w Paryżu.

Gen. Antoni Paweł Sułkowski uczynił go odpowiedzialnym za powrót polskich żołnierzy do kraju. Wykonując ten rozkaz w 1816 poważnie rozchorował się na płuca i uzyskał dymisję.

[edytuj] Choroba, śmierć i miejsce pochówku

Leczył się we Wrocławiu. Lekarze zalecili mu jednak wyjazd do sanatorium. Zmarł, podczas kuracji na kamicę nerkową, po godzinie 6 rano 7 sierpnia 1820 w Szczawnie-Zdroju. Spoczywa na cmentarzu przy kościele parafialnym pw. św. Anny w Wałbrzychu, gdzie został pochowany 9 sierpnia 1820 r.