Jakub Węgierko
Z Wikipedii
Jakub Ryszard Węgierko (ur. 26 stycznia 1889 w Warszawie, zm. 2 czerwca 1960 tamże) – polski diabetolog i internista żydowskiego pochodzenia, pionier w leczeniu cukrzycy.
Profesor Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, pierwszy rektor Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie, wykładowca Akademii Medycznej w Warszawie; współzałożyciel (obok Józefa Grotta) Sekcji Diabetologicznej Towarzystwa Internistów Polskich - obecnego Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Urodził się w Warszawie; był synem Mieczysława, ogrodnika cmentarza żydowskiego przy ulicy Okopowej i Justyny z domu Ostblaum. Jego bratem był Aleksander Węgierko, aktor i reżyser teatralny. W 1907 roku ukończył szkołę średnią w Warszawie. W latach 1908-1909 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Zurychu. Następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie w Bernie, gdzie 18 lutego 1914 roku uzyskał dyplom lekarza oraz stopień doktora medycyny za pracę "O budowie mikroskopowej mięśnia sercowego", którą wykonał pod kierunkiem prof. Wilhelma Sahlego. W drugiej połowie 1914 roku nostryfikował dyplom na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Kijowie. W tym samym roku został powołano jako lekarza do armii rosyjskiej. Od 1918 roku był lekarzem wojska polskiego w stopniu kapitana.
W 1921 roku odszedł z wojska i od tego czasu pracował w w I Klinice Chorób Wewnętrznych w Warszawie, początkowo jako asystent, a od 1924 roku jako starszy asystent u profesora Władysława Antoniego Gluzińskiego. Od 1925 roku pracował jako starszy asystent u profesora Witolda Orłowskiego w II Klinice Chorób Wewnętrznych w Warszawie. 22 czerwca 1934 roku obronił na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawiskiego pracę habilitacyjną pt. "Badania nad wydzielaniem żółci wątrobowej". W 1935 roku został ordynatorem oddziału obserwacyjnego Szpitala Zakaźnego św. Stanisława w Warszawie; funkcję tą pełnił do 1939 roku. W tym czasie prowadził także wykłady z dziedziny diagnostyki i terapii chorób zakaźnych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.
Po wybuchu II wojny światowej, w listopadzie 1939 roku opuścił Warszawę i wyjechał do Lwowa, gdzie został konsultantem szpitala przy ulicy Kurkowej. Od maja 1940 roku do czerwca 1941 roku, pełnił funkcję konsultanta i kierownika Kliniki Instytutu Badawczego w Morszynie koło Lwowa. Następnie wyjechał do Ufy, stolicy Baszkirii, gdzie pracował jako kierownik oddziału chorób zakaźnych i wewnętrznych. Później podjął pracę w miasteczku Jangijul pod Taszkientem, w Uzbekistanie. W 1942 roku jako kapitan lekarz wstąpił do formującej się Armii Andersa. Wraz z nią przebywał m.in. w Iranie.
W maju 1943 roku, po zwolnieniu się z wojska, rozpoczął pracę w Teheranie jako konsultant oddziału chorób wewnętrznych w szpitalu Polskiej Delegatury Ministerstwa Pomocy i Opieki Społecznej rządu w Londynie. Po likwidacji szpitala w sierpniu 1944 roku udał się do Polski, gdzie 14 października 1944 roku przyjechał do Lublina. Tam przystąpił do organizowania II Kliniki Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. 1 listopada 1944 roku przewodniczący Krajowej Rady Narodowej Bolesław Bierut mianował go profesorem nadzwyczajnym. Wkrótce został dyrektorem II Kliniki Patologii i Terapii Szczegółowej Chorób Wewnętrznych; był także czlonkiem Komisji Ochrony Zdrowia przy Wojewódzkim Wydziale Zdrowia w Lublinie oraz Lubelskiego Towarzystwa Lekarskiego.
We wrześniu 1947 roku został wybrany do Rady Okręgowej Izby Lekarskiej, w której zasiadał do 1948 roku. 30 sierpnia 1947 roku otrzymał tytuł naukowy profesora zwyczajnego. W tym samym roku został wiceprezesem Naczelnej Izby Lekarskiej w Warszawie, którą to funkcję pełnił do 1950 roku.
Dekretem Prezydenta Polski, Bolesława Bieruta z dnia 8 czerwca 1948 roku Jakub Węgierko został powołany na stanowisko pierwszego rektora nowo powstającej Akademii Lekarskiej w Szczecinie. Tam zorganizował Klinikę Chorób Wewnętrznych i został jej kierownikiem. W 1950 roku z powrotem przeniósł się do Warszawy, gdzie objął kierownictwo III Kliniki Chorób Wewnętrznych oraz funkcję prorektora Akademii Medycznej. W latach 1951-1953 i 1955-1957 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Internistów Polskich. Od 1955 roku wraz z Józefem Grottem był członkiem założycielem Sekcji Diabetologicznej Towarzystwa Internistów Polskich - obecnego Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Jakub Węgierko zmarł w Warszawie na zawał serca.
[edytuj] Publikacje
- 1937: Kwasica cukrzycowa i jej leczenie
- 1934: Najważniejsze zasady leczenia dietetycznego
- 1934: O cukrzycy i jej leczeniu
[edytuj] Odznaczenia
- 1947: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- 1949: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
