Jan Ludwik Popławski

Z Wikipedii

Jan Ludwik Popławski (17 stycznia 1854, Bystrzejowice Pierwsze (koło Lublina) - 12 marca 1908, Warszawa) publicysta,polityk i jeden z głównych twórców ideologii narodowo-demokratycznej.

W 1874 wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Jako student należał do patriotycznej organizacji politycznej - Konfederacja Narodu Polskiego. W 1878 został aresztowany przez władze carskie, zwolniony został w 1882, powrócił do Warszawy i zaczął pisać w piśmie Prawda pod pseudonimem Wiat. Od 1886 publicysta Głosu.

Za udział w manifestacji zorganizowanej w setną rocznicę powstania kościuszkowskiego (17 kwietnia 1794) w Warszawie został aresztowany. W 1895 za kaucją, zwolniono go z cytadeli. Następnie zamieszkał we Lwowie, gdzie wraz z Romanem Dmowskim poświęcił się wydawaniu czasopisma politycznego- Przegląd Wszechpolski. Później był publicystą jeszcze dwóch gazet: dziennika Wiek XX oraz Słowa Polskiego.

Był jednym z organizatorów struktur Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego w zaborze austriackim. Od roku 1896 prowadził także miesięcznik Polak, wydawany w Krakowie i przeznaczony dla czytelników (głównie warstw ludowych i chłopskich) w zaborze rosyjskim. Później został jednym z założycieli tygodnika Ojczyzna dla Galicji.

Jedną z głównych idei jego twórczości była poruszana kwestia powrotu do Polski naszych ziem zachodnich a w szczególności Pomorza z jak najszerszym dostępem do morza Bałtyckiego. Był również jednym z najbardziej zasłużonych działaczy społecznych zajmujących się sprawą chłopską. Poprzez swoją pracę organiczną oraz pisarstwo uświadamiał masy wiejskie co do ich roli w kształtowaniu się nowożytnego narodu polskiego.

Po rozruchach na ziemiach polskich z lat 1905-1906, wrócił do Warszawy i wziął udział w kierowaniu ruchem narodowo-demokratycznym. Wszedł także do redakcji dziennika Gazeta Polska.