Janusz de Beaurain

Z Wikipedii

Janusz de Beaurain (ur. 25 grudnia 1883 w Warszawie, zm. 23 grudnia 1959 w Edynburgu) - polski lotnik wojskowy, generał brygady, inżynier.

Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej. W okresie od sierpnia 1914 do 1916 służył w Legionach Polskich - 1 Pułk Artylerii. W wyniku dążeń do utworzenia w ramach Legionów eskadry lotniczej, został odkomenderowany do austriackiej Oficerskiej Szkoły Lotniczej i po jej zakończeniu jako obserwator lotniczy został wysłany na front włoski, do eskadry Flik 34. Od maja do sierpnia 1917 ponownie służył w 1 Pułku Artylerii 1 Brygady Legionów, a po kryzysie przysięgowym działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

2 listopada 1918 uczestniczył w przejęciu lotniska Lewandówka we Lwowie z rąk austriackich, a następnie w stopniu porucznika obserwatora walczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Wraz z pilotem Stefanem Bastyrem odbył 5 listopada 1918 pierwszy lot bojowy samolotu polskiego, połączony z bombardowaniem pozycji ukraińskich. 12 listopada 1918 został podczas lotu raniony w rękę ogniem z ziemi, będąc pierwszym polskim ranionym lotnikiem. Łącznie podczas obrony Lwowa odbył 8 lotów.

Po wyleczeniu ran - zastępca Inspektora Wojsk Technicznych. W latach 1919 - 1920 dowódca 20 Grupy Lotniczej, a potem zastępca szefa Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Podpułkownik z 1 czerwca 1919. W latach 1920 - 1921 słuchacz Wyższej Szkoły Lotniczej we Francji. Po jej zakończeniu, w latach 1921 - 1924 zastępca, a potem szef Kierownictwa Centralnych Zakładów Lotniczych (po Stefanie Stecu)^[1]. Pułkownik od 1 lipca 1923. W latach 1924 - 1932 w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa. W latach 1932 - 1935 zastępca dowódcy 1 Grupy Aeronautycznej, potem od listopada 1935 do września 1939 zastępca dowódcy Lotnictwa Wojska Polskiego. Generał brygady z 19 marca 1937.

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. W okresie luty - czerwiec 1940 staż w lotnictwie francuskim. Ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie został skierowany do tzw. Rezerwy Sił Zbrojnych i od czerwca 1940 do stycznia 1942 pozostawał bez przydziału w obozie Rothesay na wyspie Bute w Szkocji, po czym przeniesiony w stan nieczynny. Pozostawał w dyspozycji szefa Sztabu Naczelnego Wodza.

Po wojnie osiedlił się w Szkocji, gdzie zmarł. Spoczywa na cmentarzu Corstorphine.

Odznaczony: Virtuti Militari, Order Odrodzenia Polski IV kl., Krzyż Niepodległości, czterokrotnie Krzyż Walecznych, Krzyż Zasługi złoty.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska Karski S. Żurakowski "Generałowie Polski Niepodległej". wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991.
• H.P Kosk "Generalicja Polska t. 1" wyd.: Oficyna Wydawnicza Ajaks Pruszków 1998.