Julian Skokowski

Z Wikipedii

Julian Skokowski ps. "Zaborski" (ur. 25 maja 1886, zm. 11 marca 1959) - generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami i II wojnie światowej.

[edytuj] Przebieg służby wojskowej

W latach 1909–1914 i 1917–1918 był oficerem armii rosyjskiej. W latach 1918-1919 dowodził polskim oddziałem tzw. Murmańczyków w Archangielsku na północy Rosji. Od 1919 r. służył w odrodzonym WP. W okresie II RP sprawował szereg funkcji dowódczych w Wojsku Polskim, m.in. był:

inspektorem szkół podchorążych rezerwy
dowódcą 6 Pułku Strzelców Podhalańskich w Samborze do maja 1927
dowódcą Piechoty Dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty od maja 1927
w składzie osobowym I wiceministra spraw wojskowych

Od 1935 r. do wybuchu wojny był inspektorem głównym Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny i Związku Rezerwistów. Podczas wojny obronnej 1939 r. był dowódcą Piechoty Dywizyjnej 25 Dywizji Piechoty Armii "Poznań", a od 18 września Grupy "Palmiry", broniącej składów amunicyjnych w Palmirach w Puszczy Kampinoskiej (patrz: Obrona Palmir 1939). Na początku 1941 r. wstąpił na krótko do Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy, gdzie objął stanowisko inspektora wyszkolenia w Okręgu Warszawa-miasto. W okresie tworzenia Narodowych Sił Zbrojnych zerwano z nim kontakty. J. Skokowski stanął wkrótce na czele niewielkiej organizacji Gwardia Obrony Narodowej, która w 1943 r. scaliła się z Polską Armią Ludową. Niebawem J. Skokowski został szefem sztabu i zastępcą komendanta PAL. 29 lipca 1944 r. na murach Warszawy została rozwieszona kłamliwa odezwa jego autorstwa, głosząca, że - wobec opuszczenia miasta przez najwyższe czynniki AK - sygnatariusz tej odezwy obejmuje dowództwo nad wszystkimi oddziałami podziemnymi i zarządza ich mobilizację do walki z Niemcami; J. Skokowski podpisał sie na niej jako generał dywizji. Na szczęście przeszła ona bez żadnego echa. W czasie Powstania Warszawskiego przebywał na Śródmieściu. 16 września wydał rozkaz o utworzeniu Połączonych Sił Zbrojnych AL, PAL i KB oraz podporządkowaniu ich Krajowej Radzie Narodowej. Po upadku Powstania wyszedł z miasta wraz z ludnością cywilną. Wydostał się z obozu przejściowego w Pruszkowie dzięki pomocy AL. Po zakończeniu wojny wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, gdzie został mianowany do stopnia generała i powołany na szefa Krakowskiego Okręgu Wojskowego. W 1948 r. został aresztowany i skazany na 15 lat więzienia. Zwolniony w 1955 r., zrehabilitowany w 1957 r., zmarł w 1959 r.