Michał Boni

Z Wikipedii

Michał Boni
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1954 Poznań
Minister pracy i polityki socjalnej
Okres urzędowania	od 12 stycznia 1991 do 5 grudnia 1991
Przynależność polityczna	Kongres Liberalno-Demokratyczny
Poprzednik	Jacek Kuroń
Następca	Jerzy Kropiwnicki

Michał Boni (ur. 10 czerwca 1954 w Poznaniu) – polski polityk, kulturoznawca, minister pracy w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego, poseł na Sejm I kadencji, od 9 stycznia 2008 sekretarz stanu w Kancelarii Premiera w rządzie Donalda Tuska. Żonaty z Barbarą Engelking-Boni.

W 1977 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w zakresie kulturoznawstwa. W 1986 obronił pracę doktorską z socjologii kultury. Specjalizuje się w zarządzaniu zasobami ludzkimi.

Spis treści 1 Działalność zawodowa 2 Działalność polityczna 3 Linki zewnętrzne 4 Przypisy

[edytuj] Działalność zawodowa

Jako ekspert współpracował z fundacjami polskimi i międzynarodowymi, m.in. z Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (CASE), Centrum Stosunków Międzynarodowych, Polsko-Amerykańską Fundacją Wolności, Instytutem Nauki o Człowieku w Wiedniu. Był przedstawicielem pracodawców polskich w Fundacji na rzecz Poprawy Jakości Życia w Dublinie, doradcą PKPP "Lewiatan", członkiem Komitetu Naukowego Wsparcia Wspólnoty ds. Oceny NPR i Programów Operacyjnych oraz ekspertem współpracującym przy powstawaniu Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007-2013. Od 1994 do czasu objęcia funkcji w rządzie Donalda Tuska był doradcą w funduszu Enterprise Investors, zajmującym się inwestycjami na rynku usług medycznych.

[edytuj] Działalność polityczna

W okresie PRL współpracował z opozycją demokratyczną. W 1992 roku znalazł się jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa na Liście Macierewicza. Zaprzeczył jakiejkolwiek współpracy a w jego obronie wystąpili: Zbigniew Bujak, Zbigniew Janas i Henryk Wujec^[1]. 31 października 2007 wydał publiczne oświadczenie, podając, iż w 1985 funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa za pomocą szantażu wymogli na nim podpisanie deklaracji współpracy^[2]. Oświadczył, że do podpisania tej deklaracji doszło po wielogodzinnej rewizji w jego domu po groźbach ujawnienia jego zdrady małżeńskiej i zamknięcia trzyletniego dziecka w milicyjnej izbie dziecka^[3].

W archiwach SB umieszczono w lutym 1988^[4] jego teczkę jako kandydata na tajnego współpracownika zawierającą pięć notatek na temat rozmów. 6 lutego 1989 na jego teczce skreślono oznaczenie kandydata, pozostawiając tylko TW. Historyk Andrzej Friszke wyraził wątpliwości dotyczące rzetelności materiałów SB zbieranych na Woli, które zawierały jego zdaniem wiele nieścisłości^[4]. Mirosław Dakowski stwierdził w wywiadzie dla TVN24, że jego zdaniem od 1987 Michał Boni donosił do SB^[5], co miało rzekomo doprowadzić do wpadki drukarki podziemnej prasy. Jacek Hugo-Bader wyraził opinię, że jego zdaniem żadna z drukarki działających na Woli pod koniec lat lat 80. nie wpadła, a Michał Boni nie mógł wiedzieć, gdzie się one znajdowały^[4].

W 1990 sprawował urząd podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 1991 pełnił funkcję ministra pracy i polityki socjalnej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W wyborach parlamentarnych w 1991 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W sejmie pracował w Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej. W rządzie Hanny Suchockiej ponownie pełnił funkcję wiceministra pracy i polityki socjalnej od 1992 do 1993.

Od 1994 należał do Unii Wolności, kierował strukturami tej partii w województwie mazowieckim. W latach 1997-2001 był szefem gabinetu politycznego ministra pracy i polityki socjalnej Longina Komołowskiego w rządzie Jerzego Buzka.

Zasiada w radzie programowej Forum Liberalnego. W 2007 współtworzył program wyborczy Platformy Obywatelskiej. 9 stycznia 2008 został powołany na stanowisko sekretarza stanu w KPRM i szefa Zespołu Doradców Strategicznych premiera Donalda Tuska.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona sejmowa posła I kadencji
• Dane osoby z wykazu osób publicznych IPN

[edytuj] Przypisy

1. ↑ On straszył procesami, koledzy protestowali. Rzeczpospolita, 31 października 2007.
2. ↑ Boni: podpisałem deklarację o współpracy z SB. TVN24, 31 października 2007.
3. ↑ Michał Boni: Podpisałem deklarację współpracy z SB. gazeta.pl, 31 października 2007.
4. ↑ ^{4,0 4,1 4,2} Kublik A.: Spowiedź Boniego. gazeta.pl, 2 listopada 2007.
5. ↑ Samsonowicz M.: Prof. Dakowski: od 1987 wiedzieliśmy, że Boni sypie. TVN24, 1 listopada 2007.