Marek Rostworowski

Z Wikipedii

Marek Rostworowski (ur. 22 lutego 1921 w Krakowie, zm. 24 maja 1996 w Krakowie) - polski historyk sztuki, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, wieloletni kustosz Muzeum Czartoryskich w Krakowie, autor wielu publikacji z dziedziny historii sztuki. W 1991 pełnił funkcję ministra kultury i sztuki w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Syn Karola Huberta Rostworowskiego, poety i dramaturga. Brat Emanuela wieloletniego redaktora naczelnego Polskiego Słownika Biograficznego.

W roku 1938 zdał maturę w III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego. W okresie II wojny światowej uczęszczał do Kunstgewerbeschule w Krakowie, a następnie był studentem Akademii Sztuk Pięknych. Po wojnie w roku 1952 ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W roku 1948 rozpoczął pracę jako fotograf i asystent w Muzeum Czartoryskich, które w roku 1950 zostało włączone do Muzeum Narodowego w Krakowie jako Oddział Zbiory Czartoryskich.

W 1963 roku został kustoszem Oddziału, a następnie w 1965 jego kuratorem. Organizował wystawy, zajmował się publicystyką i krytyką artystyczną. Był autorem wielu scenariuszy wystaw. Najważniejsze z nich to: „Malarstwo włoskie od XIII do XVI wieku w zbiorach polskich” (1961), „Romantyzm i romantyczność w sztuce polskiej XIX i XX wieku” (1975), „Polaków portret własny” (1979 – Nagroda Miasta Krakowa, Indywidualna Nagroda Państwowa II stopnia), „Myśl artysty” (1983), „Niebo nowe ziemia nowa?” (1985 – Nagroda Kulturalna Solidarności) „Żydzi – Polscy” (1989 – Nagroda Ministerstwa Kultury i Sztuki, Nagroda Jana Karskiego i Poli Nirenskiej) oraz poświęcona pamięci Tadeusza Kantora wystawa „Tańczyli na moście wiek cały” (1995).

Był autorem scenariuszy stałych wystaw w Muzeum 600-lecia na Jasnej Górze w Częstochowie (1982), w Oddziale Zbiory Czartoryskich (1984) oraz w Domu Rodzinnym Ojca Świętego Jana Pawła II w Wadowicach (1984).

W latach 1980-1990 był działaczem „Solidarności”. Jako członek-założyciel i delegat Regionu Małopolska uczestniczył w 1981 na zjeździe „Solidarności” w Oliwii, a następnie w grudniu 1981 na Kongresie Kultury Polskiej, który został przerwany początkiem stanu wojennego. W latach 1991-1992 był członkiem: Komisji Kultury, Prezydenckiej Rady do Spraw Stosunków Polsko-Żydowskich, Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego, Rady Miasta Krakowa, Fundacji Książąt Czartoryskich przy Muzeum Narodowym w Krakowie, a od 1994 Przewodniczący Rady Programowej Fundacji im. Tadeusza Kantora.

[edytuj] Książki

• Rembrandta przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (1980)
• Wędrowny sztukmistrz (1990)
• Gry o Damę (1994)
• Polaków portret własny (1986) – jako redaktor pracy zbiorowej
• Żydzi w Polsce (1993)
• Ostatnią pracą naukową, której był współautorem, jest wydana po jego śmierci książka Muzeum Czartoryskich: historia i zbiory (1998)