Natalia Szeremietjewska

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Natalia Szeremietjewska, Natalia Brassowska, Natalia Romanowska-Brassowska, ros. Княгиня Наталья Брасова (26 czerwca 1880 – 26 stycznia 1952) - księżna, morganatyczna żona niedoszłego cara Rosji - Michała II Romanowa.

Urodziła się jako Natalia Sergiejewna Szeremietjewska - córka zwykłego moskiewskiego adwokata, nie pochodziła z arystokracji. W wieku 16 lat poślubiła Siergieja Mamontowa, dyrektora teatru, z którym miała córkę, również o imieniu Natalia (nazywaną Tata). Natalia szybko rozwiodła się i wyszła ponownie za mąż. Jej drugim mężem został kapitan Wulffert (ros. Вульферт), oficer służący w regimencie pod dowództwem wielkiego księcia Michała Aleksandrowicza Romanowa (1878–1918), brata cara Mikołaja II.

Natalia miała 28 lat, kiedy poznała osobiście wielkiego księcia Michała, i podobno oboje zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Wkrótce stali się kochankami i byli nierozłączni. Wielki książę napisał list do swojego brata-cara (jak było to wtedy w zwyczaju), w którym prosił o zgodę na poślubienie Natalii. Zgody tej jednak nie otrzymał, ponieważ Natalia była dwukrotną rozwódką, a w jej żyłach nie płynęła królewska krew. Zgodnie z prawem rosyjskim, Michał (który w razie śmierci chorowitego następcy tronu - księcia Aleksego, zostałby kolejnym następcą tronu) straciłby wszelkie prawa do korony, żeniąc się bez carskiego pozwolenia. Michał i Natalia przez jakiś czas żyli więc ze sobą bez ślubu. 24 lipca 1910 urodził się nawet ich syn - Jerzy (nazwany na cześć Jerzego Aleksandrowicza, starszego, nieżyjącego brata Michała).

Ostatecznie Michał zignorował zakaz swojego brata i 15 października 1911, w Wiedniu poślubił w sekrecie Natalię. Natalia i jej mąż w odpowiedzi zostali oboje wygnaniu w niełasce do Wielkiej Brytanii.

[edytuj] I wojna światowa

Po wybuchu wojny, Michał zwrócił się do brata o pozwolenie powrotu do ojczyzny i do rosyjskiej armii, chciał wrócić oczywiście razem z żoną i synem. Powrócił jako rosyjski generał i poprowadził dywizję złożona z Czeczenów i Dagestańczyków. Przyznanie mu niskiego jak dla wielkiego księcia stopnia generalskiego, było karą za jego nieposłuszeństwo. Michał jednak wsławił się podczas walk i otrzymał najwyższe wojskowe odznaczenie - krzyż Św. Jerzego. W przeciwieństwie do Mikołaja II, Michał był bardzo popularnym dowódcą.

W marcu 1917, Mikołaj II abdykował na korzyść Michała, ale ten odmówił przyjęcia korony, dopóki nie pozna woli swoich poddanych. Po rewolucji, Michał razem z rodziną został umieszczony w areszcie domowym w Gatczynie, następnie przeniesiono go do miasta Perm. Udało mu się wysłać Jerzego i Tatę do rodziny jego matki, w Danii. Natalia również na rozkaz męża opuściła Rosję i udała się do Londynu używając duńskiego paszportu. W lipcu 1918 w Permie, Michał został zamordowany przez CzeKa.

[edytuj] Emigracja

W latach 20. i 30. Natalia próbowała sądownie dochodzić swoich praw do dawnego majątku Romanowów na terenie Polski, m.in. wystąpiła z roszczeniem dotyczącym tzw. Domu Księcia i "willi generalskiej" w Częstochowie. Do procesu jednak nie doszło, bo nie było jej stać na wpłacenie wadium.

Natalia zmarła na raka w Paryżu, 26 stycznia 1952, w całkowitej biedzie. Została pochowana na Cimetière de Passy, później obok niej pogrzebano syna Jerzego, który zmarł w wieku 20 lat w wypadku samochodowym, 22 lipca 1931.

Jej córka Tata (1903-1969), podobnie jak sama Natalia wychodziła za mąż kilka razy. W 1921, w wieku 18 lat poślubiła mimo sprzeciwu matki, Vala Gielguda, przyszłego dziennikarza BBC. Rozwiodła się w 1923 i w 1929 poślubiła Cecila Graya, kompozytora i krytyka muzycznego. Z Cecilem miała córkę Paulinę, ale również się rozwiodła. Jej trzecim mężem został Michael Majolier, z którym miała drugą córkę - Aleksandrę.