Notariat
Z Wikipedii
Notariat - instytucja pomocy prawnej, która ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa obrotu prawnego i jego zgodności z obowiązującym prawem.
Spis treści |
[edytuj] Historia notariatu
W Polsce pierwsi notariusze zostali mianowani w roku 1284 z rąk arcybiskupa gnieźnieńskiego. Trzy lata później notariusz Budzisław sporządził pierwszy w historii Polski dokument notarialny. W średniowieczu notariusze pracowali głównie dla diecezji, spisując i redagując akty na podstawie wzorcowych formularzy. Notariuszy zatrudniała również kancelaria królewska oraz nieliczne grono osób prywatnych. Ze względu na brak zainteresowania notariatem ze strony państwa, w pełni funkcjonował on jedynie na gruncie prawa kanonicznego. Istotny wpływ na kreowanie notariatu publicznego miało powołanie przez Jana Zamoyskiego Akademii Zamojskiej i nadania przez papieża przywileju kształcenia notariuszy według prawa rzymskiego. W systemie prawa miejskiego notariusz między innymi spisywał uchwały władz miejskich, sporządzał protokoły i rejestrował czynności z zakresu prawa cywilnego. Na gruncie prawa ziemskiego początkowo instytucja notariatu nie była znana. Dopiero pod koniec XVI w. doszło do wyodrębnienia urzędu rejenta. Początkowo jego pozycja ustrojowa nawiązywała bardziej do urzędnika kancelarii sądowej; w miarę czasu nastąpił znaczny wzrost rangi tego urzędu. Upadek I Rzeczypospolitej przekreślił szansę rozwoju notariatu w oparciu o polskie rozwiązania.
W Księstwie Warszawskim obowiązywała francuska ustawa notarialna z 1803 roku. Notariusze, zwani pisarzami aktowymi, posiadali status funkcjonariuszy publicznych. Wymagano od nich: fachowego prawniczego przygotowania, odbytej aplikacji, złożenia egzaminu asesorskiego oraz złożenia kaucji przy obejmowaniu urzędu. Notariuszy mianował król na wniosek ministra sprawiedliwości. W Księstwie Warszawskim nie doszło do utworzenia izb notarialnych. Do zakresu kompetencji notariuszy należało sporządzanie czynności "dobrej woli" oraz wykonywanie funkcji "konserwatorów hipotek" (np. prowadzenie ksiąg hipotecznych).
Koncepcję tę utrzymano w Królestwie Polskim, dokonując w niej jednak pewnych zmian (np. przywrócono przedrozbiorowy tytuł rejenta). Notariuszy mianowała Komisja Rządowej Sprawiedliwości. Poszerzono ich kompetencje, przekazując im szereg czynności wynikających z przepisów prawa hipotecznego.
W roku 1876 ziemiom Królestwa Kongresowego Rosja narzuciła swoją ustawę notarialna z 1866 roku. Znacznie pogorszył się status notariuszy, zmieniono również ich tryb powoływania (prezes warszawskiej Izby Sądowej na wniosek prezesa sądu okręgowego) oraz wymogi (nie trzeba było posiadać wykształcenia prawniczego i składać egzaminu asesorskiego, a jedynie złożyć egzamin z zakresu umiejętności sporządzania aktów notarialnych oraz niezbędnej znajomości prawa. Wszystkie akty notarialne musiałby być sporządzane w języku rosyjskim.
Na ziemiach zaboru austriackiego pierwsza austriacka ustawa notarialna weszła w życie w roku 1850, co zapewniło nowoczesną organizację notariatu. Pięć lat później zastąpiono ją kolejną ustawą. Natomiast na obszarze Wolnego Miasta Krakowa do roku 1859 notariat był wzorowany na wzorcach francuskich. Znaczący wpływ na rozwój austrowęgierskiego notariatu miała ustawa z 1871 roku. W przypadku ziem zaboru pruskiego wchodzących w skład Księstwa Warszawskiego przejściowo utrzymano rozwiązania francuskie. W 1845 r. przyjęto nowe zasady działania i organizacji notariatu pruskiego; notariat na ziemiach zaboru pruskiego funkcjonował na tych samych zasadach.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości początkowo utrzymywano zasady działania i organizacji notariatu odziedziczone po zaborcach. 27 października 1933 roku w drodze rozporządzenia Prezydenta uregulowano podstawy funkcjonowania notariatu, opierając ją o najlepsze europejskie wzorce. Od kandydatów na notariusza wymagało się: posiadania obywatelstwa polskiego, korzystania w pełni z praw cywilnych i obywatelskich, nieskazitelnego charakteru, ukończenia 30 roku życia, uniwersyteckich studiów prawniczych, odbycia pięcioletniej aplikacji notarialnej oraz złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu po tejże aplikacji. Notariuszy mianował Minister Sprawiedliwości. Notariusz miał status funkcjonariusza publicznego. Do zakresu jego kompetencji należało sporządzanie aktów i dokumentów obejmujących oświadczenia woli, oraz spełniania innych czynności zleconych mu przez prawo. W pewnych sprawach istniał przymus notarialny (określona czynność prawna pod rygorem nieważności musiała być sporządzona w formie aktu notarialnego). Notariusz mógł mieć jedną kancelarię w swojej siedzibie urzędowej, która była siedzibą sądu apelacyjnego. Położenie materialne notariuszy było bardzo dobre.
W Polsce Ludowej przez kilka pierwszych lat obowiązywał stan prawny z II Rzeczypospolitej, z tym, że sytuacja materialna notariuszy znacznie się pogorszyła. Na mocy ustawy z 25 maja 1951 roku notariat został upaństwowiony, a notariusze stali się pracownikami państwowymi, utrzymując jednocześnie status osób zaufania publicznego. Wymogi powołania na stanowisko notariusza pozostały bez zmian. Minister Sprawiedliwości powoływał notariuszy oraz sprawował nadzór nad działalnością państwowych biur notarialnych. W 1955 roku zakres obowiązków notariuszy uległ rozszerzeniu (przekazano im obowiązki wydawania nakazów zapłaty u uproszczonych postępowaniach cywilnych oraz przyjmowania oświadczeń o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku w postępowaniu spadkowym. Od 1964 roku do obowiązków biur notarialnych należało również prowadzenie ksiąg wieczystych. W roku 1989 wprowadzono nowe prawo o notariacie, które umożliwiało wykonywanie zawodu notariusza zarówno w państwowych biurach notarialnych, jak i w indywidualnych kancelariach notarialnych. Przywrócono także samorząd notariuszy. 14 lutego 1991 roku weszła ustawa, na mocy której zawód został sprywatyzowany, a prowadzenie ksiąg wieczystych przekazano sądom.
[edytuj] Notariat dziś
Od kandydata na notariusza wymaga się: obywatelstwa polskiego, nieskazitelnego charakteru, ukończenia wyższych studiów prawniczych, odbycia aplikacji notarialnej, złożenia egzaminu notarialnego, co najmniej trzyletniego okresu pracy w charakterze asesora notarialnego[1] oraz ukończenia 26 roku życia. Notariusza powołuje i wyznacza siedzibę jego kancelarii Minister Sprawiedliwości[2] na wniosek osoby zainteresowanej oraz po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby notarialnej, przy czym w ciągu dwóch miesięcy od dnia zawiadomienia o powołaniu notariusz jest zobowiązany uruchomić kancelarię oraz powiadomić o tym fakcie Ministra Sprawiedliwości.
Do zakresu czynności notariatu należy m.in. sporządzanie aktów notarialnych, uwierzytelnionych odpisów dokumentów, przyjmowanie dokumentów na przechowanie, sporządzanie projektów aktów, sporządzanie protestów weksli i czeków, przyjmowanie oświadczeń o przyjęciu lub odrzuceniu spadku itd.
Do obowiązków notariuszy należy:
- postępowanie zgodnie ze złożonym ślubowaniem, tj. zachowywanie tajemnicy zawodowej[3] i państwowej, wykonywanie obowiązków zgodnie z prawem i sumieniem, podnoszenie kwalifikacji zawodowych oraz kierowanie się zasadami godności, honoru i uczciwości,
- ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy dokonywaniu czynności notarialnych,
- w razie tymczasowej niemożności wykonywania zawodu wyznaczenie zastępcy spośród asesorów własnej kancelarii.
[edytuj] Samorząd notarialny
Samorząd notarialny obejmuje izby notarialne oraz Krajową Izbę Notarialną.
[edytuj] Izba notarialna
Izbę notarialną tworzą notariusze prowadzący kancelarię w obrębie sądu apelacyjnego; siedzibą izby notarialnej jest siedziba sądu apelacyjnego. Organami izby notarialnej są walne zgromadzenie notariuszy izby oraz rada izby notarialnej.
Walne zgromadzenia notariuszy dzielą się na zwyczajne[4] oraz nadzwyczajne[5]. Walne zgromadzenie notariuszy izby notarialnej:
- wybiera prezesa, wiceprezesa, pozostałych członków rady izby notarialnej, członka Krajowej Rady Notarialnej, notariuszy do sądów dyscyplinarnych oraz rzecznika dyscyplinarnego,
- zatwierdza sprawozdanie roczne oraz zamyka okres rachunkowy przedstawiony przez radę izby notarialnej,
- uchwala budżet,
- ustala składki na określone cele,
- załatwia inne sprawy w zakresie działania notariatu.
W skład rady izby notarialnej wchodzą prezes, wiceprezes i od 5 do 9 członków (w zależności od wielkości izby). Kadencja rady trwa trzy lata. Rada izby notarialnej:
- opiniuje wnioski w sprawie powoływania i odwoływania notariuszy i asesorów notarialnych,
- sprawuje nadzór nad wykonywaniem obowiązków przez notariuszy, asesorów i aplikantów notarialnych,
- sprawuje nadzór nad wykonaniem obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy dokonywaniu czynności notarialnych,
- organizuje szkolenia aplikantów notarialnych,
- zarządza i rozporządza majątkiem izby,
- zwołuje walne zgromadzenia notariuszy izby i wykonuje ich uchwały,
- prowadzi wykaz notariuszy, asesorów i aplikantów notarialnych izby,
- wykonuje inne czynności przewidziane prawem.
[edytuj] Krajowa Rada Notarialna
Krajowa Rada Notarialna to organ reprezentujący korporację notariuszy na szczeblu krajowym. W jej skład wchodzą notariusze wybrani przez walne zgromadzenia notariuszy poszczególnych izb notarialnych. Kadencja Krajowej Rady Notarialnej trwa trzy lata. Krajowa Rada Notarialna:
- uchwala regulamin swojego urzędowania oraz wewnętrznego urzędowania kancelarii,
- przedstawia opinie i propozycje w sprawach taksy notarialnej oraz zmian przepisów dotyczących funkcjonowania notariatu,
- współpracuje z notariatami innych państw,
- wyraża stanowisko w sprawach przedstawionych przez Ministra Sprawiedliwości lub przez inne organy samorządu notarialnego,
- spośród członków rady wybiera rzecznika dyscyplinarnego,
- wypowiada się w sprawie zasad etyki zawodowej notariuszy,
- ustala wysokość składek miesięcznych notariuszy na potrzeby samorządu notarialnego oraz zasady ich wydatkowania,
- ustala program aplikacji notarialnej oraz sprawuje nadzór nad szkoleniem aplikantów notarialnych,
- ustala zasady i tryb zwoływania kongresu notariuszy,
- raz w roku przedkłada Ministrowi Sprawiedliwości ocenę stanu notariatu,
- zwołuje kongres notariuszy w celu zasięgnięcia opinii w ważnych sprawach notariatu
[edytuj] Źródła
- Sławomir Serafin, Bogumił Szmulik, Ograny ochrony prawnej RP, 2007, ISBN 978-83-7483-351-6
- Adam Lityński, Historia prawa Polski Ludowej, 2007, ISBN 978-83-7334-671-0
[edytuj] Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Wymóg odbycia aplikacji, złożenia egzaminu oraz pracy w charakterze asesora nie obejmuje profesorów oraz doktorów habilitowanych nauk prawnych, osób pracujących w charakterze sędziego, prokuratora, adwokata, radcy prawnego oraz radcy Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa przez okres co najmniej 3 lat.
- ↑ Do obowiązku Ministra Sprawiedliwości należy także prowadzenie rejestru kancelarii notarialnych.
- ↑ Obowiązek ten ustaje, gdy notariusz składa zeznania przed sądem, chyba że ujawnienie takiej tajemnicy zagraża dobru państwa albo ważnemu interesowi prywatnemu. W takich wypadkach od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej może notariusza zwolnić Minister Sprawiedliwości.
- ↑ Zwołuje je w pierwszym kwartale każdego roku rada izby notarialnej.
- ↑ Może być zwołane z inicjatywy Ministra Sprawiedliwości na podstawie uchwały rady albo na wniosek minimum 1/5 ogólnej liczby notariuszy wchodzącej w skład izby.
