Olga Lipińska

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Adnotacja: liceum Słowackiego w Częstochowie.

Olga Lipińska (ur. 1937 roku w Częstochowie ^{[1] [2]}), reżyserka, scenarzystka telewizyjna i satyryk, autorka tekstów kabaretowych; związana jako aktorka i reżyser z STS-em, wieloletnia dyrektorka Teatru Komedia w Warszawie (1977-1990). Jest absolwentką Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Częstochowie^{[potrzebne źródło]}. Absolwentka wydziału reżyserii PWST w Warszawie 1964.

Spis treści 1 Kariera telewizyjna 2 Praca w teatrze TVP 3 Zaangażowanie polityczne 4 Publicystyka 5 Ocena 6 Przypisy

[edytuj] Kariera telewizyjna

W Telewizji Polskiej stworzyła kabarety: Głupia sprawa (10 spektakli, 1968-1970), Gallux Show (10 spektakli, 1970-1974), Właśnie leci kabarecik (10 spektakli, 1975-1977), Kurtyna w górę (18 spektakli, 1977-1981), wreszcie Kabaret Olgi Lipińskiej, w którym znani aktorzy odsłaniali ułomności życia społeczno-politycznego w Polsce. Kabaret zdjęto z anteny decyzją kierownictwa Telewizji w roku 2005 z powodu - jak wyjaśniano - "przeżycia się jego formuły".

W latach 1990-1992 prowadziła też w TVP 1 autorski tok-szoł pt. Piosenki z Kabaretu Olgi Lipińskiej, do którego zapraszała znane postaci związane z polską kulturą i sztuką.

[edytuj] Praca w teatrze TVP

Wyreżyserowała kilkadziesiąt spektakli Teatru TV, najsłynniejsze to Damy i huzary (1973), Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna (1985), "Gwałtu, co się dzieje" (1992), "Zemsta" (1994), "Baryłeczka" (1995), "Ja się nie boję braci Rojek" (2003) oraz "Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale" z 2007 roku.

[edytuj] Zaangażowanie polityczne

Według prasy podziemnej na początku lat 80., Olga Lipińska brała udział w przełamywaniu bojkotu telewizji przez aktorów^[3]. Lipińska zaprzeczała takim zarzutom. Wyjaśniała, że i ją początkowo dotknął środowiskowy ostracyzm, gdy po wprowadzeniu stanu wojennego, telewizja nadała premierę jej spektaklu Balladyna, a potem nadal emitowała jej autorski kabaret. W przypadku Balladyny była to jednak premiera materiału zrealizowanego jeszcze przed wprowadzeniem stanu wojennego, w przypadku kabaretów powtórki archiwalnych programów, a ona, jak wielu pracowników TVP, nie była wpuszczana do zmilitaryzowanego budynku telewizji do wiosny 1982 roku^[4].

Była członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w Polsce 2005, a w wyborach 2000 roku wspierała Aleksandra Kwaśniewskiego^[5][6].

W 1992 roku zaangażowała się w inicjatywę Zbigniewa Bujaka na rzecz przeprowadzenia referendum w sprawie ustawy antyaborcyjnej, dziesięć lat później wraz z setką innych kobiet podpisała list domagający się od Parlamentu Europejskiego wpłynięcia na rząd polski, by zliberalizował prawo aborcyjne w RP.

Olga Lipińska podpisywała kilkakrotnie listy otwarte w różnych sprawach politycznych – w 2003 roku zaangażowała się na rzecz przyjęcia przez Irlandczyków Traktatu w Nicei oraz sprzeciwiała się umieszczeniu tzw. Invocatio Dei w preambule konstytucji europejskiej. W 2005 roku wraz z innymi przedstawicielkami życia publicznego broniła Małgorzaty Niezabitowskiej przez oskarżeniami Krzysztofa Wyszkowskiego i "Rzeczpospolitej" o współpracę z SB.

Krytyczna w stosunku do prezydentury Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich 1995 roku udzieliła poparcia kandydatowi centrum Jackowi Kuroniowi.

[edytuj] Publicystyka

Od parunastu lat regularnie publikuje swoje felietony w "Twoim Stylu", które złożyły się na wydaną w 2005 roku książkę "Mój pamiętnik potoczny"

[edytuj] Ocena

Jan Tadeusz Stanisławski nazwał Olgę Lipińską: Margaret Thatcher polskiego kabaretu^[7].

Przypisy