Paweł Skórzewski
Z Wikipedii
Paweł Skórzewski herbu Ogończyk (ur. 29 lipca 1744 r. w Mącznikach koło Skalmierzyc, zm. 1819), generał brygady Księstwa Warszawskiego, konfederat barski, poseł na sejm, senator Królestwa Polskiego, wojewoda kaliski.
[edytuj] Biografia
Syn Antoniego Skórzewskiego h. Ogończyk i Anny Nositz - Jackowskiej pochodzącej ze starej pomorskiej rodziny herbu Ryś. Ożeniony z Eleonorą Sczaniecką h. Ossoria. W Rososzycy wybudował pałac z pięknym parkiem. Paweł Skórzewski "Słynny w kraju z najczystszego patryotyzmu", odznaczył się w bitwie pod Łabiszynem, gdzie mu Dąbrowski powierzył dowództwo. W 1768 roku na czele sformowanej przez siebie chorągwi jazdy przystąpił do konfederacji barskiej. Podczas I rozbioru Polski wzięty do niewoli i osadzony w twierdzy kostrzyńskiej za przeciwstawienie się wojskom pruskim. W 1788 roku został posłem z województwa kaliskiego na Sejm Czteroletni. Aktywnie działał w obozie królewskim za co został odznaczony przez króla Stanisława Augusta Orderem Świętego Stanisława oraz Orderem Orła Białego. Inicjator powstania kościuszkowskiego w Wielkopolsce, stanął zbrojnie na jego czele. Walczył pod Pyzdrami, Kaliszem, Stawiszynem, Kołem, Kłodawą. Po klęsce maciejowickiej przedostał się do Drezna unikając tym samym represji pruskich. W 1806 roku po klęsce Prus i zajęciu przez wojska francuskie Wielkopolski, generał Paweł Skórzewski wraz z Michałem Lipskim stanął na czele kilkuset ochotników, z którymi 7 listopada 1806 roku zajął Kalisz i wziął do niewoli pruską załogę. Wkrótce - w listopadzie 1807 roku - generał Skórzewski rozpoczął w Kaliszu tworzenie regularnych oddziałów wojskowych. W 1812 r. został obwołany marszałkiem pospolitego ruszenia w departamencie kaliskim, a po Kongresie Wiedeńskim car Aleksander I mianował go senatorem - wojewodą kaliskim. Niestety, nie cieszył się długo tą funkcją, gdyż zmarł w 1819 r. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele bernardynów w Kaliszu.
W/g Gazety Wielkiego Księstwa Poznańskiego, która opisywała pogrzeb, wspaniały katafalk wzniesiony był na „8 łokci długi, 6 łokci szeroki, 11 łokci wysoki miał być nad cokołem piękny piedestał ozdobiony chorągwiami i różnymi trofeami wojskowymi ubrany, na którym stała piramida wznosząca trumnę czterema lwami podpartą, w około której cztery kolumny z broni i bagnetów związane przy rzęsistym świetle i całego kościoła zaćmieniu okazały czyniły widok. Na stronie frontalnej katafalku wsparty portret nieboszczyka na mieczu, laurem i orderami przywiązany przypominał rysy twarzy uwielbianego dobroczyńcy ludzkości, obrońcy kraju i senatora”. W mszy pogrzebowej, poza nieprzebranymi tłumami mieszkańców Kalisza udział brało wielu dostojników oraz pięciu biskupów.
