Ruska Strona

Z Wikipedii

Współrzędne: 52°23'02" N 22°40'20" E52.3838889 22.6722222 (Ruska Strona)


Ruska Strona
Województwo	mazowieckie
Powiat	siedlecki
Gmina	Korczew
Sołectwo	Góry
Położenie	52° 23' 02'' N 22° 40' 20'' E
Strefa numeracyjna (do 2005)	25
Kod pocztowy	08-108
Tablice rejestracyjne	WSI
SIMC10	0675063
Położenie na mapie Polski Ruska Strona

Ruska Strona – do 1795 r. lewobrzeżna część Drohiczyna, w latach 1795-1863 miasto Drohiczyn (Ruski), następnie wieś, a obecnie przysiółek będący częścią wsi Góry w Polsce położony w województwie mazowieckim, w powiecie siedleckim, w gminie Korczew.

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa siedleckiego.

[edytuj] Położenie

Na północ od wsi Góry w Polsce nad Bugiem, naprzeciwko Drohiczyna.

[edytuj] Historia

Do 1795 roku ściśle związana z historią Drohiczyna, którego Ruska Strona była częścią zamieszkaną głównie przez ludność pochodzenia rusińskiego. Przywilej lokujący miasto na prawie magdeburskim, wydany 4 października 1498 przez Aleksandra Jagiellończyka, wymienia Drohiczyn Lacki na pn. (prawym) brzegu i Drohiczyn Ruski na płd. brzegu Bugu. Ze 126 włók ziemi (przeszło 2,2 tys. ha) należącej do miasta 44 znajdowały się na lewym brzegu rzeki.

Na przełomie XV i XVI wieku na Ruskiej Stronie powstał monaster z cerkwią Przemienienia Pańskiego – Spasa. Do klasztoru należała również cerkiew parafialna pw. św. Eliasza. Następstwem unii brzeskiej był w I poł. XVII w. spór unitów i nieunitów o prawo posiadania monasteru. Decyzją komisarzy królewskich w 1636 r. klasztor otrzymują dyzunici. Prawo to 22 maja 1640 r. potwierdził król Władysław IV Waza. Dodatkowo, działającemu przy cerkwi Bractwu Przemienienia Pańskiego, nadał on 20 kwietnia 1645 r. pozwolenie na wybudowanie przy monasterze przytułku i szpitala.

Początek II poł. XVII w., tak jak w całej Rzeczypospolitej, tak i w Drohiczynie był niespokojny. 3 lipca 1652 r. miał miejsce proces przed sądem grodzkim, w którym szlachcic ziemi drohickiej Hieronim Chalecki oskarżył ihumena monasteru o spowodowanie rozruchów i wystąpień przeciwko religii katolickiej i narodowi polskiemu, utrzymywanie kontaktów z Bohdanem Chmielnickim oraz organizowanie procesji i manifestacji fetujących, które zostały rozpędzone przez chorągwie wojewody podlaskiego. W 1656 r. Drohiczyn zniszczyli Tatarzy, a w 1657, podczas potopu szwedzkiego Szwedzi, Kozacy i, ostatecznie paląc miasto, a wraz z nim monaster i cerkiew św. Spasa, książę siedmiogrodzki Jerzy II Rakoczy.

Prawa monasteru potwierdza 7 czerwca 1659 r. król Jan Kazimierz, 28 marca 1670 r. król Michał Korybut Wiśniowiecki i 24 marca 1676 r. król Jan III Sobieski, który poza tym zwalnia klasztor od opłat z łowienia ryb w Bugu, mielenia zboża w młynach i od drew w lasach. Parafia prawosławna w Drohiczynie Ruskim istnieje do początku XX w.

W 1775 r. taryfa podymnego wymienia na Ruskiej Stronie jedynie monaster z cerkwią św. Spasa i 30 domów drewnianych, gdy tymczasem w części prawobrzeżnej ponad 200 domów.

W wyniku III rozbioru Polski nastąpił podział miasta na część prawobrzeżną zajętą przez Prusy i lewobrzeżną, która dostała się pod władzę Austrii. Obie części zachowały przy tym prawa miejskie.

Po wojnie polsko-austriackiej Drohiczyn Lewobrzeżny wszedł w skład Księstwa Warszawskiego, a po ustaleniach kongresu wiedeńskiego znalazł się w granicach Królestwa Polskiego.

Upadku Drohiczyna Ruskiego dopełniły pożar z 1805 i powódź z 1813 roku. Wszystko to sprawiło, że część mieszkańców przeniosła się na skraj gruntów miejskich zakładając wieś Góry.

W 1863 roku Drohiczyn Ruski stracił prawa miejskie i w dalszych latach dzielił koleje losu Gminy Korczew.

Nastąpiło dalsze wyludnianie wsi. Po I wojnie światowej z nazwy znika człon Drohiczyn i ukształtowała się dzisiejsza nazwa. Na przestrzeni XX w., w miarę malejącej liczby ludności, miała miejsce utrata statusu wsi i miejscowości, by ostatecznie na początku XXI w. stać się opuszczonym przysiółkiem, częścią wsi Góry.