Drohiczyn (województwo podlaskie)

Z Wikipedii

Współrzędne: 52°24' N 22°39' E

Drohiczyn

Herb Drohiczyna

Gmina
- rodzaj

Drohiczyn
miejsko-wiejska

Założono

XI wiek

Prawa miejskie

1498

Burmistrz

Wojciech Jerzy Borzym

Powierzchnia

15,68 km²

Położenie

52° 24' N
22° 39' E

Liczba mieszkańców (2004)
- liczba ludności
- gęstość

2111
134,6 os./km²

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

17-312

Tablice rejestracyjne

BSI

Położenie na mapie Polski

Drohiczyn

TERC10
(TERYT)

3202610024

Urząd miejski³

ul. Kraszewskiego 5
17-312 Drohiczyn
tel. 85 655-71-35; faks 85 655-70-80

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Strona internetowa miasta

Drohiczyn – miasto w woj. podlaskim, w powiecie siemiatyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drohiczyn. Leży na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej, nad Bugiem.

W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego.

[edytuj] Dane ogólne

Według danych z 31 grudnia 2004, miasto miało 2111 mieszkańców.

Miasto położone jest we wschodniej Polsce, w południowej części województwa podlaskiego. Przez miasto przebiega droga krajowa nr 62 Siemiatycze – Włocławek. Ośrodek usługowy dla rolnictwa; drobne przetwórstwo drzewne i rolno-spożywcze.

[edytuj] Historia

Historyczna stolica Podlasia. W XI w. gród na pograniczu rusko-polskim, w XII-XIII wieku stolica ruskiego księstwa drohiczyńskiego, roku przejściowo należał do Mazowsza i w końcu XIII w. opanowany przez Litwę. Prawa miejskie otrzymał Drohiczyn w 1498 z rąk Aleksandra Jagiellończyka. Od 1520 stolica województwa podlaskiego, Drohiczyn pozostał nią aż do okresu rozbiorów. Od 1569 miasto zostało włączone do Korony. XVI wiek to okres największego rozkwitu miasta.

Na początku XVII w. były w Drohiczynie trzy kościoły, pięć cerkwi i cztery klasztory w tym dwa katolickie. W mieście istniały także szpital, apteka i szkoła. Okres pomyślnego rozwoju miasta przerwał potop szwedzki. W XVIII w. odnowiono, odbudowano lub wybudowano drohiczyńskie kościoły i klasztory. Pozbawiony dawnej świetności Drohiczyn zasłynął w tym okresie ze wspaniałych szkół: szkółki prowadzonej przez franciszkanów i jezuickiego Colegium Nobillium.

XIX wiek to okres upadku miasta. Drohiczyn przekształcił się w prowincjonalne miasteczko bez perspektyw rozwoju, oddalone od nowych szlaków komunikacyjnych. Liczba mieszkańców z ok. 2000 w 1775 zmniejszyła się do 835 w 1857. Na początku XX w. napływ ludności żydowskiej spowodował, iż liczba jej wzrosła ponownie do 2000. Podczas dwóch wojen światowych miasto ponownie zostało zniszczone, a potem ponownie odbudowane. Dziś Drohiczyn pełni funkcje usługowo-handlowe dla okolicznych wsi, a ze względu na malownicze położenie jest też miejscowością letniskową. Tradycje drohiczyńskich szkół podtrzymują: Wyższe Seminarium Duchowne i Liceum Ogólnokształcące. Od 1991 Drohiczyn jest siedzibą diecezji drohiczyńskiej. Znajdują tu się trzy kościoły i jedna cerkiew prawosławna. 10 czerwca 1999 odbyło tu się spotkanie ekumeniczne z Ojcem Świętym Janem Pawłem II.

Góra Zamkowa

Kościół benedyktynek pw. Wszystkich Świętych

Kościół franciszkanów pw. NMP

Katedra pw. św. Trójcy

Panorama Drohiczyna

Widok z Góry Zamkowej

Drohiczyn

[edytuj] Chronologia

VII wiek – najstarsze ślady archeologiczne (kurhany)
1018 - 1022 - południowy brzeg rzeki Bug w rejonie grodu opanowuje Bolesław Chrobry.
1038 – domniemana data założenia grodu
1044-1046 - od księcia Kazimierza Odnowiciela gród przejmuje książę kijowski Jarosław Mądry, w zamian za pomoc w stłumieniu buntu wojewody mazowieckiego Miecława.
1132 – Drohiczyn własnością Izasława Mścisławowicza
1142 – grodem władał książę kijowski Wsiewołod II Olegowicz
1145 – Drohiczyn pod panowaniem Igora Olegowicza
1180 – Drohiczyn otrzymał książę Leszek (syn Bolesława Kędzierzawego) w zamian za pomoc zbrojną udzieloną Wasylkowi, księciu drohiczyńskiemu w wyprawie przeciw Włodzimierzowi Wołodarowiczowi
1190 – Polevius(?) władcą grodu
1192 – Kazimierz II Sprawiedliwy zajął gród
1230 – Konrad I mazowiecki przejął Drohiczyn
1237 – 8 marca Konrad I mazowiecki nadał Drohiczyn wraz z rozległymi posiadłościami zakonowi rycerskiemu braci dobrzyńskich
1241 – gród spaliły oddziały Batu-chana idące na Lublin
1241 – Drohiczyn zagarnął Erdziwiłł (synowiec Mendoga)
1248 – Drohiczyn był atakowany przez Jaćwingów
1251 – książę Daniel Halicki opanował gród
1254 – 6 sierpnia koronacja Daniela Halickiego na jedynego w dziejach Rusi króla (mogło to także mieć miejsce w Dorohusku)
1260 – Barunda-chan spustoszył Drohiczyn
1264 – gród odziedziczył Lew (syn Daniela Halickiego)
1274 – książę litewski Trojden odebrał Drohiczyn Rusinom
1357 – Olgierd oddał gród Kiejstutowi
1378 – splądrowanie grodu przez komtura Bałgi Teodoryka Elsnera wracającego z wyprawy na Kamieniec Litewski
1380 – Krzyżacy w Drohiczynie
1382 – Janusz I Starszy mazowiecki zajmuje gród
1383 – oblężenie, a następnie zdobycie i spalenie grodu przez Jagiełłę
1384 – Jagiełło oddał Drohiczyn Witoldowi
1390 – Jagiełło zabrał gród Witoldowi i oddał z powrotem Januszowi
1392 – Jagiełło ufundował (pierwszy w Drohiczynie) drewniany kościół, zastąpiony w 1555 murowanym, spalony przez Szwedów w 1657, odbudowany w 1709 (późniejszy kościół parafialny pw. św. Trójcy)
1401 – Witold ponownie władcą grodu
1408 – książę Janusz I Starszy prawdopodobnie nadał miejskie prawo magdeburskie, ustanawiając dziedzicznym wójtem Stanisława Dziadka
1410 - Chorągiew Drohicka pod Grunwaldem
1430 – Witold rozkazał spalić Drohiczyn, przewidując wojnę z Koroną (rozkazu najprawdopodobniej nie wykonano)
1431 – Drohiczyn opowiedział się po stronie buntu Świdrygiełły
1440 – grodem władał Bolesław IV warszawski
1443 – Kazimierz IV Jagiellończyk kupił od Bolesława ziemię drohicką za 6 tysięcy kop szerokich groszy praskich
1444 – przywilej Kazimierza Jagiellończyka – Drohiczyn (Drogicin) wpisany w poczet piętnastu znaczniejszych grodów Litwy, usunięcie namiestnika mazowieckiego Jerzego Nasuty i zastąpienie go Gasztołdem (ulubieńcem Kazimierza)
1454 – Drohiczyn otrzymał litewską organizację miejską, nastąpił rozkwit grodu
1492 – Skarga krajczego litewskiego Mikołaja Radziwiłła do Kazimierza Jagiellończyka o to, że Drohiczyn został "najechany przez Polaków i obficie spustoszony"
23 listopada 1494 – Aleksander Jagiellończyk wyposażył aktem cerkiew św. Barbary
4 października 1498 – Aleksander Jagiellończyk wydał kolejny przywilej na miejskie prawo magdeburskie. Wymieniono w nim Drohiczyn Lacki na pn. brzegu i Drohiczyn Ruski na pd. brzegu
1513 – stolica nowego województwa podlaskiego
1569 – na mocy unii lubelskiej wcielenie województwa do Korony
1601 – pożar miasta
1631 – pożar miasta
1637 – pożar miasta
1657 – zniszczenie miasta przez Szwedów
1660 – zniszczenie miasta przez wojska moskiewskie, pozostało w nim 80 z 380 domów
1682 – początek budowy kościoła franciszkanów
1699 – początek budowy parafialnego kościoła jezuitów
1734 – początek budowy kościoła benedyktynek
1737 – początek budowy klasztoru franciszkanów
1759 – fundacja klasztoru bazylianów
1775 – miasto liczy 2000 mieszkańców
1795 – III rozbiór Polski, część prawobrzeżna wcielona do Królestwa Prus, lewobrzeżna do Austrii, utrata statusu stolicy województwa
1805 – pożar miasta
1807 – po traktacie w Tylży część prawobrzeżna włączona do Cesarstwa Rosyjskiego
1809 – część lewobrzeżna włączona do Księstwa Warszawskiego, a od 1815 do Królestwa Polskiego
1844 – w części lewobrzeżnej jest tylko 30 domów
1857 – spadek liczby mieszkańców do 835 osób
1863 – część lewobrzeżna utraciła prawa miejskie i zanikła
1919 – powrót do Polski
1920 – wojna polsko-bolszewicka
1939-1941 – okupacja sowiecka, wyburzenie miasta w części nadbrzeżnej
1941-1944 – okupacja niemiecka
1966 – miasto odwiedził podczas uroczystości milenijnych ks. prymas kardynał Stefan Wyszyński i ówczesny ksiądz arcybiskup Karol Wojtyła
1991 – miasto siedzibą diecezji drohiczyńskiej
10 czerwca 1999 – wizyta papieża Jana Pawła II
18 czerwca 2004 – Daniel Olbrychski wystąpił w roli króla Rusi na scenie MGOK

[edytuj] Zabytki

zachowane:

Grodzisko na Górze Zamkowej;
Zespół pojezuicki
- Katedra Św. Trójcy (budowa: 1696 – 1709), barokowa, orientowana. Pierwotny kościół fundował Władysław Jagiełło w 1392, w 1657 przekazano parafię jezuitom. Po kasacie jezuitów parafie przekazano zakonowi pijarów. Kościół zniszczony w latach 1914-1918. Odbudowany w 1919. Zdewastowany w latach 1939-1940 (szczególnie wnętrze).
- Klasztor jezuitów obecnie siedziba Kurii Biskupiej (budowa 1729 – 1744), w stylu barokowym, na planie podkowy.
- Kolegium jezuitów obecnie Seminarium Duchowne (budowa: 1746-1751); spalone w latach 1914-1918
Zespół pofranciszkański
- Kościół franciszkanów pw. Wniebowzięcia NMP (budowa: 1682-1715) z ołtarzem głównym z 1762, zbudowany w miejscu kościoła z 1400 fundacji wojewody Mikołaja Nasuty
- Dzwonnica z 1700 r. w stylu późnobarokowym wg proj. Kazimierza Kamieńskiego
- Klasztor franciszkanów (budowa 1737-1751) zbudowany kosztem chorążego ziemi bielskiej Marcina Kuczyńskiego. Po kasacie po powstaniu listopadowym w 1832 mieściły się w nim koszary. W 1889 przebudowany na szkołę. Obecnie pozbawiony cech stylowych.
- zabudowania gospodarcze – pozbawione na skutek przebudów cech stylowych
Kościół benedyktynek pw. Wszystkich Świętych (budowa: 1733-1738) w stylu późnobarokowym, projekt: Jakub Fontana
Klasztor benedyktynek – rozebrane przez władze carskie po powstaniu styczniowym, odbudowano go bez cech stylowych w latach 1958-1992.
Cerkiew pw. Mikołaja Cudotwórcy z 1798 r., w stylu klasycystycznym, poprzednio pw. Św. Trójcy. Wzniesiona pierwotnie jako cerkiew klasztorna unickiego zakonu bazylianów. Od 1839 prawosławna, czego efektem była przebudowa w 1848 i dodanie kopułek, usunięcie ołtarzy, ambony i organów.
Kapliczka przy ul. Świętojańskiej z figurą św. Jana Nepomucena z XVIII wieku.
Schrony bojowe z 1940-1941 (linia Mołotowa)

niezachowane:

Zamek królewski
Klasztor bazylianów z 1798 znajdujący się koło cerkwi pw. Mikołaja Cudotwórcy, skierowany piętrowym frontem do rynku i dłuższym parterowym od ul. Mazowieckiej.
Port rzeczny w zachodniej części Ruskiej Strony