Stanisław Kuciel

Z Wikipedii

Stanisław Kuciel (ur. 27 marca 1891 w Byszowie, pow. sokalski, woj. lwowskie, zamordowany 1940 w Charkowie) – syn Michała i Leopoldyny z Hirszlów, podpułkownik żandarmerii Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Działalność niepodległościowa 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Awanse: 4 Ordery i odznaczenia: 5 Zobacz: 6 Źródła: 7 Przypisy

[edytuj] Działalność niepodległościowa

8 sierpnia 1914 rozpoczął służbę w Legionach Polskich. W lutym następnego roku przydzielony został do Żandarmerii Polowej I Brygady. W sierpniu i wrześniu 1915 przez półtora miesiąca kierował Posterunkiem Żandarmerii w Janowie Lubelskim przy c.k. Komendzie Okręgu Etapowego. Prowadził tam, zakazaną przez władze okupacyjne działalność agitacyjną i werbunkową do I Brygady. Następnie pełnił obowiązki zastępcy komendanta Żandarmerii Polowej przy Komendzie I Brygady. W końcu kwietnia 1916 zastąpił Jana Jur-Gorzechowskiego na stanowisku komendanta Żandarmerii Polowej I Brygady. 1 kwietnia 1917 rozpoczął, jako hospitant, miesięczne szkolenie na Wyższym Kursie Szkoły Żandarmerii w Warszawie. Był to kurs dla starszych podoficerów przewidzianych do objęcia stanowisk oficerskich. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Był adiutantem ppor. Bronisława Witeckiego, komendanta Ekspozytury Żandarmerii Polowej Wojsk Polskich (przemianowanej później na Dowództwo Polskiej Żandarmerii Polowej). Poza obowiązkami adiutanta prowadził szkolenie żandarmów.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. 18 listopada tego roku przybył do Łomży, objął obowiązki dowódcy Żandarmerii Okręgu Wojskowego Nr XIII z uprawnieniami dyscyplinarnymi dowódcy detaszowanego batalionu i przystąpił do organizacji służby na powierzonym mu terenie. W porozumieniu z komisarzem rządu, p. Hanusowskim uzyskał zgodę na wykonywanie służby bezpieczeństwa także w stosunku do osób cywilnych. Podległą mu Żandarmerię podzielił na dwa dowództwa powiatowe: w Łomży (ppor. Stanisław Sitek) i w Ostrowi (ppor. Przybyłowski, por. Franciszek Pytel). Organizację zakończył 21 stycznia 1919 z chwilą utworzenia policji komunalnej i milicji ludowej oraz kolejnych dowództw powiatowych: w Szczyczynie (por. Franciszek Klimek), Kolnie (ppor. Witold Goworowski), w Ostrołęce (ppor. Stanisław Jakubowski) i w Wysokiem Mazowieckiem (ppor. Roman Szoenborg). Według stanu z 20 lutego tego roku podlegało mu 6 oficerów, 22 podoficerów, 20 szeregowców i 8 „przydzielonych” .

W czasie wojny z bolszewikami do 19 września 1919 dowodził Oddziałem Żandarmerii Polowej Okręgu Etapowego "Wilno", następnie pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Polowej w Warszawie, a od 6 lipca do 30 października 1920, w stopniu rotmistrza, dowodził Ekspozyturą Żandarmerii Polowej Frontu Północno-Wschodniego.

W 1924 był komendantem Kadry Szwadronu Zapasowego 8 Dywizjonu Żandarmerii w Grudziądzu. 12 września 1926 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 8 Dywizjonu Żandarmerii w Toruniu, w miejsce ppłk. Juliana Sas-Kulczyckiego, awansowanego na szefa Wydziału Żandarmerii w Departamencie I Piechoty M.S.Wojsk.. 1 lutego 1929 objął dowództwo 1 Dywizjonu Żandarmerii. W grudniu tego roku przeniesiony został do Grodna na stanowisko dowódcy 3 Dywizjonu Żandarmerii. ^[1] Obowiązki przyjął 25 stycznia 1930 od mjr. Stanisława Sitka. Na stanowisku dowódcy dywizjonu pozostał do II wojny światowej.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził Żandarmerią SGO „Narew”. Dostał się do niewoli sowieckiej. Był więźniem obozu w Starobielsku. Figuruje na Liście Starobielskiej pod poz. 1380.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z dnia 5 października 2007 mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika. ^[2] Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

[edytuj] Awanse:

• wachmistrz
• chorąży 24 marca 1917
• podporucznik 1918
• porucznik 14 lutego 1920 ze starszeństwem z 1 grudnia 1919 ^[3]
• rotmistrz
• major ze starszeństwem z 1 lipca 1923
• podpułkownik ze starszeństwem z 1 stycznia 1931
• pułkownik 5 października 2007 pośmiertnie

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi

[edytuj] Zobacz:

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

[edytuj] Źródła:

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 61,
• Rocznik Oficerski 1924, s. 963, 965,
• Rocznik Oficerski 1928, s. 670, 674,
• Rocznik Oficerski 1932, s. 287, 792,
• Wanda Roman, Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939-maj 1940, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Warszawa 1996, ISSN 0043-7182, ss. 342,
• Jan Suliński, Żandarmeria Wojskowa w latach 1918-1947. Szkic organizacyjno-historyczny, Drukarnia Warszawskiego Okręgu Wojskowego, Warszawa 1994, s. 82, 82, 85, 89, 90, 99, 115, 116, 157, 179, 455, 457, 462, 472,
• Grzegorz Ratajczyk, Żandarmeria Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, Dom Wydawniczy DUET, Toruń 2004, ISBN 83-89706-20-2, s. 58-59,

Przypisy