Stefan Hubicki

Z Wikipedii

Stefan Hubicki (18 marca 1877 w Pilicy Kieleckiej - 30 października 1955 w Serocku), generał brygady WP.

Ukończył medycynę na Uniwersytecie Warszawskim, w 1925 obronił doktorat. W latach 1904-1914 pracował w szpitalach warszawskich. Od 1914 służył w armii rosyjskiej, m.in. w 52 Dywizji Piechoty. Od stycznia 1919 był sekretarzem delegacji Piłsudskiego w Paryżu. Za pracę w Polskiej Organizacji Wojskowej został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.

W czasie wojny polsko-radzieckiej był szefem sanitarnym kolejno Obozu Warownego "Grodno", Grupy Operacyjnej Edwarda Rydza-Śmigłego, 3 Armii frontu środkowego, 2 Armii (od 18 sierpnia 1920). Od listopada 1920 do listopada 1921 szef Wydziału Organizacyjnego Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, zasłużył się dla rozwoju wojskowego szkolnictwa sanitarnego. Był komendantem Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej Sanitarnej i Inspektorem Służby Zdrowia, od września 1926 do października 1929 komendantem Wojskowej Szkoły Sanitarnej.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i lokatą 1.^[1]

W 1929 przeniesiony w stan nieczynny, od października 1929 wiceminister pracy i opieki społecznej. W grudniu 1930 został ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Walerego Sławka, zachował tekę do maja 1934 w gabinetach Aleksandra Prystora i Janusza Jędrzejewicza. W 1931 został przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1935-1939 był komisarzem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Od 1939 przebywał na Węgrzech, gdzie organizował środowisko piłsudczyków. Był m.in. szefem Obozu Polski Walczącej na Węgry. W latach 1944-1945 ukrywał się na Słowacji. Po wojnie powrócił do Polski, pracował jako lekarz. Był autorem wielu prac z medycyny wojskowej, obok Orderu Virtuti Militari został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie polscy w niewoli
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka

Źródła:

• Kawalerowie Orderu Virtuti Militari 1792-1945, tom II, część 2, Koszalin 1993.
• Marek Gałęzowski, Wierni polsce. Ludzie konspiracji piłsudczykowskiej 1939-1947, Warszawa 2005.

Przypisy