Szwadron pionierów
Z Wikipedii
Szwadron pionierów - pododdział w polskiej armii przed drugą wojną światową.
Przed 1939 r. każda brygada kawalerii posiadała w swoim składzie szwadron pionierów, czyli saperów dysponujących środkami wybuchowymi i przeprawowymi. Według etatów z 1939 roku liczył on 4 oficerów, 133 podoficerów i szeregowych, miał 153 konie.
Środki przeprawowe i wybuchowe transportowano na wózkach dwukołowych i jucznych koniach (16). Brygady zmotoryzowane posiadały batalion saperów zmotoryzowanych.
[edytuj] Dyslokacja szwadronów pionierów (1922 - 1939) wraz z przydziałem do brygad kawalerii
- 1 szwadron pionierów - Białystok (Podlaska Brygada Kawalerii)
- 2 szwadron pionierów - Warszawa (Mazowiecka Brygada Kawalerii)
- 3 szwadrron pionierów - Poznań (Wielkopolska Brygada Kawalerii)
- 4 szwadron pionierów - Lwów (Kresowa Brygada Kawalerii)
- 5 szwadron pionierów - Kraków (Krakowska Brygada Kawalerii)
- 6 szwadron pionierów - Stanisławów (Podolska Brygada Kawalerii)
- 7 szwadron pionierów - Wilno (Wileńska Brygada Kawalerii)
- 8 szwadron pionierów - Równe (Wołyńska Brygada Kawalerii)
- 9 szwadron pionierów - Baranowicze (Nowogródzka Brygada Kawalerii)
- 10 szwadron pionierów - Bydgoszcz (Pomorska Brygada Kawalerii)
- 11 szwadron pionierów - Augustów (Suwalska Brygada Kawalerii)