Wikipedysta:Tadam/brudnopis
Z Wikipedii
brudnopis.
[edytuj] ISBN 13
Znak kontrolny jest obliczany następująco:
poszczególnym cyfrom numeru ISBN nadawane są odpowiednie wagi. Pierwsza cyfra otrzymuje 1 druga 3 trzecia 1 i tak na przemian (nieparzyste jedynki, parzyste trójki). Mnoży sie każdą cyfrę z jej wagą a następnie wszystkie wyniki dodaje sie do siebie tak otrzymaną sumę dzieli sie przez 10 a wynik odejmuje od 10. Jeśli reszta z dzielenia jest 0 to znak kontrolny jest także 0.
Algorytm ten można opisać wzorem: znak kontrolny = 10 - (mod 10 {suma iloczynu 12 cyfr i ich sił})
na przykład znak kontrolny dla numeru 978-3-16-148410-0 oblicza sie następująco:
9x1 + 7x3 + 8x1 + 3x3 + 1x1 + 6x3 + 1x1 + 4x3 + 8x1 + 4x3 + 1x1 + 0x3 = 100
100 : 10 = 10 (dzielenie bez reszty więc znak kontrolny wynosi 0)
a dla numeru 978-83-7181-510-2 oblicza sie następująco: 9x1 + 7x3 + 8x1 + 8x3 + 3x1 + 7x3 + 1x1 + 8x3 + 1x1 + 5x3 + 1x1 + 0x3 = 128
128 : 10 = 12 reszty 8
10 - 8 = 2
znak kontrolny wynosi więc 2.
[edytuj] Linia kolejowa
info stamtąd www.kolej.one.pl/index.php?dzial=linie&id=526&okno=d29&od=0&do=10
[edytuj] Linia kolejowa
info stamtąd www.kolej.one.pl/index.php?dzial=linie&id=526&okno=d29&od=0&do=10
| Linia kolejowa nr 144 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Stacja A - Stacja B | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dane podstawowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Zarządca | PLK S.A. | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer wg instrukcji Id-12 (D-29) | 144 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Tabela SRJP | 170, 175 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Długość | 75,742 km | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Rozstaw szyn | 1435 mm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Prędkość drogowa | 100 km/h | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| strona kolej.one.pl | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
[edytuj] Istotność
Poziom istotności - jest to prawdopodobieństwo popełnienia błędu I rodzaju (zazwyczaj oznaczane symbolem α). Określa również maksymalne ryzyko błędu, jakie badacz jest skłonny zaakceptować. Wybór wartości α zależy od badacza, natury problemu i od tego jak dokładnie chce on weryfikować swoje hipotezy, najczęściej przyjmuje się α = 0,05, 0,03 lub 0,01.
Zobacz też: poziom ufności
[edytuj] ex voto
Votivgabe: Bezeichnung für ein Weihegeschenk für eine Gottheit oder einen Heiligen. Votivgaben sind Danksagungen für empfangene Gnadenerweise. In der Praxis werden sie oft schon beim Vorbringen der Bitte um Hilfe in einer bestimmten Angelegenheit gespendet. Votivgaben können plastisch ausgeführt.(wg de.wikipedia)
wotum (l.mn. wota) Kośc. rz.kat. przedmiot ofiarowany Kościołowi na skutek przyrzeczenia a. ślubowania, por. ex voto łac., na skutek (złożonego) ślubu (wg. Słownik wyrazów obcych Władysława Kopalińskiego)
[edytuj] Bad Nauheim
[edytuj] podział administracyjny i polityczny miasta
od 1972 roku do Bad Nauheim włączono okoliczne wsie
- Steinfurth - co dwa lata wielki festiwal róż
- Wisselsheim
- Rödgen
- Schwalheim
- Nieder Mörlen (ok. 5600 mieszkańców)
- Bad Nauheim (ok. 18.000)
[edytuj] Kurort Bad Nauheim
Wraz ze wzrostem leczniczego znaczenia wody jako środka leczniczego wzrosło również znaczenie miasta jako kurortu. W roku --- a w latach --- obecnie jest tu kila dużych sanatoriów (m. in. Park-Klinik, Kurpark-Klinik, Taunus Reha-Klinik, Kerckhoff-Klinik) i kilkanaście mniejszych ośrodków związanych z kuracjami dróg oddechowych, płuc, serca i układu krążenia. Basen termalny, pijalnia wód, łaźnie, tężnie. Nad dobrym samopoczuciem kuracjuszy czuwa orkiestra zdrojowa, która regularnie koncertuje w pijalni wód zdrojowych. W roku 1851(?) --- Süsmeier założył park zdrojowy, który dzisiaj wraz ze stawami zajmuje powierzchnie ponad 200 ha.
[edytuj] zrodla ? Tężnie
Solanki i pozyskiwanie z nich soli znane i praktykowane było w Bad Nauheim od bardzo dawna. Najwcześniejszym i najprostszym sposobem było osuszenie solanki, to jednak wymagało dostarczenia dużej ilości energii by odparować wodę. Najbardziej cierpiały na tym okoliczne lasy, które kurczyły się w zastraszającym tempie. W XVI w. w dwóch warzelniach produkowano 500 ton soli rocznie. Nie był to wynik imponujący gdyż solanka miała niezbyt wysokie stężenie soli. Dopiero zastosowanie tężni przyspieszyło proces produkcyjny. Pierwotnie (XVII-XVIII w.) stosowano tężnie ręczne (Leckwerk) gdzie na drewniane konstrukcje pokryte gałązkami tarniny rzucano/chlapano szuflami solanka a ta rozpryskiwała się na gałązkach i spływała z powrotem do zbiornika pod tężnią. Proces ten wielokrotnie powtarzany pozwalał uzyskać większą gęstość solanki a co za tym idzie podczas warzenia zużywano mniej drewna do odparowania wody. Ok. roku 1700 w Nauheim pojawiło się pierwsze koło wodne i pompy. Pompa pozwoliła na budowanie tężni wysokich na 6 - 8 metrów, a solanka mogla samodzielnie spływać po jej ścianach. W tym czasie produkcja soli wzrosła do 1000 t. rocznie a system tężni rozbudowano do 21 sztuk o łącznej długości 2,5 km. Niektóre z tężni były zadaszone. W 1729 roku w trzech miejskich warzelniach uzyskano wynik 2000 t. soli rocznie - tym samym osiągnięto kres wydajności źródeł. Na początku XVIII w. dokopano się do trzech kolejnych źródeł co pozwoliło jeszcze bardziej rozbudować urządzenia (przybyło 21 tężni, trzy koła wodne oraz 12 zup/patelni(????)). 10 lat później na samym środku rzeki Usa odkryto kolejne źródło (na czas prac związanych z budowa ujęcia musiano zmienić bieg rzeki) a całkowita roczna wydajność wzrosła do 4000 t. soli. Rzeka Usa, która zasilała większość koł wodnych do napędzania pomp latem nie spełniała swej roli prawie w ogóle, by ominąć ten problem wybudowano wielki zbiornik retencyjny (dzisiaj Grosser Teich). Okres miedzy wojna siedmioletnia a czasami napoleońskimi to prawdziwy rozkwit solanek(???) - mimo czasu wojen produkcja utrzymywała sie na poziomie 5000 ton. W roku 1851 zbudowano maszynownie a w niej zainstalowano maszynę parowa. Co raz większy przerób, nowe odwierty, tężnie i rowy z solanka przecinające miasto zupełnie zmienily oblicze Nauheim. W wieku XIX produkowano 2500 t. by pod koniec wieku spaść do 1800 t. soli rocznie. Przy stężeniu ok. 2,5% soli w solance Bad Nauheim nie mogło dorównywać innym miastom produkującym ten surowiec (np. solanki z niedalekiego Schönebeck w tym samym czasie wytwarzały 65.000 ton). W latach 1902 - 1912 sukcesywnie rozbierano stare tężnie i warzelnie. Na początku XX w. w jedynej warzelni i przy pomocy kilku tężni produkowano jeszcze sol na potrzeby kuracjuszy jako sol kąpielowa. W 1959 roku produkcje soli w Bad Nauheim zakończono całkowicie.
[edytuj] zrodla solankowe
| Nr zrodla | nazwa | data odkrycia
lub odwiertu |
wydajnosc |
|---|---|---|---|
| 1 | Weitzscher Turm | 1742 | wydajnosc |
| 2 | Sprudelhof | 1770 | wydajnosc |
| 3 | Parking Dresdner Bank | 1710 | wydajnosc |
| 4 | niedaleko Karlsbrunnen | 1770 | wydajnosc |
| 5 | niedaleko Karlsbrunnen | 1770 | wydajnosc |
| 6 | Lutherstr. | 1770 | wydajnosc |
| 7 | Fr.-Ebert-Platz | 1770 | wydajnosc |
| 8 | Park Poludniowy | 1770 | wydajnosc |
| brak | na poludnie od Sprudelhofu | 1710 | wydajnosc |
[edytuj] Johannisberg
Johannisberg (pol. Wzgórze Świętojańskie) jest najwyższym wzniesieniem w obrębie miasta o wysokości 265 m.n.p.m.
[edytuj] Obiekty wyznaniowe i religijne
- Kościół sw. Jana (Johanneskirche)
Kościół został wybudowany w latach 1898/99 jako St. Johns Church przez Kościół anglikański dla obsługi swoich wiernych z Anglii i Stanów Zjednoczonych przebywających na kuracji w Bad Nauheim. W roku 1960 przekazany Kościołowi Ewangelickiemu
- Kościół św. Bonifacego
Kamień węgielny wmurowano 12 czerwca 1904 a roboty budowlane ukończono 13 marca 1905 roku. W związku z bezpośrednią bliskością tężni sprowadzono specjalny rodzaj piaskowca[1] z okolic Miltenbergu na Bawarii. Zakładano, że budowa kosztować będzie 176 000 Marek (kwota została przekroczona o 1000 Marek w stosunku do przewidywanej). Kościół jest trzy-nawowy z niesymetrycznymi nawami. Nawa główna ma 13,5 m wysokości, prawa 11,5 a najmniejsza lewa nawa boczna tylko 6,5 metra. Mimo powszechnie panującej w mieście mody na secesję i wielkiej pokusie by wykorzystać owe trendy również przy tworzeniu elementów wyposażenia to witraże zrobione zostały wg tradycyjnych wzorców głównie późnego gotyku i renesansu. Wiele z tych witraży zrobionych jest z szkła dmuchanego.
- (Dankeskirche)
- (Wilhelmskirche)
- (Reinhardkirche)
Kościół został wybudowany w latach 1732/33 przez Reinharda von Hanau-Lichtenberg dla małej gminy luterańskiej. Po połączeniu gmin luterańskiej z gminą kościoła reformowanego w 1818 roku kościół stal nieużywany. Dopiero w 1868 Kościół katolicki podpisał umowę najmu budynku za 20 Guldenów rocznie a od 1905 wynajmował go rosyjski Kościół ortodoksyjny. W 1907 za 33,5 tys. Marek miasto kupiło budynek z myślą utworzenia w nim muzeum, jednak w 1908 odsprzedało go ponownie rosyjskim ortodoksom za 35 tys. Marek. Dopiero wówczas dostosowano wnętrze do liturgii wschodniej.
- katholische Kirche Maria Himmelfahrt (Nieder Mörlen), die ab 1733 im Barockstil erbaut wurde und 1754 eingeweiht wurde.
 Johanneskirche |
 Reinhardskirche |
 Wilhelmskirche |
 Kościół św. Bonifacego |
[edytuj] Bibliografia
[edytuj] Zaimis
Aleksandros Thrasyvoulou Zaimis gr. Αλέξανδρος Θρασυβούλου Ζαΐμης (ur. 9 listopada 1855, zm. 15 września 1936) - polityk, wielokrotny premier i prezydent Grecji.
Aleksandros był synem Thrasyvoulosa Zaimisa, który także był premierem Grecji w latach 1869-1872.
Zaimis Karierę polityczną rozpoczął w bardzo młodym wieku. Już jako trzydziestolatek został członkiem greckiego parlamentu a w roku 1897 po raz pierwszy został premierem. Od lutego do czerwca 1917 był premierem południowej części kraju - północna rządzona była przez Wenizelosa, który przy pomocy państw Ententy w czerwcu przejął kontrolę nad całym krajem. W roku 1926 Zaimis wrócił na fotel premiera by w 1928 ponownie oddać władzę Wenizelosowi. Rok później w roku 1929 Aleksandros Zaimis został prezydentem Grecji i pełnił ten urząd aż do powrotu monarchii w roku 1935. Zmarł 15 września 1936 roku w Wiedniu.
Aleksandros Mawrokordatos • Petros Mawromichalis • Jeorios Kunduriotis • Andreas Zaimis • Joanis Kapodistrias • Awgustinos Kapodistrias
Pawlos Kunduriotis • Theodoros Pangalos • Pawlos Kunduriotis • Aleksandros Zaimis
Jeorios Papadopulos • Fadeon Jisikis
Fadeon Jisikis¹ • Michail Stasinopulos¹ • Konstandinos Thatsos • Konstandinos Karamanlis • Joanis Alewras¹ • Christos Garletakis • Konstandinos Karamanlis • Kostis Stefanopulos • Karolos Papulias
¹tymczasowo
Kategoria:Premierzy Grecji|Zaimis, Aleksandros Kategoria:Prezydenci Grecji|Zaimis, Aleksandros Kategoria:Urodzeni w 1855|Zaimis, Aleksandros Kategoria:Zmarli w 1936|Zaimis, Aleksandros
[edytuj] Moys
Ujazd (deutsch Moys) ist ein Teil der Stadtgemeinde Zgorzelec. Er liegt südlich der Stadt an der Mündung des Rothwassers (Czerwona Woda) in die Neiße.
Geschichte
Das Dorf Moys am rechten Ufer der Neiße wurde 1309 erstmals erwähnt. Die Stadt Görlitz wurde zum Ende des 15. Jahrhunderts erstmals Besitzer von Moys. Jedoch wechselten sich später andere Grundherren ab, nachdem Görlitz wegen des Oberlausitzer Pönfalls seine Besitztümer verlor. Am 7. September 1757 war der Holzberg, später auch Jäckelsberg genannt, Schauplatz der Schlacht von Moys im Siebenjährigen Krieg. Nach 1815 gehörte Moys zu den Teilen der Oberlausitz, die Sachsen an Preußen abtreten musste. In der Mitte des 19. Jahrhunderts nahm Moys städtischen Charakter an. Ausschlaggebend war die am 1. September 1847 aufgenommene Eisenbahnverbindung der Niederschlesisch-Märkischen Eisenbahn von Kohlfurt nach Görlitz, die in Moys eine Haltestelle errichtete. 1865 wurde der Ort zum Abzweig der Schlesischen Gebirgsbahn nach Lauban und Hirschberg im Riesengebirge, die 1869 noch über Dittersbach und Waldenburg bis nach Altwasser weitergeführt wurde. 1877 erhielt Moys ein Bahnhofsgebäude. Neben der Ansiedlung von Industrie erfolgte in Moys auch der Abbau von Braunkohle. Das bekannteste Bergwerk war die Grube Friedrich Anna. Folge dieser Entwicklung war, dass Moys, das sich vom ehemaligen Bauerndorf zu einer Vorstadt von Görlitz entwickelt hatte, am 1. Juli 1929 nach Görlitz eingemeindet wurde. 1939 entstand auf dem Jäckelsberg südlich von Moys das Stalag VIII A. Zum Ende des Zweiten Weltkrieges wurde Moys im Zuge der Teilung der Stadt Görlitz entlang der Neiße unter dem Namen Ujazd ein Teil der polnischen Stadt Zgorzelec und die deutschen Bewohner wurden vertrieben. Die Bedeutung des Bahnhofs Zgorzelec-Ujazd war seit Eröffnung der Verbindungskurve zwischen dem Haltepunkt Zgorzelec Miasto am östlichen Rand der Stadt Zgorzelec und dem Bahnhof Jerzmanki rückläufig, da seitdem durchgehende Zugläufe von Lubań nach Węgliniec unter Umfahrung des seitdem als „Zgorzelec“ bezeichneten Bahnhofs möglich sind. Seit dem 30. September 2002 verkehren auf der Bahnstrecke von Zgorzelec nach Lubań keine Personenzüge mehr.
Ujazd (niem. Moys) dzielnica Zgorzelca położona w jego południowej części u ujścia Czerwonej Wody do Nysy Łużyckiej.
Pierwsze wzmianki o wsi o nazwie Moys na prawym brzegu Nysy pochodzą z roku 1309. Od XV w. wieś należała do miasta Görlitz.
7 września 1757 roku na wzgórzu Holzberg zwanym później Jäckelsberg stoczono jedną z bitew wojny siedmioletniej zwanej bitwą pod Mojsem.
Mojs należał do tej części Łużyc, która w roku 1815 została przydzielona do Śląska. W połowie XIX wieku Mojs przybrał charakter miejski. Decydującym czynnikiem było wybudowanie 1 września 1847 roku linii kolejowej między Węglińcem a Görlitz oraz uruchomienie dworca kolejowego. W 1865 wybudowano rozwidlenie Śląskiej Kolejki Górskiej do Lubania i Jeleniej Góry i dalej w stronę Karkonoszy, która już w 1869 kursowała przez Podgórze i Wałbrzych do Starego Zdroju
W 1877 Mojs otrzymał nowy budynek dworca.
Oprócz rożnych gałęzi przemysłu działały tu kopalnie węgla brunatnego. Najbardziej znaną była kopalnia Friedrich Anna. W następstwie tego rozwoju Mojs z dawnej miejscowości rolniczej 1 czerwca 1929 roku stał się przedmieściem Görlitz. W 1939 na południe od Mojsu powstał obóz dla jeńców wojennych Stalag VII A.
Po zakończeniu II wojny światowej w następstwie podziału miasta wzdłuż Nysy Mojs otrzymał nazwę Ujazd i został wcielony do miasta Zgorzelec a niemieccy mieszkańcy zostali wysiedleni.
Dworzec Zgorzelec-Ujazd z biegiem lat tracił na znaczeniu zwłaszcza po wybudowaniu łącznika miedzy dworcem Jerzmanki a Zgorzelec Miasto
[edytuj] IV_korpus_armii_greckiej
[edytuj] I wojna grecko-turecka
[edytuj] Źródła
- Historia Grecji nowożytnej, Richard Clogg, KiW Warszawa 2006 ISBN 83-05-13465-2
- The origins of the 1897 Ottoman-Greek war, Mehmet Uğur Ekinci, Bilkent University, Ankara 2006
[edytuj] Obóz jeniecki w Görlitz (1914-1919)
[edytuj] położenie
[edytuj] warunki bytowe
[edytuj] przyczyny internowania IV korpusu
[edytuj] komisja fonograficzna
[edytuj] Likwidacja obozu
[edytuj] Po wojnie
Grecy w Görlitz Ani sladu po obozie Film Toubekisa
[edytuj] Przypisy
[edytuj] Źródła i Literatura
[edytuj] Wilhelm Doegen
Wilhelm Albert Doegen (* 17. März 1877 in Berlin; † 3. November 1967) war als Sprachwissenschaftler der Begründer und Direktor des Doegen-Tonbildmuseums und Berliner Lautarchivs
[edytuj] Leben und Wirken
Als Sohn des Magistratsbeamten Albert Doegen und seiner Ehefrau Helene Grauwinckel besuchte er das Gymnasium und Realgymnasium, welches er im Oktober 1896 mit dem Abitur abschloss. An der Universität Berlin studierte er praktische und theoretische Nationalökonomie, Handelsrecht, Kulturgeschichte, neuere Sprachen, Literaturgeschichte und Phonetik.
Im Jahre 1899 fuhr er nach Oxford und studierte bei dem englischen Linguisten und Philologen Henry Sweet (1845-1912) englische Sprache, Literatur und englische Phonetik. Bei ihm erhielt Doegener wohl entscheidende Impulse für seine späteren Lautsammlungen. Nach diesen Studien unternahm er in England und Frankreich einige Reisen.
Im Jahre 1902 leistete er seine einjährige Militärdienstzeit als Freiwilliger beim 2. Garde-Regiment zu Fuß ab. Im geleichen Jahr heiratete er Margarete Tornow. Die Prüfung für das höhere Lehrfach bestand er 1903. Mit dem Thema Die Verwendung der Phonetik im englischen Anfangsunterreicht beendete er 1904 seine Studien und begann eine Tätigkeit als Studien-Referent am Lessing-Gymnasium.
Am Andreas-Gymnasium unterrichte er im Jahre 1905, wobei er als Nebenbeschäftigung sich mit der Gründung eines Stimmenmuseums der Völker befasste. Im Jahre 1906 unterrichte er als Oberlehrer an der Borsig-Realschule. Auf der Weltausstellung in Brüssel im Jahre 1910 hielt er im Auftrag des Kulturministeriums eine Vortrag und stellte dort einen Sprechapparat vor, wobei eine Schallplatte eingesetzt werden konnte. Für diese Entwicklung erhielt er eine silberne Medaille als Auszeichnung.
In den Jahren von 1910 bis 1914 unternahm er weitere Reisen nach England und Frankreich. Eine Vortragsreise führte ihn 1914 noch nach Moskau. Bei Kriegsbeginn unterrichte er 1914 als Militärlehrer in der Hauptkadettenanstalt in Berlin-Lichterfelde. Ab 1915 ist er im Auftrag der Preußischen Phonographischen Kommission als Kommissar tätig, um bis zum Ende des Krieges Stimmen, Sprache und Musik von 215 verschiedenen Volksstämmen und dazugehörige Texte aufzuzeichnen und zu sammeln.
Im Jahre 1916 wurde er als Leiter der Lautabteilung der Berliner Staatsbibliothek ernannt, wobei er zum Titutlarprofessor ohne Lehrbefugnis ernannt wurde. Mit Ludwig Darmstaedter baute er ab März 1917 eine Stimmensammlung zur Autographensammlung Darmstaedter auf, die aus einer Stimmensammlung bekannter Zeitgenossen bestand. Im Jahre 1918 schlug er in einer Denkschrift die Gründung einer Lautabteilung vor, welches am 1. April 1920 zur Errichtung eines Lautarchivs führte. Bis Juni 1933 führte er den beständigen Aufbau dieses Archivs fort.
Im Jahre 1932 leitete er die Arbeitsgemeinschaft für englisch-amerikanische Arbeitskunde und der internationalen Phono-Liga als Präsident. Weiterhin gehörte er der Gesellschaft für neuere Sprachen und der Deutschen Gesellschaft der Anthropologie, Ethnologie und Urgeschichte in Berlin an. Auch war er Mitglied in der Internationalen Phonetischen Gesellschaft.
Ab 1930 betrieben antisemitische Kreise eine Kampagne gegen ihn, weil er angeblich jüdischer Herkunft sei. Im Mai 1933 erfolgte seine Entlassung, obwohl die entsprechende Begründung fehlte. Nach dem Kriege konnte er als Dozent für englische Sprache von 1947 bis 1951 in Berlin lehren.
[edytuj] Ausgewählte Bibliografie
- (Hrsg.) Kriegsgefangene Völker, Band 1: Der Kriegsgefangenen Haltung und Schicksal in Deutschland. 264 S., 101 Bildtafeln, 59 Tabellen. OHLn. Gr.-Oktav. Berlin 1921, Verlag für Politik und Wissenschaft
- (Hrsg.) Unter fremden Völkern. Neue Völkerkunde. 383 S. Mit zahlr. Abb. u. Tafeln. OHLn. Gr.-Oktav. Berlin 1925, Verlag für Politik und Wirtschaft
- Jahrbuch des Lautwesens 1931. 175 S. mit zahlreiche Abb. Berlin, Lehner, 1930
[edytuj] Referenzen
- Biographischer Abriß Wilhelm Doegen
- Hermann A.L. Degener, Wer ist's?, Berlin 1935
- ↑ rozpylana przez tężnie sól mogła by wejść w reakcje z piaskowcem znacznie przyspieszając jego korozje
