Władysław Filipkowski
Z Wikipedii
Władysław Jakub Filipkowski - pseudonimy: Cis, Janka (ur. 1 maja 1892 w Filipowie, pow. Suwałki, zm. 17 kwietnia 1950 w Pieńsku koło Zgorzelca) - pułkownik (tytularny generał brygady), oficer zawodowy Wojska Polskiego
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. W 1909 ukończył gimnazjum w Suwałkach, w latach 1909-1914 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując absolutorium a także przez sześć semestrów na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Był w tym czasie członkiem Związku Strzeleckiego. Od 1 sierpnia 1914 w Legionach - jako dowódca działa, plutonu, oficer wywiadowczy, adiutant dyonu haubic. Walczył w Karpatach, na Bukowinie i na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym uwięziony przez Niemców (od 22 lipca 1917 do 1 listopada 1918). Od 5 listopada 1918 pracował jako referent w Inspektoracie Artylerii w Warszawie, od 29 listopada 1918 w Adiutanturze Generalnej Naczelnego Wodza. Od listopada 1919 do lipca 1921 kierował II Wydziałem Sztabu (kontrwywiad) DOG Lwów. W czasie przewrotu majowego zastępując nieobecnego dowódcę pułku wsparł Piłsudskiego. W wojnie obronnej 1939 ostatni dowódca samodzielnej grupy walczącej do 2 października, następnie w niewoli sowieckiej we Lwowie, z której zbiegł, udając się do Otwocka a później do Warszawy. Od 1940 do lipca 1943 inspektor Komendy Głównej Armii Krajowej na Obszar Lwów, zaś od 1 sierpnia 1943 do 31 lipca 1944 komendant Obszaru Lwów. Po zakończeniu Akcji Burza we Lwowie na czele delegacji AK udał się na rozmowy z gen. Michałem Żymierskim do Żytomierza i tam został aresztowany w nocy z 2 na 3 sierpnia 1944. Więziony w Kijowie, następnie w polowych więzieniach kontrwywiadu 1 Frontu Ukraińskiego i w obozach internowanych w Charkowie, Riazaniu-Diagilewie, Griazowcu i Brześciu do początku listopada 1947. Zwolnionego przewieziono do Białej Podlaskiej. Podjął pracę w Hucie Szkła w Pieńsku koło Zgorzelca jako dyrektor administracyjny. Zmarł w Pieńsku, został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Był żonaty z Janiną Obiedzińską, która w czasie wojny była żołnierzem AK na północnym Mazowszu. Miał dwóch synów: Jana (1922-1944), studenta Politechniki Warszawskiej i żołnierza pułku Baszta, poległego w ostatnich dniach Powstania Warszawskiego oraz Andrzeja (ur. 1925), żołnierza AK na północnym Mazowszu, więźnia politycznego w latach 1948-1956.
[edytuj] Odznaczenia
- Order Virtuti Militari 5 klasy (1922)
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie w 1922)
- Złoty Krzyż Zasługi (1928)
- Krzyż Niepodległości (1931)
- Order Odrodzenia Polski 4 klasy (1936)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii (1939)
[edytuj] Źródło
- Grzegorz Mazur, Jerzy Węgierski - Konspiracja Lwowska 1939-1944. Słownik Biograficzny, Wydawnictwo Unia, Katowice 1977, ISBN 83-86250-09-7
