Włodzimierz Juszczak

Z Wikipedii

Włodzimierz Roman Juszczak OSBM (ur. 19 lipca 1957 w Legnicy) - biskup ordynariusz Eparchii Wrocławsko-Gdańskiej Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego.

Biskup Włodzimierz R. Juszczak
Herb

Dewiza: ''Вгору піднесім серця!' 'W górę podnieśmy serca!^[1]
Data wyboru	24 kwietnia 1999
Urodzony	19 lipca 1957 Legnica, Polska

[edytuj] Biografia

[edytuj] Przesiedlenie rodziny

Ojciec Bazyli jako kilkunastoletni chłopiec wraz z rodzicami wysiedlony z miejscowości Bednarka k/Gorlic na Łemkowszczyźnie, w wyniku akcji "Wisła". Matka Iwanna (z d. Tełesnyćka) wywieziona wraz z rodzicami w 1942 z miejscowości Brzuska k/Birczy na roboty przymusowe do Niemiec. W drodze powrotnej z wygnania rodzina dowiedziała się, że w dniu 11 kwietnia 1945 wymordowano tam 180 osób narodowości ukraińskiej wraz z proboszczem ks. Biłykiem. W tej sytuacji na jakiś czas zatrzymała się we wsi Rosochata k/Legnicy, gdzie w 1947 spotkała się z wysiedleńcami z Łemkowszczyzny. Rodzice przyszłego biskupa poznali się na ziemiach zachodnich i w 1956 zawarli małżeństwo.

[edytuj] Dzieciństwo i młodość

Pierwszy syn Roman, otrzymał sakramenty chrztu i bierzmowania w parafii greckokatolickiej w Legnicy, w której posługę duszpasterską pełnił wówczas ks. Włodzimierz Hajdukiewicz i tam odnotowany w księdze ochrzczonych pod numerem pierwszym. Szkołę podstawową ukończył w 1972 w Rosochatej i rozpoczął naukę w ukraińskim Liceum Ogólnokształcącym w Legnicy pod opieką Jarosławy Kisielewskiej, oddanego i wybitnego pedagoga. Proboszczem legnickiej parafii i duszpasterzem młodzieży był wówczas ks. mitrat Jan Martyniak, obecnie greckokatolicki metropolita przemysko-warszawski.

[edytuj] Życie zakonne

Po maturze, 31 sierpnia 1976 Roman Juszczak wstąpił do Zakonu oo. Bazylianów, z którymi utrzymywał kontakty jeszcze podczas nauki w szkole podstawowej. Przyjął imię zakonne Włodzimierz i odbył nowicjat pod duchowym kierownictwem o. Jozafata Romanyka. Pierwsze śluby zakonne złożył 18 czerwca 1978. Studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Warszawie ukończył w 1983 i 1 maja złożył śluby wieczyste. 8 maja przyjął święcenia diakonatu, a 28 maja święcenia kapłańskie w Legnicy z rąk metropolity wrocławskiego Henryka kardynała Gulbinowicza po czym pracował jako duszpasterz parafii w Bartoszycach otwartej w 1982 przez o. Juliana Gbura i parafii w Asunach (woj. warmińsko-mazurskie) istniejącej od 1957. W 1984 rozpoczął zaoczne studia w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie w Wydziale Prawa Kanonicznego i uzyskał licencjat w 1990. Od 1985 obsługiwał także parafię w Ostrym Bardzie, gdzie pierwszym duszpasterzem był ks. Bazyli Oszczypko. W 1989 prowincjał o. Wasyl Medwit, obecny biskup egzarcha kijowsko-wyszhorodzki powołał go do Monasteru Warszawskiego, aby objął obowiązki magistra nowicjatu i prefekta braci studentów. Służba w Monasterze Warszawskim miała miejsce w czasie, gdy Kościół greckokatolicki w Ukrainie oraz wszystkich byłych krajach komunistycznych wychodził z podziemia (współczesnych katakumb). Aby podać pomocną dłoń bazyliańskim wspólnotom, które dopiero co wyszły z ukrycia, a tym samym i całemu Kościołowi, postanowiono otworzyć monaster dla bazyliańskich nowicjuszy i studentów z Ukrainy, Rumunii i Słowacji.

Jesienią 1993 przeniesiony do monasteru w Węgorzewie, gdzie objął obowiązki proboszcza parafii greckokatolickiej oraz dziekana olsztyńskiego. Po wyniesieniu o. Wasylija Medwita do godności biskupa, od lipca 1994 przejął obowiązki protoihumena (prowincjała) bazyliańskiej wspólnoty w Polsce i wrócił do Warszawy. Korzystając z pomocy o. Jozafata Romanyka, o. Melecjusza Biłyńskiego, o. Marka Skórki, jak również braci zakonnych zajął się studentami, życiem całej prowincji, wykonując jednocześnie obowiązki proboszcza parafii greckokatolickiej w Warszawie. Ze szczególną uwagą zajął się oddanymi w 1996 przez państwo bazyliańskim monasterem i cerkwią na Zasaniu w Przemyślu mając tu oddanego współpracownika w osobie przełożonego o. Tymoteusza Fesza.