Front Południowy (1920)

Z Wikipedii

Front Południowy
Historia
Państwo	II Rzeczpospolita Polska Ukraińska Republika Ludowa
Sformowanie	6 sierpnia 1920
Rozformowanie	4 września 1920
Dowódcy
Pierwszy	gen. Wacław Iwaszkiewicz-Rudoszański
Ostatni	gen. Robert Franciszek Lamezan de Salins
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Dyslokacja	Lwów (sztab)
Podporządkowanie	Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Skład	6 Armia

Front Południowy - związek operacyjny Wojska Polskiego utworzony w trakcie wojny polsko-bolszewickiej dyrektywą Wodza Naczelnego marsz. Józefa Piłsudskiego z 6 sierpnia 1920 r.

Spis treści 1 Ordre de Bataille i obsada personalna frontu 2 Geneza i zadania 3 Działania 4 Bibliografia

[edytuj] Ordre de Bataille i obsada personalna frontu

• Dowódcy
  • gen. Wacław Iwaszkiewicz-Rudoszański (do 20 sierpnia)
  • gen. Robert Franciszek Lamezan de Salins (od 20 sierpnia)
• Szef sztabu
  • płk SG Jan Thullie (od 23 sierpnia)
• 6 Armia (od 10 sierpnia)

Wojska frontu liczyły ok. 30.000 żołnierzy.

[edytuj] Geneza i zadania

W związku z przygotowaniami do bitwy warszawskiej zreorganizowano armię polską i podzielono na 3 fronty: Północny (5., 1. i 2. armia), Środkowy (4. i 3. armia) i Południowy (6. armia i jednostki ukraińskie). Ostatni miał za zadanie wiązać siły Frontu Południowo-Zachodniego, aby nie wspomogły Front Zachodni usiłujący zdobyć Warszawę.

[edytuj] Działania

W trakcie szturmu wojsk Tuchaczewskiego na połnocy 1 Armia Konna - Konarmia (dowódca - Siemion Budionny) od 12 sierpnia usiłowała zdobyć Lwów. Doszło do ciężkich i zażartych walk (jak np. bitwa pod Zadwórzem - polskie Termopile), zakończonych 20 sierpnia przerwaniem przez kawalerię radziecką ataków w celu wsparcia Frontu Zachodniego. Był to spóźniony manewr, gdyż większość tamtejszych wojsk była rozbita i wycofywała się. W ten sposób Front Południowy pośrednio przyczynił się do cudu nad Wisłą, gdyż nie pozwolił Konarmii na uderzenie na słabą flankę polskich sił zmierzających znad Wieprza.

26 sierpnia Budionny ruszył ponownie, przełamując pod Bełzem pozycje grupy gen. Hallera (13 DP i 2 DJ) i oblegając Zamość. Wpadł tam zasadzkę 3 Armii i grupy gen. Haller. W wyniku bitwy pod Komarowem resztki Konarmii musiały ustąpić na Hrubieszów, a 6 września, po ciężkich walkach odwrotowych przełamały front i wyszły z okrążenia. W tym czasie, 4 września dowództwo Frontu Południowego przemianowano na dowództwo 6 Armii, a jej dowództwo na dowództwo jednej z grup operacyjnych.

[edytuj] Bibliografia

• Davies N. Orzeł Biały, Czerwona Gwiazda. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920, Wydawnictwo Znak 2006, ISBN 83-240-0749-0
• Wawrzyński T., Dowództwa frontów 1919-1920 - biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego nr. 20 (1999)
• Wrzosek M., Wojny o granice Polski Odrodzonej, Wiedza Powszechna 1992, ISBN 83-214-0752-8.