Wojciech Bogaczyk
Z Wikipedii
Wojciech Bogaczyk (ur. 11 lipca 1958 r. w Radomiu) – polski historyk, polityk i publicysta, działacz opozycji demokratycznej w latach 80. XX wieku, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Spis treści |
[edytuj] Działalność opozycyjna w PRL
Pod koniec szkoły podstawowej i w szkole średniej prowadził indywidualnie akcje "małego sabotażu". Podczas nauki w Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie i w czasie studiów, uczestniczył wraz z kolegami w niezależnych uroczystościach patriotycznych m.in. manifestacji ulicznej 11 listopada 1978 r. Nawiązał współpracę ze Studenckim Komitetem Solidarności w Warszawie. Po rozpoczęciu studiów na KUL, jesienią 1979 r. prowadził kolportaż wydawnictw niezależnych tzw. "bibuły", którą przywoził z Warszawy. Wtedy też nawiązał kontakt z lubelskim środowiskiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Stał się też wtedy aktywnym uczestnikiem duszpasterstwa akademickiego o. dominikanów prowadzonego przez o. Ludwika Wiśniewskiego. Uczestniczył w kole samokształceniowym, organizował grupy ulotkowe w związku z bojkotem wyborów w 1980 r.
W październiku 1980 r. zakładał Niezależne Zrzeszenie Studentów KUL i został wybrany do tymczasowych władz krajowych NZS: jedenastoosobowego Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS.[1] Brał udział w strajku łódzkim na przełomie stycznia i lutego 1981 r.[2] Na pierwszym Zjeździe NZS w Krakowie został członkiem Krajowej Komisji Koordynacyjnej, a następnie wszedł w skład jej prezydium, w którym odpowiadał za kontakty z Kościołem Katolickim, organizacjami młodzieży szkolnej, oraz obroną więźniów politycznych. Organizował marsze w 16 ośrodkach akademickich w maju 1981 r. Był gościem I Zjazdu NSZZ "Solidarność", w trakcie którego ogłoszono powstanie Klubu Służby Niepodległości, którego był współzałożycielem.
Internowany w okresie od grudnia 1981 do grudnia 1982 w ośrodkach w Białołęce, Jaworzu i Darłówku, odmówił podpisania deklaracji lojalności, a także wyjazdu zagranicę i wszelkich nieformalnych rozmów ze służbą bezpieczeństwa. W latach 1983-1986 kierował samorządem studentów KUL, uczestnicząc także w konspiracyjnych zebraniach krajowych liderów samorządów. W 1985 r. był sygnatariuszem apelu Samorządu KUL wzywającego do bojkotu wyborów. W jego sprawie SB podjęło działania przygotowawcze,[3] do procesu jednak nie doszło.
Na początku 1987 r. powrócił do pracy w odradzającym się w podziemiu NZS-ie: pod pseudonimem Stanisław Podorzecki wchodził w skład podziemnej Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS, której został przewodniczącym wybrany jesienią 1987 r. (inni delegaci do KKK NZS mieli inne zdanie na ten temat). Wiosną 1988 r. kierował akcjami solidarnościowymi lubelskiego NZS ze strajkiem w Nowej Hucie. W sierpniu tego roku przewodniczył delegacji NZS Lublin w pielgrzymce do Ojca Świętego. Współredagował pisma podziemne: "Nurt" i "Żak". Publikował także w prasie emigracyjnej: w paryskim piśmie "Kontakt" i w londyńskim "Dzienniku Polskim". Jego praca magisterska: Problematyka religijna w prasie wychodzącej poza zasięgiem cenzury w latach 1976-1980, będąca pierwszą pracą naukową dotyczącą opozycji demokratycznej lat siedemdziesiątych, została wydana przez NZS Lublin w 1989 r. jeszcze poza zasięgiem cenzury.
[edytuj] Działalność polityczna w III RP
W latach 1989-1990 był członkiem prezydium Zarządu Głównego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, a następnie liderem Chrześcijańskiego Ruchu Obywatelskiego. Bez skutku ubiegał się o mandat poselski: w 1991 r. z listy wyborczej Akcji Katolickiej, a w 1993 r. Zjednoczenia Polskiego - Porozumienia Centrum. W 1994 r., był pełnomocnikiem listy "Prawica Razem" w warszawskich wyborach samorządowych. W latach 1995-2000 był przewodniczącym Komitetu Polska-Czeczenia. W 2001 r. został wyróżniony odznaką "Zasłużony Działacz Kultury" przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2006 r. uzyskał z IPN status osoby pokrzywdzonej. Jest członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
[edytuj] Odznaczenia
15 grudnia 2007 został odznaczony nadanym przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
