Wojciech Ziembiński
Z Wikipedii
Wojciech Ziembiński (ur. 22 marca 1925 w Gniewie, zm. 13 stycznia 2001 w Warszawie), jeden z czołowych działaczy niepodległościowych w PRL, założyciel Komitetu Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu.
W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracji w podziemnych organizacjach "Pobudka" i "Walka". W 1942, w czasie próby dostania się do armii polskiej na zachodzie został aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie w Karlsruhe, a następnie wywieziony na roboty przymusowe do Nadrenii. 1945 przedostał się do Wielkiej Brytanii. Po wojnie służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Do Polski wrócił w 1947. Studiował prawo na uniwersytetach w Toruniu (relegowany za protest przeciw zdejmowaniu krzyży w salach wykładowych) i w Warszawie. Pracował jako redaktor w Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik. W marcu 1953 został wyrzucony z pracy za odmowę uczczenia śmierci Stalina. Jesienią tego samego roku odszedł z PAX-owskiego Słowa Powszechnego, gdyż gazeta nie protestowała przeciwko uwięzieniu prymasa Stefana Wyszyńskiego.
Po odwilży październikowej od 1956 był działaczem warszawskiego KIK-u i Klubu Krzywego Koła. Od początku był szykanowany i prześladowany przez władze komunistyczne. W 1965 w wyniku niesłusznych oskarżeń został aresztowany na 4 miesiące. W 1968 został zwolniony z Interpress-u za publiczne krytykowanie antysemickiej nagonki Władysława Gomułki. W 1971 za wykład dla harcerzy o traktacie ryskim sąd w Piszu skazał go na rok więzienia w zawieszeniu. Był nieformalnym przywódcą niezależnego od władz komunistycznych ruchu kombatanckiego. Mianowany został sekretarzem Senioratu Wojska Polskiego - rady najstarszych rangą żyjących oficerów II Rzeczypospolitej. Organizował legendarne Jasnogórskie Apele Obrońców Honoru i Ojczyzny - spotkania generałów na Jasnej Górze, w których brali udział m. in. : generałowie Roman Abraham, Mieczysław Boruta-Spiechowicz, Jan Jagmin-Sadowski. Był inicjatorem wykonania tzw. Płaszcza Hetmańskiego, sukienki dla cudownego obrazu Matki Boskiej, wykonanej z orłów i polskich odznak wojskowych. Zainicjował niezależne obchody rocznic niepodległościowych (3 maja, 11 listopada, wybuchu powstania warszawskiego, śmierci Józefa Piłsudskiego) oraz wmurowywanie tablic upamiętniających bohaterów walk o wolną Polskę, których pamięć była zwalczana przez komunistów, m.in. Piłsudskiemu, gen. Michałowi Karaszewiczowi-Tokarzewskiemu, gen. Stanisławowi Grotowi-Roweckiemu, gen. Tadeuszowi Borowi-Komorowskiemu i gen. Leopoldowi Okulickiemu, Orlętom Lwowskim.
W 1975 podpisał list 59, protest przeciwko zmianom w konstytucji, wprowadzającym zapis o wiecznym sojuszu z ZSRR. W 1976 był jednym z założycieli KOR-u i ROPCiO, jednak silne akcentowanie przez niego kwestii niepodległościowych spowodowało m.in. jego konflikt z Jackiem Kuroniem. W czerwcu 1977 Ziembiński odszedł z KOR. Był głównym inicjatorem napisania protestacyjnego listu 14, w którym działacze opozycji oskarżali władze PRL o łamanie praw człowieka w czasie pacyfikacji ludności w czerwcu 1976. W 1979 założył Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. Po wydarzeniach sierpnia 1980, żądał od władz uwolnienia więźniów politycznych. 9 maja 1981 , jako współpracownik Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ "Solidarność", zorganizował I Zjazd Komitetów Obrony Więźniów Politycznych. 27 września 1981 z jego inicjatywy powołano Kluby Służby Niepodległości.
W stanie wojennym został aresztowany w kwietniu 1982, lecz po siedmiu miesiącach wypuszczony ze względu na bardzo zły stan zdrowia. Był bliskim współpracownikiem kapelanów "Solidarności" - ks. Jerzego Popiełuszki i ks. Stefana Niedzielaka. W 1984 ufundował Krzyż Poległym na Wschodzie, przy kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach, tam też, wraz z ks. Stefanem Niedzielakiem rozpoczęli budowę Sanktuarium z nazwiskami bohaterów zamordowanych przez NKWD i Armię Czerwoną. W 1988 w Paryżu współtworzył Kongres Narodów Europy Środkowej i Wschodniej, forum współpracy narodów podbitych przez ZSRR. Pod koniec 1989 współorganizował także Komitet Budowy Pomnika Ofiar Agresji 17 września oraz Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej.
Gwałtownie sprzeciwiał się porozumieniom Okrągłego Stołu i grubej kresce Tadeusza Mazowieckiego. 31 grudnia 1989, stanął na czele powołanej przez siebie partii Stronnictwo Wierności Rzeczypospolitej - KSN. W 1990 działał w Komitecie Obywatelskim przy Lechu Wałęsie, aktywnie popierając jego kandydaturę na urząd Prezydenta RP; w 1992, po obaleniu przez sejm (z inicjatywy Wałęsy) pragnącego przeprowadzić lustrację rządu Jana Olszewskiego (4 czerwca 1992), stał się jednym z czołowych działaczy opozycji antywałęsowskiej. W swej działalności i publikacjach wielokrotnie podkreślał konieczność całjkowitego zerwania ze spuścizną PRL, dekomunizacji (przede wszystkim struktur wojska i policji), lustracji, powrotu do porządku prawnego II RP. Przez dwa lata był członkiem Ruchu Odbudowy Polski, w 1993 był współautorem Obywatelskiego Projektu Konstytucji. W latach 90. prowadził nadal bardzo aktywną działalność na rzecz upamiętnienia ofiar zbrodni sowieckich i komunistycznych; 1991-2000 był przewodniczącym Rady Fundacji Poległym i Pomordowanym na Wschodzie. W latach 1993 - 2000 był przewodniczącym Rady Fundacji Katyńskiej. W 1995 był głównym inicjatorem budowy pomnika Poległych i Pomordowanych na Wschodzie (odsłoniętego 17 września 1995). 11 czerwca 1999 roku, gdy był już nieuleczalnie chory i mógł żyć tylko podłączony do respiratora, spotkał się przed tym pomnikiem z przybyłym tam Ojcem Świętym Janem Pawłem II. W 1999 był prezesem komitetu założycielskiego międzynarodowego trybunału do osądzenia zbrodni komunizmu.
23 września 2006 został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
