Łowicz

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Współrzędne: 52°6' N 19°56' E52.1 19.9333333 (Łowicz)

Łowicz


Herb Łowicza	Flaga Łowicza

Gmina
- rodzaj

Łowicz
miejska

Założono

przed 1136

Prawa miejskie

przed 1298

Burmistrz

Krzysztof Jan Kaliński

Powierzchnia

23,41 km²

Położenie

52° 6' N
19° 56' E

Liczba mieszkańców (2004)
- liczba ludności
- gęstość

30 383
1297,9 os./km²

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

99-400 - 99-402

Tablice rejestracyjne

ELC

Położenie na mapie Polski

Łowicz

TERC10
(TERYT)

1101305011

Miasta partnerskie

Colditz,

Lubliniec,

Soleczniki,

Reda,

Cheektowaga,

Montoire-sur-le-Loir

Urząd miejski³

ul. Stary Rynek 1
99-400 Łowicz
tel. 46 830-91-51; faks 46 830-91-60
(e-mail)

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Strona internetowa miasta

Bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja w Łowiczu

Łowicz (jid. לאָוויטש, łac. Loviche, niem. Lowitsch, ros. Лович) – miasto, gmina miejska w województwie łódzkim, w powiecie łowickim (siedziba władz powiatu) nad rzeką Bzurą, na północnym skraju Równiny Łowicko-Błońskiej. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa skierniewickiego.

[edytuj] Demografia

Dane z 30 czerwca 2004²:

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
jednostka	osób	%	osób	%	osób	%
populacja	30 383	100	16 068	52,9	14 315	47,1
gęstość zaludnienia (mieszk./km²)	1297,9		686,4		611,5

Według danych z roku 2002⁶, średni dochód na mieszkańca wynosił 1290,78 zł.

Stopa bezrobocia na dzień 31.12.2005 - 13,2%, tj. 4621 osób.

[edytuj] Historia

Kościół oo. Pijarów, pw. Matki Bożej Łaskawej w Łowiczu

Gmach pomisjonarski projektu Tylmana z Gameren, obecnie Muzeum w Łowiczu

Ratusz w Łowiczu

Mazowiecka Wyższa Szkoła w Łowiczu Humanistyczno-Pedagogiczna

Stacja Łowicz Główny

Z badań archeologicznych wiadomo, że we wczesnym średniowieczu XII-XIII w. na miejscu dzisiejszych ruin zamku znajdował się drewniano-ziemny, przeprawowy gród obronny przez bagnistą dolinę Bzury, posiadający duże znaczenie strategiczne. Był to najprawdopodobniej jeden z pierwszych grodów piastowskich. Najstarsza wzmianka o Łowiczu (Loviche) pochodzi z bulli papieża Innocentego II z 7 lipca 1136 r., zatwierdzającej prawo arcybiskupów gnieźnieńskich do dóbr łowickich. Dobra te nadał kościołowi prawdopodobnie któryś z Piastów.

[edytuj] Wiek XIII

Około 1214-1215 roku w Wolborzu w wyniku starań arcybiskupa Henryka Kietlicza, książęta z czterech prowincji: krakowskiej (Leszek Biały), mazowieckiej (Konrad I mazowiecki), kaliskiej (Władysław Odonic) i opolskiej (Kazimierz I opolski), wydali "przywilej immunitetowy" - dokument m.in. zatwierdzający dotychczasowe prawa kościoła gnieźnieńskiego do dóbr łowickich i grodu. W roku 1242 książę Konrad mazowiecki wydał arcybiskupom tzw. "wielki przywilej", w którym dobra łowickie nazwano castellania (kasztelanią) ale sam Łowicz był określony jeszcze mianem villa (wieś), mimo iż znajdowało się już tu mansio (dwór arcybiskupi). Nie jest znana dokładna data otrzymania przez Łowicz praw miejskich, ale pierwszym dokumentem, w którym określany jest mianem oppidum (miasto) jest przywilej menniczy z roku 1298 dla arcybiskupstwa gnieźnieńskiego wystawiony w Łowiczu, przez księcia płockiego Bolesława II. Przy czym przez miasto należy rozumieć tu najprawdopodobniej Podgrodzie, zlokalizowane w okolicach dzisiejszego Przyrynku. Za tezą tą przemawia jego kształt - wyraźna po dziś dzień - owalnica usytuowana równolegle do Bzury.

Z innych zachowanych dokumentów piśmienniczych wiadomo jeszcze, iż wcześniej w roku 1263 miał miejsce najazd Litwinów, w wyniku którego "Łowicz wraz z kościołem i dworem został złupiony i podpalony".

[edytuj] Wiek XIV

Według relacji Janka z Czarnkowa około roku 1355, w miejscu starego grodu, arcybiskup Jarosław Bogoria Skotnicki wzniósł gotycki murowany zamek, który wkrótce stał się rezydencją arcybiskupów gnieźnieńskich i prymasów Polski. Jeszcze zaś, przed rokiem 1358 lokował na prawie niemieckim Nowe Miasto (obecnie Stare Miasto). W dokumentach z 1358 i 1359 r. Łowicz określa się już mianem civis lovicensis i civitas. Usytuowane ono zostało względem dotychczasowego oppidum na wschód wzdłuż Bzury, wokół drewnianego kościoła, stojącego w miejscu dzisiejszej Bazyliki Katedralnej i jeśli wierzyć zachowanej w niej późniejszej inskrypcji, ufundowanego najprawdopodobniej jeszcze w roku 1100 przez księcia Władysława Hermana.

Dzięki unikalnej randze kasztelanii oraz licznym immunitetom, a także, co nie pozostawało bez wpływu, wyjątkowemu położeniu na pograniczu Mazowsza i Polski arcybiskup Jarosław Bogoria Skotnicki coraz śmielej zaczął dążyć do uniezależnienia jej od zwierzchnictwa książąt mazowieckich. Doprowadziło to w końcu do otwartego konfliktu. Jeszcze w roku 1359 Książę Siemowit III, najprawdopodobniej pod wpływem króla Kazimierza Wielkiego wystawił dokument uznający pełnię immunitetu arcybiskupiego do Łowicza i kasztelanii, zachowując dla siebie tylko prawo polowania na tury. Jednak jeszcze tego samego roku wyznaczył arcybiskupom także czynsz w postaci grzywny złota, który stanowić miał symbol zależności prymasowskiego Łowicza od książąt mazowieckich. Ci zaś mieli protektora w osobie Kazimierza Wielkiego, który w latach 1359-1360 kilkakrotnie nazwał arcybiskupa Jarosława księciem, tym samym dając do zrozumienia Siemowitowi, iż godzi się na niezależność dóbr łowickich. By nie psuć dobrych stosunków z Polską, książę odstąpił od roszczeń by powrócić do nich zaraz po śmierci Króla. W roku 1374 przy okazji złożenia urzędu przez Jarosława Bogorię i objęcia go przez Janusza Suchegowilka Strzeleckiego jeszcze raz pojawia się wzmianka o kasztelanie łowickim jako funkcjonariuszu arcybiskupim oraz trwającym zatargu. W roku 1379 Król Ludwik Węgierski zobowiązał księcia Siemowita III do zachowania wszelkich przywilejów kościoła gnieźnieńskiego "w jego dobrach na Mazowszu". Tym samym arcybiskup Janusz Suchywilk musiał złożyć publiczne oświadczenie, że Łowicz leży na Mazowszu. Mimo to ambicje obu stron powodowały dalsze zaognienie konfliktu. Ostatecznie w roku 1381 Siemowit III, po sprzeciwie arcybiskupa by jego syn Henryk mazowiecki objął prepozyturę łęczycką najechał kasztelanię łowicką. Pomimo jego śmierci w tym samym roku kasztelania była okupywana przez Mazowsze jeszcze przez kilka lat (korzystając z zamieszania panującego w Polsce po śmierci Ludwika Węgierskiego).

W roku 1398 Król Władysław II Jagiełło nadał Łowiczowi przywilej solny, dzięki któremu mieszkańcy miasta mogli nabywać sól z żup Wieliczki i Bochni po niższej cenie, takiej jaką płaciły miasta kujawskie. Dowodzi to, iż w Łowiczu działało, zapewne już wcześniej, bractwo prasołów - handlarzy soli.

[edytuj] Wiek XV

Po burzliwej drugiej połowie wieku XIV następuje dalszy rozwój miasta. W miejscu starego drewnianego kościoła zbudowana została nowa świątynia w stylu gotyckim, która 25 kwietnia 1433 podniesiona została do rangi kolegiaty przez arcybiskupa Wojciecha Jastrzębca. Wówczas też powstała Prymasowska Kapituła Łowicka, a przy Kolegiacie najstarsza w kraju kolonia Akademii Krakowskiej. Dzięki położeniu na ważnych szlakach handlowych i komunikacyjnych oraz licznym przywilejom i jarmarkom miasto bardzo szybko się rozwijało.

[edytuj] Wiek XVI

Od 1572 r. (po śmierci Zygmunta Augusta) w okresach bezkrólewia, Łowicz pełnił funkcję drugiej stolicy Rzeczypospolitej z racji tego, iż to tutaj rezydował Interrex, którego rola zwyczajowo przypadała prymasowi Polski.

[edytuj] Wiek XVII

Łowicz na sztychu z dzieła Georga Brauna i Franza Hogenberga z 1617

Poważnie zniszczony podczas potopu szwedzkiego nigdy już nie odzyskał swej rangi i zaczął powoli podupadać przechodząc stopniowo do roli małego miasteczka. Mimo to, aż do rozbiorów był ważnym ośrodkiem kultury i edukacji. Tu w roku 1668 powstaje, jedno z pierwszych w Polsce, kolegiów pijarskich.

[edytuj] Wiek XVIII

Po II rozbiorze w 1793 r. miasto znalazło się pod panowaniem pruskim.

[edytuj] Wiek XIX

Od 1807 r. weszło w skład utworzonego w wyniku wojen napoleońskich Księstwa Warszawskiego, i dalej od 1815 r. znalazło się w granicach Królestwa Polskiego. W 1820 r. dobra łowickie przechodzą na własność Wielkiego Księcia Konstantego i jego żony Joanny Grudzińskiej, która oficjalnie otrzymała tytuł "Księżnej Łowickiej". Dekretem cesarskim z dnia 9 lipca 1822 r. wydanym w Petersburgu, wskazano ustalenie granic zewnętrznych księstwa łowickiego, tym samym tworząc je formalnie, gdyż uprzednio jego nazwa, aż od czasów arcybiskupów gnieźnieńskich, funkcjonowała tylko zwyczajowo.

W czasie powstania listopadowego (1830-1831) w Łowiczu zorganizowano Gwardię Narodową.

Wedle testamentu zmarłej w 1831 roku księżnej łowickiej, Księstwo zostaje przyłączone do dóbr koronnych i od tej pory stać się ma własnością króla polskiego. Tak w roku 1838 dobra łowickie przeszły na własność cara Mikołaja I a następnie w 1856 Aleksandra II, w 1881 Aleksandra III i w 1894 Mikołaja II.

W drugiej połowie XIX w. wieku następuje rozwój drobnego przemysłu. W 1845 r. uruchomione zostaje połączenie kolejowe z Warszawą, a po wybudowaniu stacji kolejowej (1861) od roku 1862 również z Bydgoszczą. Mimo licznych represji za bohaterski udział w powstaniu styczniowym (1863-1864), miasto nadal rozwija się gospodarczo, edukacyjnie i kulturalnie.

[edytuj] Wiek XX

W roku 1906 za panowania Mikołaja II Księstwo zostało zaliczone do pierwszej kategorii dóbr pałacowych, zawsze należących do osoby panującej i niepodlegających sprzedaży lub alienacji.

W wyniku I wojny światowej, w roku 1916 na mocy aktu 5 listopada wydanym przez cesarzy Austro-Węgier i Niemiec o uznaniu Królestwa Polskiego niepodległego od Rosji i niezwiązanego unią personalną z dynastią Romanowów, Księstwo weszło w skład tzw. Regencyjnego Królestwa Polskiego.

[edytuj] II wojna światowa

W pobliżu miasta we wrześniu 1939 rozegrała się największa bitwa kampanii wrześniowej znana jako bitwa nad Bzurą.

[edytuj] Kalendarium września 1939

1 XI, tuż po wybuchu wojny, wprowadzono obowiązek zaciemnienia i godzinę policyjną w myśl rozporządzenia o stanie wojennym. Węzeł kolejowy pracował bez przeszkód, trwał ruch transportów wojskowych.

3 IX we wczesnych godzinach popołudniowych nastąpił pierwszy nalot. Poważnym uszkodzeniom uległ Dworzec Główny i wszelkie instalacje kolejowe. W dniach od 4 do 6 IX, naloty powtarzano codziennie, całkowicie paraliżując łowicki węzeł kolejowy. Dzięki wysiłkom obrony cywilnej i łowickich kolejarzy, systematycznie usuwano uszkodzenia, ale ruch pociągów stał się możliwy wyłącznie w nocy. Ataki z powietrza, wymierzone, według oświadczeń niemieckich, wyłącznie przeciw komunikacji kolejowej, spowodowały również ogromne straty wśród ludności cywilnej i zabudowy miasta.

Nalot z 6 IX spowodował zburzenie i spalenie zabudowy po wchodniej i południowej stronie Starego Rynku, wokół Końskiego Targu, po wschodniej stronie ul. Warszawskiej, ul. 3 Maja, południowej strony ul. Zduńskiej, wschodniej strony ul. Mostowej oraz szpitala św. Tadeusza. Śmierć poniosło ok. 200 osób cywilnych. Obronę przed atakami samolotów prowadziła bateria przeciwlotnicza Bofors 40 mm, ustawiona na przedpolach miasta i 4 lub 5 ckm, obsługiwanych przez żołnierzy Ośrodka Zapasowego 10 Pułku Piechoty. Nie zanotowano jednak żadnych zestrzeleń. Dzięki zarządzeniu władz powiatowych o rozśrodkowaniu mieszkańców Łowicza po okolicznych wsiach, uniknięto większych strat.

W południe, 8 IX do Łowicza wkroczyły oddziały zwiadowcze 8 Armii niemieckiej, które nadjechały od strony Łodzi, a następnie, w dniach 9-10 IX miasto obsadziła niemiecka piechota. W tym okresie nie odnotowano aktów terroru ze strony okupantów.

11 IX jednostki 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty z Armii „Pomorze” zdobyły miasto, wypierając oddziały niemieckie. Uderzenie wojsk polskich nastąpiło od strony Kutna. 16 dywizja poprzestała na dozorowaniu południowej części miasta patrolami, a linię obronną zorganizowała na północnym brzegu Bzury.
13 IX niemiecka 18 Dywizja Piechoty wykonała pierwsze uderzenie na polskie stanowiska w Łowiczu. Atak został odparty przez żołnierzy polskiej 16 dywizji.
14 IX Niemcy sprowadzili posiłki – 24 Dywizję Piechoty i 6 dywizjonów artylerii, w tym 33 ciężkiej. Dodatkowo, na korzyść strony niemieckiej, działały baterie zmotoryzowanej artylerii ciężkiej, ostrzeliwujące z Domaniewic. Niemcy mieli do dyspozycji wsparcie pancerne i osłonę lotniczą. Pomiędzy 14 a 16 IX trzy razy miasto przechodziło z rąk do rąk. Polską piechotę wspierał 7 Pułk Artylerii Ciężkiej i dwa pociągi pancerne. Mimo zastosowania barbarzyńskiej metody walki, jaką było wzięcie przeszło 100 zakładników i potraktowanie ich jako „żywych tarcz”, Niemcom nie udało się łatwo osiągnąć sukcesu. W godzinach popołudniowych atak niemiecki, prowadzony ul. Mostową pod osłoną polskich zakładników, został odparty kontratakiem na broń białą przez żołnierzy 16 dywizji. Zginęło dwóch zakładników, pozostałych udało się uwolnić.
W wyniku decyzji gen. Władysława Bortnowskiego, w nocy z 16 na 17 IX, wojsko polskie opuściło miasto.

[edytuj] Represje

Po wycofaniu się Wojska Polskiego niemiecka żandarmeria polowa rozprawiła się z wziętymi do niewoli polskimi obrońcami, którzy nie byli umundurowani i według strony niemieckiej, nie podlegali ochronie konwencji haskiej i genewskiej. Rozstrzelano 86 Łowiczan i osób przyjezdnych, a przy ul. Warszawskiej 6 harcerzy, który walczyli w mundurach organizacyjnych. Po zdobyciu Łowicza w nocy z 16 na 17 IX 1939 r. Niemcy okupowali miasto aż do 17 I 1945 r.

[edytuj] Okres powojenny

25 marca 1992 papież Jan Paweł II bullą Totus Tuus Poloniae Populus erygował diecezję łowicką, podnosząc tym samym kolegiatę łowicką do godności katedry. Podczas swej VII. Podróży Apostolskiej do Polski papież odwiedził Łowicz i 14 czerwca 1999 nadał katedrze łowickiej tytuł bazyliki mniejszej.

Na górę strony

[edytuj] Zabytki

Ze względu na znaczenie Łowicza na przestrzeni dziejów wzniesiono tu szereg wartościowych dzieł architektury. Uniknięcie przez miasto ciężkich zniszczeń wojennych jak i powojenna odbudowa czynią je jednym z najcenniejszych zespołów architektoniczno-urbanistycznych w regionie. Do najważniejszych zabytków miasta należą:

Bazylika katedralna - barokowo-renesansowa, obecna forma ustalona została 1625-1658 wg projektu Tomasza Poncino na bazie wcześniejszej budowli gotyckiej, częściowo zniszczona 1939, odbudowana do 1949; trójnawowe wnętrze o bardzo bogatym wystroju barokowym, liczne kaplice z XVIII w.
Kościół pijarów - barokowy, z 1672-80, o monumentalnej rokokowej fasadzie na planie falistym; cenny zespół ołtarzy
Dawny kościół ewangelicki - klasycystyczny, wzniesiony 1838-39, z efektownym portykiem frontowym i charakterystycznym uproszczonym wystrojem wnętrza; obecnie galeria sztuki
Ratusz - klasycystyczny, wzniesiony 1825-28 wg projektu Bonifacego Witkowskiego
Gmach pomisjonarski - monumentalna budowla barokowa wzniesiona w pocz. XVIII w. wg projektu Tylmana z Gameren na planie pięcioboku z dziedzińcem w środku, wypalona w 1939, rozebrana do fundamentów 1940-41 z wyjątkiem skrzydła południowego, odbudowana po 1948
Kościół Św. Ducha - wzniesiony na pocz. XV w. w stylu gotyckim, nietynkowany, wielokrotnie przebudowywany; najstarszy zabytek sakralny miasta
Dawny kościół i klasztor dominikanów - barokowy, z poł. XVII w., po 1818 przebudowany na koszary, w l. 1948-52 gruntownie przebudowany na cele szkolne z przywróceniem pierwotnych form
Dawny zespół klasztorny bernardynów - dawny kościół gotycki wraz z barokowymi zabudowaniami klasztornymi z XVII i XVIII w., przebudowany na koszary 1818-23 oraz na cele szkolne w 1920
Kościół i klasztor bernardynek - barokowe, wzniesione w poł. XVII w. wg projektu Tomasza Poncino
Kościół św. Leonarda - w stylu polskiego renesansu, wzniesiony 1618-26
Ruiny zamku prymasowskiego - zbudowany przez arcybiskupa Jarosława Bogorię Skotnickiego ok. 1355 roku, budowla otoczona przez fosę i dzieląca się na zamek górny i dolny; zburzona przez Szwedów po 1655, częściowo odbudowana, ostatecznie opuszczona i rozebrana na pocz. XIX w.
Układ urbanistyczny miasta - nietypowy i nieregularny, oparty na trzech równoległych ciągach ulic biegnących wzdłuż Bzury i łączących główne place: kwadratowy Stary Rynek i trójkątny Nowy Rynek, a także znacznie mniejszy Przyrynek

[edytuj] Gospodarka

przemysł spożywczy
przemysł włókienniczy
przemysł metalowy
przemysł budowlany
przemysł elektroniczny

[edytuj] Dzielnice i osiedla

Bratkowice
- osiedle Bratkowice
Kostka:
- osiedle Kostka

Centrum
- Nowy Rynek (Trójkątny)
- Stary Rynek
- osiedle Starzyńskiego
- osiedle Dąbrowskiego
- osiedle Noakowskiego
- osiedle Broniewskiego
- osiedle Tkaczew
- osiedle Reymonta
- Przyrynek
- ulica Zduńska
- ulica Podrzeczna i okolice
Przedmieście
- osiedle Przedmieście
- osiedle Czajki
Zatorze:
- osiedle Marii Konopnickiej
- osiedle Szarych Szeregów
- osiedle Bolimowska
- osiedle Lotników
Korabka
Górki

[edytuj] Handel wielkopowierzchniowy

Hipermarket "Tesco"
Hipermarket "Kaufland"
Supermarket "Intermarche"
Supermarket "Biedronka" (2)
Market "POLOmarket (2)
Centrum handlowe "Galeria Łowicka"

[edytuj] Transport

Węzeł drogowy i kolejowy. W mieście krzyżują się trzy drogi krajowe i dwie wojewódzkie:

2 Świecko - Poznań - Łowicz - Warszawa - Terespol
14 Łowicz - Łódź - Sieradz - Złoczew/(Wieluń) - Walichnowy
70 Łowicz - Skierniewice - Zawady
584 Łowicz - Sanniki
703 Łowicz - Łęczyca - Poddębice

Linie kolejowe łączą Łowicz bezpośrednio z wieloma miastami (połączenia bezpośrednie):

Łowicz - Poznań - Szczecin - Świnoujście (najdłuższe połączenie bezpośrednie)
Łowicz - Warszawa - Siedlce - Terespol
Łowicz - Koluszki - Kraków - Rzeszów
Łowicz - Głowno - Łódź

[edytuj] Edukacja

Szkoły wyższe
Mazowiecka Wyższa Szkoła Humanistyczno-Pedagogiczna
Wyższe Seminarium Duchowne w Łowiczu
Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych w Łowiczu
Kolegium Nauczycielskie w Łowiczu
Akademia Rolnicza SGGW Wydział Zamiejscowy w Łowiczu
Kolegium Teologiczne Diecezji Łowickiej

[edytuj] Turystyka i kultura

Ośrodek turystyczny (znany z folkloru łowickiego). Najbardziej znane są stroje łowickie - pasiaki. Przykład łowickiej wsi można zobaczyć w skansenie we wsi Maurzyce.

[edytuj] Sport i rozrywka

Klub Sportowy "Pelikan"
Ośrodek Sportu i Rekreacji
Hala Sportowa Nr 1 ul. Jana Pawła II 3
Hala Sportowa Nr 2 ul. Topolowa 2
Uczniowski Klub Sportowy „Jedynka”^[1]
Pływalnia Miejska
Radio Victoria 103,5 FM

Na górę strony

[edytuj] Kultura

Muzeum w Łowiczu
Galeria Malarstwa Współczesnego
Galeria "Browarna"
Łowicki Ośrodek Kultury
Kino "Fenix"
Stowarzyszenie Pracownia Sztuki Żywej
Biblioteka Miejska im. A.K. Cebrowskiego
Powiatowa Biblioteka Publiczna
Biblioteka Akademicka MWSH-P
Biblioteka Pedagogiczna w Skierniewicach Filia w Łowiczu
Biblioteka przy Muzeum w Łowiczu
Biblioteka Kolegium Nauczycielskiego
Biblioteka Kolegium Języków Obcych
Biblioteka Wyższego Seminarium Duchownego

[edytuj] Media

Telewizja kablowa:
- "Multimedia Polska" S.A.
- "VECTRA" S.A.
Stacje radiowe:
- "Victoria Między Łodzią a Warszawą"
Prasa:
- tygodnik Nowy Łowiczanin
Witryny internetowe:
- Nowy łowiczanin
- wirtualnylowicz

[edytuj] Ludzie związani z Łowiczem

Adam z Bochynia - lekarz, humanista
Józef Chełmoński - malarz
Stefan Ehrenkreutz - ostatni rektor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie
Łukasz Gąsior - polski pływak
Teodor Goździkiewicz - pisarz
Władysław Grabski - dwukrotny premier Polski
Maciej Grzybowski - aktor i reżyser teatralny i filmowy
Stanisław Klicki - generał Królestwa Polskiego
błogosławiona Bolesława Lament - jedyna błogosławiona z Łowicza
Stanisław Noakowski - malarz
Daniel Olbrychski - aktor
Wojciech Olejniczak - polityk, przewodniczący partii SLD
Stefan Starzyński - polityk, dawny prezydent stolicy
Władysław Wajntraub - malarz, grafik, scenograf
Ks. Bp Józef Zawitkowski - biskup pomocniczy łowicki, autor pięknych kazań, mówionych wierszem
Robert Wilk - polski piłkarz

[edytuj] Postacie historyczne związane z Łowiczem

Artur Zawisza - polski działacz niepodległościowy, uczestnik powstania listopadowego.
Mikołaj Kurowski - Arcybiskup gnieźnieński - fundator kościołów w Łowiczu
Jarosław Bogoria Skotnicki - arcybiskup gnieźnieński
Jan Wężyk - Prymas Polski
Jakub Uchański - Prymas Polski
Jan Tarnowski - Prymas Polski
Jan Lipski - Prymas Polski
Adam Ignacy Komorowski - Prymas Polski
Stanisław z Łowicza - prof. Akademii Krakowskiej w I poł. XVI w.

Na górę strony

[edytuj] Honorowi Obywatele Łowicza

Karol Wojtyła - Jan Paweł II
Tadeusz Gumiński
Ks. Bp Józef Zawitkowski
Ks. Bp Alojzy Orszulik
Kardynał Józef Glemp
Jan Wegner
Jan Kołaczyński
Wiesław Balcerak
Stanisław Fabijański
Julian Walendziak
Jan Kaźmierczak
Jan Zbudniewek
Janusz Karpiński
Ks. Zbigniew Skiełczyński
Ks. Stefan Wysocki
Dh. Genowefa Mastalska

[edytuj] Sąsiednie gminy

Chąśno, Łowicz, Nieborów, Bielawy, Domaniewice, Łyszkowice, Kocierzew Południowy, Zduny, Kiernozia (w okresie 49 województw przynależąca do woj. płockiego)

[edytuj] Ciekawostki

18 grudnia 1806 po zwycięstwie pod Jeną i Auerstedt w drodze do Warszawy, w Łowiczu, zatrzymał się na kilkugodzinny odpoczynek Napoleon I Bonaparte. Na murze kamienicy przy Starym Rynku, w której się zatrzymał znajduje się obecnie tablica pamiątkowa.
Księżna łowicka - Joanna Grudzińska nigdy nie była w Łowiczu.