Portal:Pallotyni/Sylwetka miesiąca/archiwum
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] sierpień 2007
Piotr Granatowicz (ur. 1921 w Koczergach, zm. 17 listopada 1978 w Rwandzie) - ksiądz pallotyn, dyrektor Wydawnictwa Pallottinum w latach 1961-1970, misjonarz w Afryce. W kilka dni po przyjeździe do Rwandy, 17 listopada, zginął tragicznie w wypadku samochodowym w wieku 57 lat. Spoczywa w Kigali-Gikondo w Rwandzie.
[edytuj] wrzesień 2007
Stanisław Wierzbica (ur. 1902, zm. 10 maja 1977 w Częstochowie) - ksiądz pallotyn, budowniczy pallotyńskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie k. Warszawy.
Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1926.
Był prefektem gimnazjalistów, ojcem duchownym, rektorem kilku pallotyńskich domów, kapelanem sióstr zakonnych, radcą i administratorem prowincjalnym. W roku 1936 przybył do Ołtarzewa, by zainicjować budowę gmachu seminaryjnego. Dwukrotnie był rektorem seminarium pallotyńskiego. Swoją niezłomną postawą podczas wojny spowodował, że zaczęły się nim szczególnie interesować władze hitlerowskie. Od roku 1941 ukrywał się, nieustannie ścigany przez gestapo. Po wojnie odbudowywał zniszczone kościoły w Gdańsku.
W 1952 zamieszkał w Częstochowie, gdzie przez sympozja i rekolekcje organizował oraz rozszerzał nabożeństwo ku czci Miłosierdzia Bożego według wzoru przekazanego przez siostrę Faustynę. Zmarł w Częstochowie w wieku 75 lat. Spoczywa na ołtarzewskim cmentarzu w kwaterze pallotyńskiej.
[edytuj] październik 2007
Alojzy Lucjan Marek Majewski (ur. 25 kwietnia 1869 w Braunswalde (obecnie Gościszewo) koło Sztumu, zm. 12 listopada 1947 w Borowinie nad Pilicą) - ksiądz pallotyn, misjonarz w Kamerunie, założyciel pallotynów na ziemiach polskich w 1907, pierwszy przełożony Polskiego Okręgu Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (księży pallotynów), założyciel i redaktor Wydawnictwa Księży Pallotynów.
Podczas II wojny światowej był więziony na Pawiaku w październiku 1939, a następnie przebywał w pallotyńskim domu w Warszawie na Krakowskim Przedmieściu, u przyjaciół w Tomczycach koło Nowego Miasta oraz w Borowinie, gdzie obsługiwał tamtejszą kaplicę.
Zmarł w wieku 78 lat w Borowinie. Spoczywa na pallotyńskim cmentarzu w Wadowicach na Kopcu.
[edytuj] listopad 2007
Norbert Jan Pellowski (ur. 27 stycznia 1903 w Pszczółkach [Hohenstein] koło Gdańska, zm. 15 marca 1942 w Oświęcimiu), polski duchowny katolicki, pallotyn, męczennik oświęcimski i kandydat do beatyfikacji.
Ukończył seminarium nauczycielskie i przez pewien czas pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej. 15 września 1924 w Wadowicach wstąpił do stowarzyszenia pallotynów, noszącego wówczas nazwę Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego. Studiował filozofię w Sucharach i Ołtarzewie (1926-1928), w 1928 wyjechał na studia teologiczne do Rzymu (na Uniwersytecie Gregoriańskim). W Rzymie przyjął święcenia kapłańskie - 19 lipca 1931.
Był w stowarzyszeniu pallotynów od 1933 radcą domowym oraz ekonomem domu ołtarzewskiego, uczył także religii w samym Ołtarzewie i w okolicy. Na łamach "Kalendarza Królowej Apostołów" ogłosił kilka artykułów, m.in. Jak starego Werocha diabeł gonił (1932), Katakumby (1932), Dobry Janeczek i Pallotti (1933), Wawrzon z Wróblego Zdroju (1934). Po wybuchu II wojny światowej ks. Pellowski pełnił obowiązki kapelana Armii Krajowej na terenie Ożarowa Mazowieckiego. 23 maja 1941 w Ołtarzewie został aresztowany przez gestapo (razem z grupą pallotynów) i osadzony na Pawiaku, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W kacecie rozchorował się i trafił na oddział infekcyjny (izba chorych na biegunkę), gdzie według relacji współwięźnia ks. Konrada Szwedy zyskał opinię miłosiernego samarytanina, udzielającego pomocy innym chorym, zarówno fizycznej, jak i w formie posługi kapłańskiej. Zmarł wskutek wycieńczenia i nawrotu choroby w marcu 1942, jego zwłoki spalone zostały w krematorium.
Ks. Norbert Pellowski znalazł się na liście męczenników II wojny światowej, których proces beatyfikacyjny rozpoczęto w 2003 w Pelplinie.
[edytuj] grudzień 2007
Gerhard Heinrich Vieter (ur. 13 lutego 1853 w Cappenbergu, zm. 7 listopada 1914 w Yaoundé, w Kamerunie) - niemiecki pallotyn, biskup, pierwszy wikariusz apostolski w Kamerunie.
W 1883 wstąpił do nowo założonego stowarzyszenia misyjnego pallotynów w Masio. Następnie w latach 1884 - 1887 studiował teologie katolicką na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. 8 maja 1887 otrzymał święcenia kapłańskie w Rzymie. 20 lipca 1890r. otwarto w Kamerunie, będącym wtedy kolonią niemiecką, nową prefekturę apostolską, a Vietera ogłoszono pierwszym prefektem apostolskim Kamerunu. Jeszcze w październiku tego samego roku Vierer, wraz z kilkoma innymi pallotyńskimi misjonarzami dotarł do Duali.
Po udanej, czternastoletniej pracy misyjnej podniesiono status prefektury apostolskiej Kamerunu do statusu wikariatu apostolskiego, a Vietera mianowano 22 grudnia 1904 pierwszym wikariuszem apostolskim Kamerunu oraz biskupem tytularnym Paraetonium. 22 stycznia 1905 otrzymał święcenia biskupie. Pod koniec swojego życia Vieter był mocno wyczerpany psychicznie oraz osłabiony wielokrotnymi chorobami tropikalnymi. Zmarł 7 listopada 1914 w swoim pałacu biskupim w Jaunde. Tam też został pochowany.
W związku ze stuleciem założenia wikariatu apostolskiego w Kamerunie oraz świeceń biskupich Vietera rozpoczęto w 2005 proces beatyfikacji Vietera.
[edytuj] styczeń 2008
| bp Séamus Freeman | |
| Herb | |
 |
|
| Dewiza: Libertas in Veritate Wolność w prawdzie |
|
| Data wyboru | 14 września 2007 |
| Urodzony | 23 lutego 1944 |
Séamus Freeman (ur. 23 lutego 1944 w Mullinahone w Irlandii) - irlandzki ksiądz katolicki, od 2 grudnia 2007 biskup Ossory w Irlandii, generał pallotynów w latach 1992 - 2004.
Séamus Freeman święcenia kapłańskie u pallotynów przyjął 12 czerwca 1971 w Thurles koło Tipperary. W latach 1978 - 1983 był radcą prowincjalnym Prowincji Irlandzkiej. Studiował historię na Uniwersytecie w Dublinie, teologię Saint Patrick's College w Thurles i psychologię ma Uniwersytecie Katolickim w Waszyngtonie. W Radzie Generalnej Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego zasiadał od 1983, jako radca (1983 - 1989) i wicegenerał (1989 - 1992). W 1992 ks. Freeman został wybrany generałem pallotynów. Funkcję te pełnił przez dwie sześcioletnie kadencje do 2004. Za kadencji ks. Freemana m.in. w 2003 został zatwierdzony ad experimentum Statut Generalny Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
Papież Benedykt XVI mianował 14 września 2007 ks. Séamusa Freemana - 94. Biskupem Diecezji Ossory w Irlandii. Święcenia biskupie i jego ingres odbył się 2 grudnia 2007.
[edytuj] luty 2008
Tadeusz Tomasiński lub Thadée Tomasinski (ur. 25 czerwca 1923 w Nasielsku) – polski ksiądz pallotyn, uczestnik powstania warszawskiego (pseudonim "Kokoszka"), od 1953 mieszka i pracuje we Francji.
Był żołnierzem AK. W 1944 walczył w powstaniu warszawskim. Studiował teologię w Ołtarzewie i na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.
Święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1949 w Rzymie. Tamże był w 1950 sekretarzem osobistym bp. Wojciecha Turowskiego, a następnie asystentem pallotyńskiego prokuratora generalnego ks. Webera (1950-1953).
Po przybyciu do Francji w 1953 ks. Tomasiński był duszpasterzem Polonii i ekonomem regionalnym. Ks. Tomasiński był twórcą i – w latach 1956-1993 – dyrektorem drukarni Imprimerie de Busagny w Osny, drukującej m.in. w ramach wydawnictwa Editions du dialogue.
Został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Orderem Odrodzenia Polski (IV klasy).
[edytuj] marzec 2008
Witold Urbanowicz (ur. 14 maja 1945 w Zarzeczu Jeleniewskim na Suwalszczyźnie) - polski ksiądz pallotyn mieszkający i pracujący we Francji; malarz, grafik, rzeźbiarz i fotograf (również pod pseudonimem Vit Vandost).
Witold Urbanowicz w 1962 roku wstąpił do nowicjatu Księży Pallotynów w Otwocku. W latach 1965-1967 odbywał służbę w jednostkach specjalnych LWP. 11 czerwca 1972 roku przyjął święcenia kapłańskie w Ołtarzewie pod Warszawą. W tym samym roku wyjechał do Francji.
Maluje i rzeźbi od czasów seminaryjnych. Był odpowiedzialny za działalność edytorską pallotyńskiego wydawnictwa Editions du Dialogue (1972-1995) w Paryżu - graficzne opracowywanie ponad 30 książek i albumów, m.in.: Księgi Hioba i Apokalipsy (tłum. Czesław Miłosz), oraz miesięcznika Nasza Rodzina. Jest autorem (samoukiem) ponad 500 obrazów, Drogi Krzyżowej w XII-wiecznym kościele w Herblay pod Paryżem, rzeźby Chrystusa w kaplicy domu pallotynów w Osny. Projektant witraży kościoła Bożego Ciała we Wrocławiu, kościoła św. Andrzeja Boboli w Bielsku-Białej, kaplicy w pallotyńskiej prokurze w Brukseli.
Był duszpasterzem polonijnym w parafii Les Mureaux 1973-1988; wicesuperiorem Regii Miłosierdzia Bożego we Francji oraz kierownikiem ds. personelu w drukarni pallotynów (Imprimerie de Busagny) w Osny pod Paryżem (1993-1995).
Współpracował z Agnieszką Holland przy realizacji reportaży o paryskiej "Kulturze" oraz życiu i twórczości Józefa Czapskiego (1981).
W 1983 Witold Urbanowicz został uhonorowany dyplomem (za projekt pomnika) przez Komitet Budowy Pomnika Ofiar Katynia i Komunizmu w Nowym Jorku.
12 kwietnia 2003 w pallotyńskim domu rekolekcyjnym w Montmorency pod Paryżem odbyło się uroczyste otwarcie ESPACE URBANOWICZ - stałej ekspozycji malarstwa i rzeźby ks. Witolda Urbanowicza SAC.
[edytuj] kwiecień 2008
Franz Reinisch (ur. 1 lutego 1903 w Feldkirch, dzielnicy Lewis w Vorarlbergu; zm. 21 sierpnia 1942 w Zuchthaus Brandenburg-Görden w Niemczech) - niemiecki ksiądz pallotyn i członek Ruchu Szensztackiego. Odmówił złożenia przysięgi Hitlerowi, za co został skazany na śmierć. Sługa Boży Kościoła katolickiego.
W 1942 otrzymał kartę mobilizacyjną do Wehrmachtu. Franz Reinisch przybył do koszar w Bad Kissingen 15 kwietnia 1942, dzień później niż widniało w jego rozkazie. Został aresztowany i postawiony przed sądem wojennym. Jego proces przeciągał się, tak że dopiero w maju został osadzony w więzieniu w Berlin-Tegel. W sierpniu przeniesiono go do więzienia w Brandenburgu koło Berlina, gdzie miał poznać wyrok sądu. W więzieniu napisał piosenkę: "Du bist das Große Zeichen" ("Jesteś wielkim znakiem"), która była zarazem jego pieśnią przedśmiertnaą, w oczekiwaniu na wyrok śmierci. 20 lipca orzeczono wyrok śmierci, wykonany przez dekapitację następnego dnia.
Ciało ks. Franza Reinischa spoczywa obecnie przy Urheiligtum w Szensztacie.
Był jedynym księdzem katolickim, który odmówił złożenia przysięgi na Hitlera i został za to skazany na śmierć. Obecnie prowadzony jest jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym.
[edytuj] maj 2008
Stanisław Szulmiński (ur. 10 lipca 1894 w Odessie, zm. 27 listopada 1941 w Uchcie na Syberii) - polski ksiądz pallotyn, męczennik II wojny światowej, kandydat na ołtarze.
Ksiądz Stanisław Szulmiński urodził się w 1894 w Odessie na Ukrainie. W dzieciństwie mieszkał także w Kamieńcu Podolskim. W 1918 wstąpił do diecezjalnego seminarium duchownego w Żytomierzu. Z powodu rewolucji październikowej kontynuował studia w Tarnowie. Tam też 8 lipca 1923 przyjął święcenia kapłańskie z rąk abp. Leona Wałęgi. Następnie ks. Szulmiński studiował orientalistykę na KUL-u, prowadził wykłady z zakresu teologii prawosławnej w seminarium duchownym w Łucku na Wołyniu.
Do pallotynów wstąpił w 1928. Był ojcem duchownym w szkole Collegium Marianum w Wadowicach i wykładowcą teologii moralnej i orientalistyki w Ołtarzewie. Ks. Szulmiński, inspirowany ideą unii Kościoła katolickiego z Cerkwią prawosławną, zorganizował ruch pod nazwą Apostolat Pojednania, który zrzeszał osoby duchowne i świeckie z całej Polski. W listopadzie 1939 ks. Szulmiński został aresztowany przez NKWD w Nowogródku i wywieziony do łagru w Uchcie na Syberii. Tam pracował jako sanitariusz i potajemnie jako kapelan.
Zmarł 27 listopada 1941 r. w łagrze w Uchcie, mając 47 lat. Jest kandydatem na ołtarze. Z powodów politycznych jego proces beatyfikacyjny mógł się rozpocząć dopiero w latach 90. XX wieku.
