Alfred Adam Słociński
Z Wikipedii
Alfred Adam Słociński (ur. 28 października 1908 w Sąsiadowicach pow. samborski, zm. 30 marca 1982 w Warszawie) – polski wojskowy, oficer WP.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo i młodość
Był synem Jana (1877–1944) i Marii z Ostrowskich (1891–1975). Miał trzech braci: Edmunda (1910–1925), Ludwika (1914–1987) i Tadeusza (1916–1948). Ojciec był pracownikiem kolei. Alfred Adam Słociński od 1914 uczęszczał najpierw do czteroklasowej szkoły powszechnej, a następnie do Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Samborze, gdzie 15 lutego 1928 zdał egzamin maturalny.
[edytuj] W Wojsku Polskim
We wrześniu 1929 został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, po której ukończeniu rozpoczął kurs zawodowy w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Po ukończeniu kursu i mianowaniu na stopień podporucznika 15 sierpnia 1932, został skierowany do 10 Pułku Artylerii Ciężkiej w Przemyślu. Krótko dowodził plutonem, po czym objął stanowisko dowódcy baterii. 10 lutego 1937 został przeniesiony do 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie, gdzie objął dowodzenie baterią. W 1937 ukończył kurs specjalizujący artylerii przeciwlotniczej w Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie i kurs motorowy. 10 lutego 1939 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 baterii w 11 Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej w Stężycy.
[edytuj] Kampania wrześniowa
24 sierpnia 1939 rozpoczęła się mobilizacja alarmowa jednostek artylerii przeciwlotniczej. W ramach przydziału mobilizacyjnego objął dowodzenie 2 baterią motorową artylerii przeciwlotniczej typu "A", która była przeznaczona dla 2 Dywizji Piechoty Legionów. Niestety, bateria nigdy do swego macierzystego związku taktycznego nie dotarła. W ramach osłony mobilizacji i koncentracji wojsk powierzono jej zadanie obrony przeciwlotniczej mostów w Dęblinie. Szlak bojowy jego baterii przebiegał od Dęblina przez Lublin, Włodawę, okolice Tomaszowa Lubelskiego do Biłgoraja, gdzie został wzięty do niewoli 30 września 1939.
Przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a następnie w Oflagu II D Gross Born. Pod koniec stycznia 1945 podczas ewakuacji obozu ukrył się i uciekł. 5 lutego został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Bydgoszczy.
[edytuj] Po wojnie
5 maja otrzymał powołanie do służby. Do 19 sierpnia dowodził baterią w 36 Pułku Artylerii Lekkiej w Bydgoszczy. Następnie został przeniesiony do 83 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Gnieźnie. 1 października został szefem sztabu 2 dywizjonu w 88 Samodzielnym Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Gdyni-Orłowie, po czym przez 7 miesięcy dowodził tym dywizjonem. 11 marca 1946 został zdemobilizowany, 16 kwietnia 1948 – przeniesiony do rezerwy, a z dniem 1 stycznia 1969 – zwolniony z powszechnego obowiązku służby wojskowej.
[edytuj] W cywilu
1 kwietnia 1946 podjął pracę cywilną kierownika ruchu w Żegludze Gdańskiej, po czym w grudniu tegoż roku podjął pracę jako referent, a następnie kierownik oddziału w Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy. W 1950 ukończył dwuletni wieczorowy kurs księgowości. 3 maja 1950 został kierownikiem działu księgowości w Państwowym Budownictwie Elektrycznym w Gdańsku. W październiku 1951 przeniósł się do Zakładów Budowy Sieci i Stacji Elektrycznych, a następnie Przedsiębiorstwa Budowy Sieci Elektrycznych w Warszawie, gdzie był głównym księgowym. 1 marca 1959 objął funkcję kierownika działu finansowo-księgowego w Mazowieckim Przedsiębiorstwie Robót Instalacyjnych w Warszawie, skąd odszedł na emeryturę.
Zmarł 30 marca 1982 w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Północnym.
Był dwukrotnie żonaty:
[edytuj] Awanse
- podporucznik – 15 sierpnia 1932,
- porucznik – 1 stycznia 1935,
- kapitan – 13 lipca 1945.
[edytuj] Odznaczenia
- Medal Zwycięstwa i Wolności,
- Odznaka Grunwaldzka.
