2 bateria motorowa artylerii przeciwlotniczej

Z Wikipedii

Bofors 40 mm

2 bateria motorowa artylerii przeciwlotniczej typu A - pododdział Wojska Polskiego - jedna z baterii artylerii przeciwlotniczej w 1939.

Spis treści

1 Mobilizacja
2 Uzbrojenie
3 Obsada etatowa baterii
4 Działania bojowe
5 Zobacz też

[edytuj] Mobilizacja

Została zmobilizowana przez 11 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej w Stężycy dla 2 Dywizji Piechoty Legionów. Na okres mobilizacji i koncentracji wojsk została skierowana do obrony przeciwlotniczej mostów na Wiśle w Dęblinie, lecz nigdy do macierzystej dywizji nie powróciła.

[edytuj] Uzbrojenie

Bateria była uzbrojona w 4 armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm wz. 36 „Bofors”, holowane przez ciągniki C2P.

[edytuj] Obsada etatowa baterii

dowódca – por. Alfred Adam Słociński
oficer zwiadowczy – wakat
dowódca 1 plutonu – ogn. pchor. Stanisław Stefanowicz
dowódca 2 plutonu – kpr. pchor. rez. Tadeusz Hryniewski
dowódca 3 plutonu – ppor. rez. Konstanty Majewski
dowódca 4 plutonu – ppor. rez. Wiktor Andrzej Zajączkowski

(od 20.09 w baterii ogn. pchor. Zbigniew Marquart)

[edytuj] Działania bojowe

Od 28 sierpnia do 6 września 1939 bateria broniła mostów na Wiśle w Dęblinie. 7 września, po utworzeniu Grupy Artylerii Przeciwlotniczej „Ireneusz” (dowódca – ppłk Ireneusz Kobielski), bateria weszła w skład Zgrupowania OPL „Stawy” (dowódca – mjr Alfons Fengler) broniącego Głównej Składnicy Uzbrojenia nr 2 w Stawach. 9 września, po rozwiązaniu Grupy Artylerii Przeciwlotniczej „Ireneusz”, bateria przejęła 2 półstałe armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm wz. 38 „Bofors” od „lotniczego” plutonu artylerii przeciwlotniczej z Bazy Lotniczej Dęblin (bez obsługi), po czym została skierowana do Włodawy z zadaniem obrony przeciwlotniczej sztabu Armii „Lublin”. Stamtąd bateria przemieściła się przez Chełm, Krasnystaw do Wożuczyna. W Chełmie zestrzeliła samolot niemiecki. W Rachaniach pod Wożuczynem ostrzelała zmotoryzowaną kolumnę niemiecką. 22 września po kapitulacji Armii „Lublin” bateria zniszczyła działa i ciągniki. Część żołnierzy baterii dostało się do niewoli, niewielka grupa zaś pod dowództwem ogn. pchor. Zbigniewa Marquarta dołączyła w Szastarce do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”.