Aragorn

Z Wikipedii

Aragorn to postać literacka ze stworzonego przez J. R. R. Tolkiena Śródziemia, jeden z głównych bohaterów powieści Tolkiena Władca Pierścieni.

Aragorn II - Dúnadan, Strażnik Północy, urodził się 1 marca 2931 roku Trzeciej Ery, jako syn Arathorna II i jego żony Gilraeny. Był on bezpośrednim potomkiem Elendila i Isildura, założycieli dynastii królów Gondoru i Arnoru. Nazwany został po swym przodku, Aragornie I. W jego żyłach płynęła krew 3 ras: ludzi, elfów i Majarów (przez Melianę, Luthien, Diora, Elwingę i Elrosa).

Gdy Aragorn był jeszcze niemowlęciem, jego ojciec zabity został strzałą orka, która trafiła go w źrenicę. Zgodnie z tradycją swego rodu, został wychowany w Rivendell na dworze Elronda. Zgodnie z prośbą matki Aragorna, jego tożsamość utrzymana została w tajemnicy, jako że obawiała się, że inaczej może zostać zabity, jak jego ojciec i dziadek. Aragorn znany był więc pod imieniem Estel (w sindarinie nadzieja). Dowiedział się o swym prawdziwym dziedzictwie mając lat 20 (wtedy to osiągnął pełnoletność).

Elrond powiedział "Estelowi" o jego prawdziwym imieniu i pochodzeniu i przyniósł mu szczątki Narsila, miecza Elendila. W Rivendell, Aragorn poznał i zakochał się w Arwenie, córce Elronda, która powróciła do ojca z Lothlórien.

Aragorn przybrał swe właściwe imię i jako Aragorn II został szesnastym Wodzem Dúnedainów Północy. W roku 2953 poznał Gandalfa, z którym bardzo się zaprzyjaźnił. Czarodziej zwrócił jego uwagę na Shire i Bree, gdzie Aragorn znany był jako Obieżyświat^[1].

W latach 2957-2980 Aragorn wiele podróżował, służąc w armiach króla Rohanu Thengla i namiestnika Gondoru Ectheliona II. Znany był tam jako Thorongil (Orzeł Gwiazdy).

W roku 2980 ponownie spotkał Arwenę. Podarował jej dziedzictwo swego rodu, Pierścień Barahira i poprosił o rękę. Elrond nie godził się jednak wydać córki za jakiegokolwiek człowieka, chyba że byłby on królem Arnoru i Gondoru.

W roku 3009, na prośbę Gandalfa, Aragorn udał się do Rhovanionu w poszukiwaniu Golluma. W końcu schwytał go na Martwych Bagnach niedaleko Mordoru i przywiódł jako jeńca do siedziby króla Thranduila w Mrocznej Puszczy.

30 września 3018 roku, Aragorn spotkał w gospodzie Pod Rozbrykanym Kucykiem w Bree hobbita Froda Bagginsa i dołączył do niego, towarzysząc mu jako członek Drużyny Pierścienia. Poprowadził hobbitów do Rivendell, leczył Froda po jego zranieniu przez Króla Czarnoksiężnika z Angmaru, Króla Upiorów Pierścienia na Wichrowym Czubie (Amon Sûl). Po naradzie u Elronda został jednym z Dziewięciu Towarzyszy. Poprowadził Drużynę Pierścienia po upadku Gandalfa w Morii.

Pod wodogrzmotami Rauros wyprawił w ostatnią podróż Boromira i ruszył wraz z Legolasem i Gimlim w pościg za orkami Sarumana. Dotarł do Rohanu, był jednym z dowódców w bitwie o Rogaty Gród. W towarzystwie swoich kompanów Legolasa, Gimliego oraz Szarej Drużyny przeszedł Ścieżką Umarłych, by z pomocą Umarłych pokonać korsarzy w Pelargirze. Poprowadził też liczny oddział żołnierzy Gondoru do bitwy na Polach Pelennoru, gdzie odwrócił jej przebieg. Ostatnią bitwę w czasie Wojny o Pierścień stoczył pod Morannonem, by odwrócić uwagę Saurona od wnętrza Mordoru, gdzie Frodo wykonywał ostatni etap swojego zadania.

Od chwili przekucia szczątków Narsila w Andúrila, Aragorn zawsze nosił go przy sobie.

Po pokonaniu Saurona w Wojnie o Pierścień, Aragorn koronowany został na króla Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru jako Elessar (quen. Kamień elfów) oraz poślubił Arwenę. Założył ród królewski Telcontar (quen. Obieżyświat), który był kontynuacją rodu Elendila.Około 15 roku Czwartej Ery król Elessar rozpoczął odbudowę miasta Fornost i przywrócił mu dawną świetność.

Zmarł po 210 latach życia i 122 latach rządów w roku 120 Czwartej Ery dnia 1 marca.

Jego następcą na tronie był jego syn Eldarion. Aragorn i Arwena mieli również kilka córek, jednak ich imiona nie zostały nigdzie wymienione.

W filmowej trylogii Petera Jacksona, w rolę Aragorna wcielił się Viggo Mortensen.

1. ↑ W tłumaczeniu Jerzego Łozińskiego: Łazik.