Narsil

Z Wikipedii

Narsil to fikcyjny miecz ze stworzonego przez J. R. R. Tolkiena Śródziemia.

Pojawia się w powieści Władca Pierścieni. Pewne wzmianki na jego temat można znaleźć w Silmarillionie.

• W angielskim oryginale – Narsil / Sword that was Broken / Sword of Elendil
• Przekład Marii Skibniewskiej – Narsil / Miecz,który został złamany / miecz Elendila
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Narsil / Miecz,który został złamany / miecz Elendila
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Narsil / Miecz,który został złamany / miecz Elendila

[edytuj] Narsil w powieści

Narsil – sławny miecz wykuty podczas Pierwszej Ery przez krasnoludzkiego kowala Telchara z Nogrodu. Nie wiadomo dokładnie jak trafił do Númenoru, choć można hipotetycznie zrekonstruować jego losy ^[1]. Otóż najprawdopodobniej należał początkowo do króla Thingola. Gdy Doriath zostało ostatecznie zniszczone przez synów Fëanora (509 rok Pierwszej Ery) ^[2] Elwinga i garstka uciekinierów, zabrali Narsila ze sobą do Przystani Sirionu. Później, po pokonaniu Morgotha, w spadku po matce otrzymał go Elros i wziął ze sobą gdy ruszył do Númenoru (32 rok Drugiej Ery). Tam zaś, w bliżej nieznanym czasie otrzymał go ród książąt Andúnië.

Tym sposobem odziedziczył go Elendil. Zabrał miecz ze sobą, uciekając przed Upadkiem Númenoru (3319 rok Drugiej Ery) do Śródziemia. Walczył Narsilem podczas wojny Ostatniego Sojuszu z Sauronem – w bitwie na Dagorlad (3434 r. Drugiej Ery) i przy oblężeniu Barad-dûr (3434-3441). Podczas ostatniej walki na stokach Orodruiny (3441 r.) Narsil pękł pod ciałem swego właściciela, gdy ten został zabity przez Saurona. Jednak Isildur złamanym mieczem odciął Jedyny Pierścień z dłoni Władcy Ciemności i pokonał go.

Zabrał następnie szczątki Narsila ze sobą do Arnoru. W czasie bitwy na polach Gladden (2 rok Trzeciej Ery), Isildur powierzył złamane ostrze swemu giermkowi Ohtarowi. Jemu to udało się uciec i po długiej wędrówce dotrzeć do Imladris, gdzie wychowywał się Valandil, najmłodszy syn Isildura.

Tam właśnie Elrond przepowiedział, iż miecz nie zostanie przekuty na nowo dopóki nie powróci Sauron i nie zostanie odnaleziony Jedyny Pierścień. Przez następne stulecia resztki sławnej broni przechowywano zapewne w skarbcu królów Arnoru, a potem Arthedainu. Po upadku tego państwa, Elrond wziął Narsila, wraz z resztą spuścizny dawnych władców (Elendilmirem, berłem Annúminas i pierścieniem Barahira) na przechowanie do Imladris (1976 rok Trzeciej Ery). Odtąd pozostawał tam na stałe, będąc dziedzictwem Wodzów Dúnedainów.

Podczas Wojny o Pierścień, gdy Frodo, Sam, Merry i Pippin spotkali po raz pierwszy Aragorna w Bree (29 października 3018 roku ^[3] miał on przy sobie Narsila, najpewniej po to by móc potwierdzić swoją tożsamość. Miecz został przekuty na nowo, przed wyruszeniem Drużyny Pierścienia (w grudniu 3018 roku) ^[4], a Aragorn nadał mu nowe miano Andúril. Dzierżył on ten miecz podczas swojej podróży wraz z Drużyną Pierścienia. Aragorn używał go często dla potwierdzenia swego pochodzenia^[5].

Nazwa pochodzi z języka sindarińskiego i znaczy w tej mowie Ognista poświata lub Czerwono-biały płomień (ewentualnie Ogień-białe światło), ponieważ miecz błyszczał światłem zarówno księżyca, jak i słońca.

Zwano go też Mieczem, który został złamany oraz Mieczem Elendila.

[edytuj] Narsil w filmie

W filmowej ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson) losy Narsila zostały nieco zmienione.
W filmie Drużyna pierścienia w trakcie ostatniej walki na stokach Góry Przeznaczenia, Narsil zostaje złamany przez samego Saurona. Gdy hobbici spotykają Aragorna w karczmie Pod Rozbrykanym Kucykiem, nie ma on przy sobie Narsila tylko zwykły miecz. Oręż Elendila cały czas jest przechowywany w Rivendell. Tam też Boromir ogląda legendarną broń. Przed wyruszeniem Drużyny Pierścienia Narsil nie zostaje przekuty na nowo – następuje to dopiero później, wskutek na próśb Arweny (w filmie Powrót króla).W trzeciej części Władcy Pierścieni miecz przechodzi od elfów dla Aragorna. Elrond wręcza mu go, gdyż wie, iż tylko on może uratować Śródziemie przez siłami zła - o ile odważy się przejść Ścieżkami Umarłych, by wskrzesić pradawną armię byłych zdrajców króla Isildura.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Poniższa rekonstrukcja oparta jest na domysłach, w angielskiej Wikipedii przedstawiono nieco inną hipotezę.
2. ↑ Byli to: Maedhros, Maglor, Caranthir, Celegorm, Curufin, Amrod i Amras.
   Data podana za hipotetyczną chronologią Pierwszej Ery autorstwa Roberta Fostera (Encyklopedia Śródziemia), opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu.
3. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 29 miesiąca Winterfilth roku 1418. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu październikowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Narquelië.
4. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień miesiąc Foreyule. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu grudniowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym.
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Ringarë.
5. ↑ David Colbert w książce Magiczny świat Władcy Pierścieni stwierdza, iż inspiracją dla Tolkiena przy tworzeniu historii Narsila był miecz Sigmunda z sagi Volsunga. Oręż ten również pęka w ostatniej bitwie swego pana i jest przechowywany przez wdowę po Sigmundzie, która później przekazuje go synowi, Sigurdowi. On to właśnie przekuwa miecz.