Bogdan Borusewicz

Z Wikipedii

Bogdan Borusewicz

Data i miejsce urodzenia	11 stycznia 1949 Lidzbark Warmiński
Marszałek Senatu
Okres urzędowania	od 20 października 2005
Przynależność polityczna	senator niezrzeszony (z rekomendacji Platformy Obywatelskiej)
Poprzednik	Longin Pastusiak
senator VII kadencji
Przynależność polityczna	senator niezrzeszony (z rekomendacji PO
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007

Bogdan Michał Borusewicz (ur. 11 stycznia 1949 w Lidzbarku Warmińskim) – polski polityk, działacz opozycyjny w latach PRL, w latach 1991-2001 poseł na Sejm I, II, III kadencji. Od 20 października 2005 marszałek Senatu VI i VII kadencji, Honorowy Obywatel Miasta Gdańska.

Mąż zmarłej w 2002 byłej działaczki Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża i "Solidarności" oraz senator II kadencji Aliny Pieńkowskiej; ma córkę.

[edytuj] Wykształcenie

Z wykształcenia historyk, w 1975 ukończył studia na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Jest również absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie.

[edytuj] Działalność opozycyjna

Działalność opozycyjną rozpoczął w latach sześćdziesiątych: w 1968 został skazany za druk i kolportaż ulotek w trakcie wydarzeń marcowych. W 1976 brał udział w akcji pomocy robotnikom Radomia. Został członkiem Komitetu Obrony Robotników. W latach 1977-1978 współorganizował Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża, był również w zespole pisma "Robotnik".

W 1980 brał udział w przygotowywaniu strony organizacyjnej strajku sierpniowego w Stoczni Gdańskiej i opracowywaniu postulatów strajkowych. Brał udział w zakładaniu NSZZ "Solidarność". Po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 stanu wojennego ukrywał się i organizował struktury podziemne "Solidarności". Był m.in. przewodniczącym Zarządu Regionu Gdańskiego oraz wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej. W 1986 został aresztowany i uwięziony, a w 1988 zwolniony z więzienia na mocy amnestii. Wspierał strajk majowy i sierpniowy w Stoczni Gdańskiej w 1988.

[edytuj] III Rzeczpospolita

W lutym 1991 na III Zjeździe "Solidarności" był jednym z kandydatów (obok Mariana Krzaklewskiego i Lecha Kaczyńskiego) na stanowisko przewodniczącego Związku (po rezygnacji Lecha Wałęsy, który w grudniu 1990 został wybrany na prezydenta).

Od 1991 do 2001 sprawował mandat posła I, II i III kadencji Sejmu. W I kadencji (1991-1993) był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego NSZZ "Solidarność" oraz przewodniczącym Komisji Nadzwyczajnej do zbadania skutków stanu wojennego. Jako szef Klubu Parlamentarnego "Solidarności" opowiadał się za współpracą z Unią Demokratyczną, m.in. przy tworzeniu rządu Hanny Suchockiej. Sprzeciwiał się, wbrew stanowisku Związku, uchwaleniu wotum nieufności dla rządu Suchockiej w maju 1993. Po uchwaleniu wotum nieufności i rozwiązaniu parlamentu przez prezydenta Lecha Wałęsę odszedł z "Solidarności", a w wyborach parlamentarnych wystartował z listy Unii Demokratycznej. W II kadencji Sejmu (1993-1997) był m.in. przewodniczącym Komisji ds. Służb Specjalnych. W 1994 został członkiem Unii Wolności.

Z listy UW był posłem III kadencji (1997-2001). W rządzie Jerzego Buzka pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. Podał się do dymisji w 2000 po wyjściu Unii Wolności z koalicji rządowej. W wyborach parlamentarnych w 2001 nie zdobył mandatu.

Od października 2001 do 2005 był członkiem zarządu województwa pomorskiego. W 2002 bez powodzenia startował w wyborach samorządowych na urząd prezydenta Gdańska (zdobył 16,32% głosów).

W 2005 nie przystąpił do tworzonej przez działaczy Unii Wolności Partii Demokratycznej – demokraci.pl, nie zgadzając się na udział w nowym ugrupowaniu osób związanych z SLD. Udzielił również poparcia Lechowi Kaczyńskiemu jako kandydatowi na prezydenta.

Jako kandydat popierany przez PO i PiS uzyskał mandat senatora w wyborach parlamentarnych w 2005, startując w okręgu gdańskim. 20 października 2005 głosami Prawa i Sprawiedliwości oraz Platformy Obywatelskiej został wybrany marszałkiem Senatu VI kadencji. Zakończył urzędowanie z dniem 4 listopada 2007.

W wyborach parlamentarnych w 2007 zdecydował się startować do Senatu jako kandydat Platformy Obywatelskiej. Po raz drugi uzyskał mandat senatora z okręgu gdańskiego (z wynikiem 267 066 głosów). 5 listopada 2007, podczas pierwszego posiedzenia izby wyższej parlamentu Rzeczypospolitej Polskiej, został ponownie wybrany na Marszałka Senatu RP.

[edytuj] Ciekawostki

Promotorem jego pracy magisterskiej na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL był prof. Ryszard Bender. 5 października 2007, na pierwszym posiedzeniu Senatu VII kadencji, Bender, pełniący funkcję Marszałka Seniora Senatu przekazał Borusewiczowi prowadzenie obrad po jego wybraniu na stanowisko Marszałka Senatu^[1].