Edmund Berezowski

Z Wikipedii

Edmund Berezowski ( ur. 25 listopada 1861 w m. Stawiszcze, w guberni kijowskiej, zm. 30 lipca 1924 w Warszawie ^[1]) - inżynier, podpułkownik wojsk kolejowych Armii Imperium Rosyjskiego ^[2] i tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w armii rosyjskiej 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Rodzina 4 Awanse: 5 Ordery i odznaczenia: 6 Zobacz: 7 Źródła: 8 Przypisy

[edytuj] Służba w armii rosyjskiej

Uczył się i złożył maturę w Szkole Realnej w Białej Cerkwi. 1 grudnia 1879 wstąpił do 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej (2-е военное Константиновское училище) w Petersburgu. 1 sierpnia 1881 rozpoczął zawodową służbę w wojskach saperskich. 1 września 1884 rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. Do 31 grudnia 1917 pełnił służbę w wojskach kolejowych. Między innymi uczestniczył w budowie kolei transsyberyjskiej. W okresie od 20 maja 1918 do 20 kwietnia 1920 zatrudniony był przy budowie kolei południowo-zachodniej w Rosji. Po powrocie do kraju został urzędnikiem cywilnym w Wołyńskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Żelaznej. Pełnił obowiązki na stanowisku szefa sekcji drogowej.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Dekretem L. 2678 Naczelnego Wodza z 1 marca 1921 mianowany został urzędnikiem wojskowym VIII rangi i powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim. ^[3] Otrzymał przydział do Departamentu VIII Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Rozkazem L. 1759 ministra spraw wojskowych z dnia 27 czerwca 1921 przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Generalnego „Białystok” na stanowisko szefa działu Budownictwa i Kwaterunku. ^[4]

W październiku 1921 dekretem L. 3324 Naczelnego Wodza wydanym na podstawie Ustawy z dnia 2 sierpnia 1919 o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich został przemianowany z urzędnika wojskowego VIII rangi na pułkownika w Korpusie Oficerów Inżynierii i Saperów. ^[5] W listopadzie 1922 zatwierdzony został na stanowisku szefa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi. ^[6] Przed przeniesieniem w stan spoczynku pozostawał na ewidencji 3 Pułku Saperów Wileńskich w Wilnie, którego tradycje dziedziczy 3 Włocławski Pułk Drogowo-Mostowy.

Dekretem Prezydenta RP z 12 sierpnia 1923 przeniesiony z dniem 31 października 1923 w stały stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, z powodu przekroczonego wieku w myśl § 72 pragmatyki oficerskiej ^[7] Zmarł 30 lipca 1924 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

[edytuj] Rodzina

Był synem Juliana i Rozalii z Mikoszów. Żonaty z Janiną Przecławską. Miał dwie córki: Eleonorę (1890) i Marię „Maję” (1898-1978).

[edytuj] Awanse:

• chorąży (прапорщик) - 1881
• porucznik (поручик) - 1885 ^[8]
• sztabskapitan (штабс-капитан) - ? ^[9]
• kapitan (капитан) - 1892
• podpułkownik (подполковник) - 1900
• pułkownik - 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• tytularny generał brygady - 12 sierpnia 1923 z dniem 31 października 1923

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie polscy w niewoli
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Pochowani na Powązkach
• Otton Berezowski - podpułkownik saperów WP
• Zygmunt Berezowski - dziennikarz i polityk
• Cezary Berezowski prawnik i profesor Uniwersytetu Warszawskiego
• Marek Berezowski - doktor habilitowany, inżynier, profesor Politechniki Śląskiej

[edytuj] Źródła:

• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 74,
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 75,

Przypisy