Frankofonia

Z Wikipedii

Flaga Międzynarodowej Organizacji Frankofonii

Frankofonia (fr. La Francophonie, z łac. Francus = 'Francuz' + gr. phone = 'głos, dźwięk') - termin utworzony w 1880 roku przez francuskiego geografa Onésime Reclus (brata Élisée Reclus), oznaczający wspólnotę ludzi i państw posługujących się językiem francuskim. Obecnie jest to międzynarodowa organizacja skupiająca rządy krajów francuskojęzycznych. Tylko w kilku z tych krajów francuski spełnia rolę pierwszoplanową, w pozostałych odgrywa już pomniejszą rolę.

Inspiracją dla utworzenia wspólnoty frankofońskiej była Brytyjska Wspólnota Narodów (The Commonwealth of Nations). W 1970 roku dwa byłe państwa kolonizatorskie Francja i Belgia oraz bogatsze kraje francuskojęzyczne na czele z Kanadą i Szwajcarią stworzyły forum współpracy i pomocy biedniejszym krajom. Jednak w przeciwieństwie do Commonwealthu, którego głównym celem jest podtrzymywanie demokracji oraz promowanie praw człowieka wśród swoich członków, Frankofonia skupia swoją działalność na promocji języka i kultury francuskiej.

[edytuj] Struktura

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii posiada status obserwatora na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ.

[edytuj] Szczyty

Szczyty frankofońskie odbywają się co dwa lata, w czasie których przedstawiciele krajów członkowskich dyskutują nad celami i strategią rozwoju organizacji.

Dotychczasowe szczyty:

Paryż (Francja, 1986),
Quebec (Kanada, 1987),
Dakar (Senegal, 1989),
Paryż (Francja, 1991),
Mauritius (1993),
Kotonu (Benin, 1995),
Hanoi (Wietnam, 1997),
Moncton (Kanada - Nowy Brunszwik, 1999),
Bejrut (Liban, 2002),
Wagadugu (Burkina Faso, 2004)
Bukareszt (Rumunia, 2006)

[edytuj] Konferencje ministerialne

Każdego roku ministrowie do spraw frankofonii, względnie ministrowie spraw zagranicznych, z krajów członkowskich spotykają się, by przygotować kolejne szczyty organizacji oraz by wprowadzić w życie podjęte wcześniej postanowienia.

[edytuj] Stała Rada Frankofonii

Stała Rada Frankofonii składa się z ambasadorów Frankofonii z krajów członkowskich. Podobnie jak konferencje ministerialne ich głównym celem jest przygotowanie do szczytów frankofońskich oraz wprowadzenie decyzji na nich podjętych.