Heliodor Cepa

Z Wikipedii

Heliodor Cepa
'


Życie	generał brygady
Data urodzenia	17 września 1894 r. Mieszków
Data śmierci	16 kwietnia 1974 r. Warszawa
Kariera
W służbie od	1918
Pełniona funkcja	dowódca wojsk łączności Ministerstwa Spraw Wojskowych (1934-1939) dowódca łączności Naczelnego Wodza (1939) dowódca wojsk łączności Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1939-1945)
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, powstanie wielkopolskie, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Heliodor Cepa (ur. 29 listopada 1895 w Mieszkowie – zm. 16 kwietnia 1974 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się w miejscowości Mieszków pod Jarocinem, gdzie jego ojciec był piekarzem. W latach 1907 – 1914 uczęszczał do gimnazjum w Jarocinie, gdzie ukończył siedem klas.

Po wybuchu I wojny światowej w dniu 24 września 1914 roku został wcielony do armii niemieckiej. Początkowo w oddziale telegrafistów w Poznaniu i Korpusie Poznańskim, gdzie ukończył kurs aspirantów oficerskich. W maju 1915 roku został skierowany do oddziału telegraficznego nr 83 wchodzącego w skład niemieckiej 83 Dywizji Piechoty. W składzie tej dywizji wziął udział w walkach na froncie wschodnim i zachodnim. W grudniu 1918 roku został zdemobilizowany i w dniu 15 grudnia 1918 roku powrócił do Polski.

Po wybuchu powstania wielkopolskiego w dniu 1 stycznia 1919 roku zgłosił się na ochotnika do organizującego się w Jarocinie oddziału piechoty 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Następnie brał udział w walkach tej dywizji w trakcie powstania, a ze względu na swoje wojskowe przeszkolenie był organizatorem łączności w oddziałach powstańczych na froncie południowym. W dniu 25 marca 1919 roku otrzymał awans na stopień podporucznika wojsk powstańczych, a w dniu 25 czerwca 1919 roku został przeniesiony do Wydziału Łączności Głównego Dowództwa Sił Zbrojnych Wielkopolski.

Po połączeniu wojsk powstańczych z Wojskiem Polskim został dowódcą kompanii łączności a następnie szefem łączności w Syberyjskiej Brygady Piechoty. Funkcję tę pełni do 1921 roku. W tym czasie wraz z dywizją wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W dniu 12 lutego 1921 roku został kierownikiem referatu w Wydziale Łączności Departamentu VI Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie służył do 1926 roku. W tym czasie ukończył szereg kursów dla oficerów łączności w tym w Szkole Łączności w Paryżu (1923). Następnie w latach 1926 – 1927 był dowódcą batalionu w 1 Pułku Łączności. Z tego stanowiska skierowany został na studia w Wyższej Szkoły Wojennej, gdzie studiował w latach 1927 – 1929.

Po ukończeniu studiów został mianowany dyrektorem nauk w Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu, a później także pełnił w zastępstwie obowiązki komendanta obozu. W 1930 roku wyjechał na staż we Francji.

Po powrocie ze stażu w dniu 1 lipca 1930 roku został wykładowcą i kierownikiem katedry łączności w Wyższej Szkole Wojennej, którą to funkcję pełni do 1932 roku. Z dniem 8 czerwca 1932 roku został mianowany komendantem Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu i pełni ją do 10 stycznia 1934 roku.

W 1934 roku został mianowany dowódcą wojsk łączności Ministerstwa Spraw Wojskowych i funkcję tę pełni do wybuchu II wojny światowej. W momencie powstania Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego został w nim naczelnym dowódcą łączności i funkcję tę sprawował do momentu przekroczenia granicy rumuńskiej przez Naczelne Dowództwo w dniu 18 września 1939 roku.

Z Rumunii przedostał się do Francji i w dniu 10 listopada 1939 roku został dowódcą wojsk łączności w dowództwie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Funkcję tę sprawował do 12 sierpnia 1945 roku, kiedy został zdemobilizowany i wraca do Polski.

W dniu 22 maja 1946 roku zostaje zmobilizowany do Wojska Polskiego i mianowany szefem Oddziału VI (Planowania Materiałowego) Sztabu Generalnego WP, którą to funkcje pełni do 1948 roku. Następnie obejmuje stanowisko szefa Oddziału VIII (Łączności) Sztabu Generalnego WP, a potem szefem Katedry Łączności Akademii Sztabu Generalnego. Zwolniony z pełnionych funkcji w lutym 1949 roku.

W dniu 16 lipca 1950 roku aresztowany pod zarzutem udziału w konspiracji mającej na celu obalenia władz państwowych. W areszcie przebywa do 8 lutego 1955 roku, a dochodzenie w jego sprawie umorzono z braku jakichkolwiek dowodów winy. Po zwolnieniu został przeniesiony do rezerwy.

W 1956 roku podjął pracę jako naczelny inżynier w Instytucie Łączności a następnie na takim samym stanowisku w Polskiej Agencji Prasowej. W 1966 roku przechodzi na emeryturę.

Po przejściu na emeryturę włączył się w działalność społeczną, był członkiem Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i Głównej Komisji Ligi Obrony Kraju. W roku 1967 był założycielem Klubu Kombatantów Wojsk Łączności, który skupiał byłych żołnierzy wojsk łączności z okresu II Rzeczypospolitej i żołnierzy z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, którzy powrócili do Polski.

Zmarł w dniu 16 kwietnia 1974 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze powstańców wielkopolskich.