ISO 8859-2

Z Wikipedii

ISO 8859-2 lub bardziej formalnie ISO/IEC 8859-2, również znane jako Latin-2, bądź "środkowo–" i "wschodnioeuropejskie", jest drugą częścią standardu kodowania znaków zdefiniowanego przez organizację ISO. Składa się ze 191 znaków łacińskiego pisma, z czego każdy jest zapisywany przy pomocy ośmiu bitów.

Spis treści 1 Pokrycie języków 2 Tablica kodów 3 Mapowanie na Unicode 3.1 Zobacz też

[edytuj] Pokrycie języków

Używając tego zestawu znaków da się zapisać teksty w językach bośniackim, chorwackim, czeskim, węgierskim, polskim, rumuńskim, serbskim (w łacińskiej transkrypcji), serbsko–chorwackim, słowackim, słoweńskim, jak również w górno– i dolnołużyckim. Dodatkowo nadaje się do przedstawienia kilku zachodnioeuropejskich języków jak niemiecki, czy też angielski, co jest ważną cechą przy wielojęzycznych dokumentach (dla tych języków powinno się raczej stosować ISO 8859-1).

W przeciwieństwie do ISO 8859-1, choć nie jest to stosowane, da się w tym zestawie znaków przedstawić też język fiński. Sporną kwestią jest natomiast, dostosowanie tego kodowania do języka rumuńskiego z powodu tego, że zamiast liter Șș i Țț (S i T z przecinkiem) są znaki Şş i Ţţ (S i T z cedillą). Co prawda, litery te zostały zunifikowane w pierwszej wersji Unicode'u, gdzie pojawienie się ich z cedillą czy przecinkiem było traktowane jako wybór glifu, a nie jako oddzielne znaki, to jednak fonty przeznaczone do użycia z tym językiem winny mieć znaki z przecinkiem w ich miejscach.

[edytuj] Tablica kodów

ISO/IEC 8859-2:1999
	x0	x1	x2	x3	x4	x5	x6	x7	x8	x9	xA	xB	xC	xD	xE	xF
0x	Znaki kontrolne
1x
2x	SP	!	"	#	$	%	&	'	(	)	*	+	,	-	.	/
3x	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	:	;	<	=	>	?
4x	@	A	B	C	D	E	F	G	H	I	J	K	L	M	N	O
5x	P	Q	R	S	T	U	V	W	X	Y	Z	[	\	]	^	_
6x	`	a	b	c	d	e	f	g	h	i	j	k	l	m	n	o
7x	p	q	r	s	t	u	v	w	x	y	z	{	|	}	~
8x	Nieużywane
9x
Ax	NBSP	Ą	˘	Ł	¤	Ľ	Ś	§	¨	Š	Ş	Ť	Ź	SHY	Ž	Ż
Bx	°	ą	˛	ł	´	ľ	ś	ˇ	¸	š	ş	ť	ź	˝	ž	ż
Cx	Ŕ	Á	Â	Ă	Ä	Ĺ	Ć	Ç	Č	É	Ę	Ë	Ě	Í	Î	Ď
Dx	Đ	Ń	Ň	Ó	Ô	Ő	Ö	×	Ř	Ů	Ú	Ű	Ü	Ý	Ţ	ß
Ex	ŕ	á	â	ă	ä	ĺ	ć	ç	č	é	ę	ë	ě	í	î	ď
Fx	đ	ń	ň	ó	ô	ő	ö	÷	ř	ů	ú	ű	ü	ý	ţ	˙

W powyższej tabeli, znak o kodzie 0x20 jest zwykłą spacją, 0xA0 jest twardą spacją, a znak 0xAD jest miękkim myślnikiem.

[edytuj] Mapowanie na Unicode

Poniższa tabela przedstawia miejsca znaków z ISO 8859-2 w Unicode:

ISO/IEC 8859-2:1999
Hex	Znak	Unicode	Hex	Znak	Unicode	Hex	Znak	Unicode
0xA0	NBSP	U+00A0	0xC0	Ŕ	U+0154	0xE0	ŕ	U+0155
0xA1	Ą	U+0104	0xC1	Á	U+00C1	0xE1	á	U+00E1
0xA2	˘	U+02D8	0xC2	Â	U+00C2	0xE2	â	U+00E2
0xA3	Ł	U+0141	0xC3	Ă	U+0102	0xE3	ă	U+0103
0xA4	¤	U+00A4	0xC4	Ä	U+00C4	0xE4	ä	U+00E4
0xA5	Ľ	U+013D	0xC5	Ĺ	U+0139	0xE5	ĺ	U+013A
0xA6	Ś	U+015A	0xC6	Ć	U+0106	0xE6	ć	U+0107
0xA7	§	U+00A7	0xC7	Ç	U+00C7	0xE7	ç	U+00E7
0xA8	¨	U+00A8	0xC8	Č	U+010C	0xE8	č	U+010D
0xA9	Š	U+0160	0xC9	É	U+00C9	0xE9	é	U+00E9
0xAA	Ş	U+015E	0xCA	Ę	U+0118	0xEA	ę	U+0119
0xAB	Ť	U+0164	0xCB	Ë	U+00CB	0xEB	ë	U+00EB
0xAC	Ź	U+0179	0xCC	Ě	U+011A	0xEC	ě	U+011B
0xAD	SHY	U+00AD	0xCD	Í	U+00CD	0xED	í	U+00ED
0xAE	Ž	U+017D	0xCE	Î	U+00CE	0xEE	î	U+00EE
0xAF	Ż	U+017B	0xCF	Ď	U+010E	0xEF	ď	U+010F
0xB0	°	U+00B0	0xD0	Đ	U+0110	0xF0	đ	U+0111
0xB1	ą	U+0105	0xD1	Ń	U+0143	0xF1	ń	U+0144
0xB2	˛	U+02DB	0xD2	Ň	U+0147	0xF2	ň	U+0148
0xB3	ł	U+0142	0xD3	Ó	U+00D3	0xF3	ó	U+00F3
0xB4	´	U+00B4	0xD4	Ô	U+00D4	0xF4	ô	U+00F4
0xB5	ľ	U+013E	0xD5	Ő	U+0150	0xF5	ő	U+0151
0xB6	ś	U+015B	0xD6	Ö	U+00D6	0xF6	ö	U+00F6
0xB7	ˇ	U+02C7	0xD7	×	U+00D7	0xF7	÷	U+00F7
0xB8	¸	U+00B8	0xD8	Ř	U+0158	0xF8	ř	U+0159
0xB9	š	U+0161	0xD9	Ů	U+016E	0xF9	ů	U+016F
0xBA	ş	U+015F	0xDA	Ú	U+00DA	0xFA	ú	U+00FA
0xBB	ť	U+0165	0xDB	Ű	U+0170	0xFB	ű	U+0171
0xBC	ź	U+017A	0xDC	Ü	U+00DC	0xFC	ü	U+00FC
0xBD	˝	U+02DD	0xDD	Ý	U+00DD	0xFD	ý	U+00FD
0xBE	ž	U+017E	0xDE	Ţ	U+0162	0xFE	ţ	U+0163
0xBF	ż	U+017C	0xDF	ß	U+00DF	0xFF	˙	U+02D9

Znaki o kodach 0x20 - 0x7E mają bezpośrednie odpowiedniki w Unicode. (0x20 → U+0020, 0x21 → U+0021 itd.)

Kody z przedziałów: 0x01 - 0x1F oraz 0x7F - 0x9F nie są używane w ISO 8859-2.

[edytuj] Zobacz też

• Sposób kodowania polskich znaków