Jerzy Bordziłowski

Z Wikipedii

Jerzy Bordziłowski
'


Życie	generał broni
Data urodzenia	16 listopada 1900 Ostrów Mazowiecka
Data śmierci	5 kwietnia 1983 Moskwa
Kariera
W służbie od
Pełniona funkcja	szef SG WP, wiceminister ON
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Jerzy Bordziłowski (ur. 16 listopada 1900 Ostrów Mazowiecka, zm. 5 kwietnia 1983 Moskwa) – polski i radziecki generał.

Spis treści

1 Życiorys
2 Odznaczenia:
3 Awanse
- 3.1 Armia Czerwona
- 3.2 Ludowe Wojsko Polskie
4 Bibliografia

[edytuj] Życiorys

Jerzy Bordziłowski był synem Mieczysława i Wiery, ojciec był lekarzem w armii rosyjskiej i zmarł na froncie w 1917. Dzieciństwo spędził w Chersoniu na Ukrainie, gdzie w 1918 ukończył gimnazjum. Po maturze wstąpił do Chersońskiego Instytutu Nauk Politycznych.

1 września 1919 wstąpił do Armii Czerwonej i został wcielony do 422. Pułku Piechoty. W składzie tego pułku walczył po stronie radzieckiej w wojnie polsko-bolszewickiej, został wzięty pod Kijowem do niewoli polskiej , z której zbiegł po dwóch miesiącach i ponownie wrócił na front. Uczestniczył w wojnie domowej w Rosji

We wrześniu 1920 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjno-Saperskiej w Kijowie, którą ukończył w 1922. Po jej ukończeniu skierowany do służby w 16. Batalionie Saperów w Kazaniu jako dowódca plutonu, a następnie kompanii i komendant szkoły podoficerskiej. W trakcie służby w tym batalionie wstąpił w 1924 do Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików). W latach 1928–1931 był wykładowcą w Szkole Oficerów Rezerwy w Saratowie. W 1931 ukończył wydział wojskowy Uniwersytetu Komunistycznego. W latach 1931–1935 pełnił obowiązki szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 32. Dywizji Piechoty w Saratowie. W tym czasie ukończył w 1933 wyższy akademicki kurs w Akademii Wojsk Inżynieryjnych w Moskwie. W grudniu 1935 objął stanowisko pomocnika szefa wojsk inżynieryjno-saperskich Nadmorskiego Okręgu Wojskowego na Dalekim Wschodzie i funkcję tę pełnił do 22 czerwca 1941. W 1938 walczył z Japończykami na nad jeziorem Chasan. Był represjonowany w czasie wielkiej czystki.

Po napaści Niemiec na ZSRR mianowany początkowo pomocnikiem, a następnie szefem wojsk inżynieryjno-saperskich 21. Armii, która walczyła na Froncie Południowo-Zachodnim. W walkach pod Icznią 1 września 1941 został ranny. Po powrocie ze szpitala w okresie od lipca do września 1942 pełnił funkcję szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 64. Armii walczącej w Stalingradzie. We wrześniu 1942 został mianowany generałem majorem i szefem wojsk inżynieryjno-saperskich - zastępca dowódcy Frontu Woroneskiego. Na tym stanowisku przygotowywał obronę, a następnie kontrofensywę na łuku kurskim. W listopadzie 1943 został przeniesiony na stanowisko szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 33. Armii.

24 września 1944 został skierowany do służby w Wojsku Polskim, gdzie objął stanowisko dowódcy wojsk inżynieryjno-saperskich 1 Armii Wojska Polskiego, którą pełnił do 15 lutego 1945. Następnie od 15 listopada 1945 został szefem wojsk inżynieryjno-saperskich Wojska Polskiego. Na tym stanowisku pełnił służbę do 1 września 1951. Kierował pracami wojsk inżynieryjno - saperskich przy rozminowaniu Polski.

1947 Prezes klubu piłkarskiego CWKS Legia Warszawa

W latach 1952–1954 studiował na Wyższym Kursie Akademickim przy Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa. Po powrocie ze studiów do Polski 23 marca 1954 został szefem Sztabu Generalnego WP i jednocześnie wiceministrem Obrony Narodowej (do 6 lutego 1965). Wydał rozkaz krwawego stłumienia protestów ludności w czasie wydarzeń Poznańskiego Czerwca 56.

W latach 1951–1953 – przewodniczący Sekcji Piłki Nożnej Głównego Komitetu Kultury Fizycznej – organu funkcjonującego czasowo w latach 1951-1956 w miejsce Polskiego Związku Piłki Nożnej. Przewodniczył komitetowi redakcyjnemu Wojskowego Przeglądu Historycznego i Małej encyklopedii Wojskowej.

W latach 1954–1968 – członek PZPR, a w latach 1957–1968 – poseł na Sejm.

W lutym 1965 został głównym inspektorem szkolenia bojowego i jednocześnie wiceministrem obrony narodowej. Funkcje te pełnił do marca 1968, gdy zakończył służbę w Wojsku Polskim, wyjeżdżając do ZSRR. Po wyjeździe z Polski pełnił służbę w Korpusie Inspektorów Armii Radzieckiej.

Zmarł w 5 kwietnia 1983 w Moskwie, pochowany 8 kwietnia 1983 na cmentarzu Nowokuncewskim w Moskwie.

Napisał wspomnienia: Żołnierska droga wyd. MON (t. I – 1970, t. II – 1972)