Leśny Park Kultury i Wypoczynku
Z Wikipedii
Leśny Park Kultury i Wypoczynku w Myślęcinku – największy park w Bydgoszczy, liczący 830 hektarów powierzchni, usytuowany w północnej części miasta w odległości 5 km od centrum.
Park ten zajmuje 4,7% powierzchni całego miasta. Zbiorniki wodne stanowią 17,3 ha (2% powierzchni parku), a największy z nich ma aż 10,3 hektara.
Granice Leśnego Parku Kultury i Wypoczynku w Myślęcinku wyznacza:
- ul. Jeździecka (Obwodnica Parkowa) – od północy
- ul. Rekreacyjna – od północnego zachodu
- ul. Gdańska – od wschodu
- linia kolejowa – południowy zachód
Spis treści |
[edytuj] Instytucje działające na terenie parku
[edytuj] Ogród Fauny Polskiej
Ogród Fauny Polskiej powstał w 1978 r. Jako jedyne zoo w kraju ma ekspozycję tylko zwierząt rodzimych. 14-hektarową powierzchnię myślęcińskiego zoo zamieszkuje ponad 500 okazów 112 gatunków kręgowców, a wśród nich 62 podlegające całkowitej ochronie. W 1994 roku w Ogrodzie Fauny otwarto mini-zoo, przeznaczone dla dzieci.
W 1999 zoo powiększyło swoje tereny o 2 hektary, na których powstał wybieg dla jeleniowatych. Oprócz nich na zwiedzających czekają m.in. żubry i brunatne niedźwiedzie, wilki, rysie, żbiki, jenoty, kuny, borsuki, gawrony i kruki, orły i sokoły.
[edytuj] Ogród botaniczny
W 1982 oddanno do użytku ogród botaniczny. Zawiera on 430 gatunków roślin należących do 71 rodzin. Ekspozycja podzielona jest na ogródki rodzajowe, m.in. kwitnącej wiśni i jabłoni, różaneczników i roślin iglastych. Oprócz tego ogród posiada kolekcje dereni, tawuł, żywotników i grzybieni wodnych i 80. letni las bukowy z charakterystycznym runem i okazami lilii złotogłów oraz orlików.
[edytuj] Ośrodek rekreacji konnej
Ośrodek rekreacji konnej powstał w 1982 r. Prowadzona jest w nim nauka jazdy konnej, organizowane są obozy jeździeckie, biegi myśliwskie oraz zajęcia hipoterapii dla dzieci niepełnosprawnych. Odbywają się też tutaj zawody w skokach przez przeszkody i powożeniu zaprzęgami konnymi.
[edytuj] Kujawsko-Pomorskie Centrum Edukacji Ekologicznej
Kujawsko-Pomorskie Centrum Edukacji Ekologicznej zostało założone w 1994. Ma ono swoją siedzibę na Uroczysku Zacisze na terenie parku. Centrum jest wyposażone w pracownię komputerową, salę audiowizualną, mikroskopową, laboratorium chemiczne i noclegownię dla 35 osób. Centrum patronuje cyklicznym imprezom edukacyjno-rekreacyjnym takim jak "Święto wiosny", "Dzień Ziemi" i "Z ekologią bez granic".
W okolicach Centrum utworzono siedem ścieżek dydaktycznych. Jedna z najbardziej interesujących została zatytułowana "Szuwary". Ma ona na celu zaznajomienie z wybranymi zagadnieniami dotyczącymi zbiorowisk roślin, spotykanych wzdłuż rzek, naturalnych i sztucznych zbiorników wodnych. Trasa ścieżki przebiega na odcinku 1,5 km, rozpoczyna się od pomostu, przy nadbrzeżu sąsiadującym z terenami wystawowymi, a kończy się w Centrum Edukacji Ekologicznej przy Zaciszu.[1]
[edytuj] Ukształtowanie terenu
Z morfologicznego punktu widzenia teren parku i jego najbliższe okolice przynależne są do regionu Nizin Środkowo-Polskich, o generalnym nachyleniu na zachód. Na obszarze tym, występują wielkie pradoliny fluwioglacjalne przebiegające ze wschodu na zachód. W jednej z nich, a mianowicie w pradolinie Toruńsko-Eberswaldzkiej, a ściślej w jej północno-wschodniej części zwanej kotliną Toruńsko-Bydgoską w miejscu gdzie spływa do niej Brda, leży Bydgoszcz, a w północnej jego części obszar Leśnego Parku Kultury i Wypoczynku.
Na terenie Parku można wyróżnić następujące rzeźby terenu:
- obszary płaskie o deniwelacjach do 5-7 m i nachyleniach nie przekraczających 5-6°, należą do nich:
- obszar terasy pradolinnej położony średnio na wysokości 55 m ponad poziomem morza,
- obszar wysoczyzny morenowej o przeciętnej wysokości bezwzględnej od 90 do 95 m,
- o zróżnicowanej rzeźbie, gdzie deniwelacje dochodzą do 37 m i mają nachylenie w granicach 30-35°; jest to strefa zboczowa wysoczyzny morenowej.
Poziom terasowy jest płaski, a niewielkie urozmaicenie rzeźby związane jest z pagórkami pochodzenia eolicznego o wysokości 2,5-3 m (56,9 m n.p.m.) występującymi w części południowej, np. w obrębie Parku Rozrywki oraz niewielkimi obniżeniami w części zachodniej Parku, z których najniższe osiąga 50 m n.p.m.
Wysoczyzna morenowa cechuje się większym zróżnicowaniem rzeźby terenu, ponieważ występuje tu większa ilość form wypukłych i wklęsłych. Wysokości względne są jednak niewielkie i nie przekraczają 4 m. W związku z niewielkimi nachyleniami oraz "maskującym" deniwelacje lasem – są one również słabo widoczne. Na tym terenie, na zachód od trasy do Niemcza występuje najwyższy punkt na terenie Parku osiągający wysokość 97,7 m n.p.m., tak więc maksymalna różnica wysokości na terenie Parku wynosi 47,7 m.
Strefa zboczowa wysoczyzny morenowej charakteryzuje się największym zróżnicowaniem rzeźby terenu. Powodują je przede wszystkim dolinki erozyjne, którymi obecnie lub w niedalekiej przeszłości geologicznej płynęły strumienie doprowadzające do pradoliny. Największe pod względem długości i szerokości występują w obrębie Ogrodu Botanicznego (Struga Myślęcińska, Struga Zacisze), przy czym ich górne źródliskowe odcinki znajdują się poza granicami parku. Obie dolinki przecina północny odcinek obwodnicy parkowej.
Struga Myślęcińska ma długość ok. 1,3 km i znajduje się w dolince Myślęcińskiej charakteryzującej się wyraźnie wykształconym dnem, którego szerokość waha się w granicach 120-130 m. Dolinka Strugi Zacisze, której długość przekracza nieco 2 km, ma mniej wyraźnie wykształcone dno. Można je wyróżnić tylko w odcinku górnym – w pobliżu obwodnicy oraz w odcinku ujściowym, gdzie osiąga szerokość 60-80 m.
Dolinki położone na zachód od promenady parkowej, na terenie zalesionym, są znacznie krótsze i nie prowadzą wody poza krótkim okresem wiosennym. Długość największych z tych dolinek waha się w granicach ok. 300-600 m.
Dolinka "Zacisze" w odcinku górnym "wcina" się w wysoczyznę, dość stromymi choć niezbyt głębokimi wąwozami. Tworzy równocześnie rozległe dno o szerokości 50-250 m i długości ok. 300 m.
Kolejne rozcięcie tworzy dolinka, której ujście na terasę pradoliną znajduje się niedaleko torów kolejowych. W odcinku górnym jej przebieg jest równoległy do zbocza wysoczyzny. Dno jest słabo wykształcone, natomiast deniwelacje dochodzą do 25 m, a zbocza mają znaczne nachylenie. W odcinku dolnym dolinka rozszerza się, a dno ma ok. 60-70 m szerokości.
Najdalej na zachód położoną dolinkę Strugi Rynkowskiej w odcinku górnym zniszczono poprzez wykonywanie szerokich wykopów w związku z budową torowiska. W odcinku środkowym i dolnym dolinka ta ma niewielką głębokość i łagodnie nachylone zbocza. Uchodzi ona na terasę pradolinną w pobliżu obwodnicy parkowej.
Rzeźba terenu w Myślęcinku została w znacznym stopniu zmieniona przez człowieka. Było to związane z zagospodarowaniem tego terenu. Zmiany te miały na celu umożliwienie wykorzystania terenu, głównie pod zabudowę, co wiązało się z koniecznością poprowadzenia tras komunikacyjnych, a później jego dostosowaniem do funkcji rekreacyjnych.
Utworzone zbiorniki wodne w dolinkach: Myślęcińskiej i Zacisze, na terenie Ogrodu Fauny Polskiej oraz jedyny większy zbiornik wodny na terasie pradolinnej usytuowany u podnóża zbocza, stanowią istotny element ukształtowania terenu Parku.
Stawy w dolince Myślęcińskiej i Zacisze powstały głównie w wyniku przegrodzenia koryt strumieni, co spowodowało spiętrzenie wody, powstanie kilkunastu małych zbiorników i zalanie fragmentów dna dolinek. Przegrody mają charakter budowli kamienno-ziemnych. Powierzchnia stawów waha się w granicach od ok. 3700 m² do ok. 500 m², a ich głębokość nie przekracza 2 m.
Przeprowadzenie ciągów komunikacyjnych, głównie dróg kołowych, torów kolejowych i ścieżek dla pieszych wymagało złagodzenia dużych spadków lub wykonania wykopów czy nasypów. Ten typ zabiegów widoczny jest na terenie ogrodu botanicznego, gdzie w celu ułatwienia zwiedzania, spacerów utworzono system ścieżek – ciągów spacerowych. Podobne zmiany, chociaż o większym natężeniu, widoczne są we wschodniej części parku.
Morfologicznymi formami terenu utworzonymi przez człowieka są także: nasyp kolejowy na całym odcinku przebiegu przez park, nasyp ciągnący się na krótkim odcinku promenady parkowej oraz wąwóz, którym przebiega torfowisko w zachodniej części parku. Nasypy te, jak i wąwóz w znacznym stopniu zmieniły naturalne ukształtowanie, stosunki morfologiczne i wygląd tego terenu. Podobnie głębokie zmiany nastąpiły na wschodniej granicy parku, wzdłuż której biegnie szosa Gdańska.
[edytuj] Klimat
Obszar parku leży na granicy dwóch dzielnic klimatycznych zwanych pomorską i środkową. Ogólnie klimat ten ma charakter przejściowy między chłodną z dość dużymi opadami dzielnicą pomorską, a cieplejszą i suchą dzielnicą środkową.
Średnia temperatura roczna w latach 1980-1990 wynosiła 7,7°C, z temperaturą stycznia –3°C i lipca 18°C. Liczba dni mroźnych wahała się w granicach 15-30 dni. Średnia suma opadów w okresie wegetacyjnym wynosi 329 i jest ona bardzo niska. Natomiast średnia roczna suma opadów kształtuje się w granicach 540 mm. Największe natężenie opadów zanotowano w czerwcu i sierpniu, a najniższe – w marcu i październiku.
W okresie letnim przeważają wiatry z kierunku północnego i północno-wschodniego o średniej prędkości wahającej się w granicach 1-3 m/s. Natomiast w pozostałych miesiącach przeważają wiatry południowe i wschodnie. Średnia prędkość w zestawieniu rocznym wynosi 1,6 m/s.
