Lewi Eszkol
Z Wikipedii
| Lewi Eszkol | |
 |
|
| Data urodzenia | 1895 |
| Data śmierci | 1969 |
| Premier Izraela | |
| Okres urzędowania | od 1963 do 26 lutego 1969 |
| Przynależność polityczna | Mapai, Partia Pracy |
| Poprzednik | Dawid Ben Gurion |
| Następca | Golda Meir |
Lewi Eszkol * (hebr. לוי אשכול; właśc. Lewi Skolnik, ur. 1895-1969), premier Izraela.
Urodził się 25 października 1895 roku w Uratowie pod Kijowem, na Ukrainie, jako Lewi Szkolnik.
W wieku 16 lat przystąpił do syjonistycznej grupy Tzeirei Tzion. Otrzymał tradycyjne żydowskie wykształcenie na wyższej uczelni w Wilnie.
W 1913 wyemigrował do Palestyny, będącej wówczas częścią imperium otomańskiego.
Podczas I wojny światowej jako ochotnik zaciągnął się do brytyjskiej armii i służył w Żydowskim Legionie. Po wojnie przyłączył się do grupy, która założyła kibuc Degania Bet. W 1921 roku był jednym z założycieli Powszechnej Organizacji Robotników Żydowskich w Ziemi Izraela (Histadrut).
W 1937 roku odegrał centralną rolę w założeniu Kompanii Wodnej Mekorot. Zajmował ważne stanowisko w żydowskiej podziemnej organizacji wojskowej Haganah i brał udział w walkach Wojny o Niepodległość.
W 1948 roku został szefem Światowej Organizacji Syjonistycznej. W latach 1950-1951 zajmował kierownicze stanowisko w Ministerstwie Obrony. Aktywnie działał na rzecz stworzenia izraelskiego przemysłu obronnego.
W 1951 został wybrany do izraelskiego parlamentu Knesetu z ramienia Partii Pracy. Został ministrem rolnictwa i przemysłu. Współpracował z Agencją Żydowską, pozyskując środki dla rozwoju państwa Izrael. Po kampanii synajskiej (1956 r.) został ministrem finansów.
26 czerwca 1963 roku objął obowiązki premiera rządu izraelskiego i jednocześnie ministra obrony.
W 1964 roku odbył pierwszą państwową wizytę premiera Izraela w Stanach Zjednoczonych. Doprowadził do zbliżenia pomiędzy oboma państwami i ułatwił podpisanie licznych umów gospodarczych.
Za jego kadencji, w Izraelu w 1964 zbudowano narodowy system nawadniający połacie kraju wodami z Jeziora Tyberiadzkiego.
Nawiązał stosunki dyplomatyczne z Niemcami w 1965 i więzy kulturalne z ZSRR. W 1966 roku odwiedził sześć afrykańskich państw.
W 1967 roku przeprowadził wojnę sześciodniową z krajami arabskimi. Dzięki sprawnym manewrom taktycznym w ciągu zaledwie sześciu dni izraelska armia zajęła Judeę, Samarię, Gazę, Wzgórza Golan oraz zajęła jordańską dotychczas część Jerozolimy.
Zmarł na atak serca 13 lutego 1969 roku.
[edytuj] Zobacz też
Dawid Ben Gurion (1948‑1954) • Mosze Szarett (1954‑1955) • Dawid Ben Gurion (1955‑1963) • Lewi Eszkol (1963‑1969) • Golda Meir (1969‑1974) • Icchak Rabin (1974‑1977) • Menachem Begin (1977‑1983) • Icchak Szamir (1983-1984) • Szymon Peres (1984-1985) • Icchak Szamir (1986-1992) • Icchak Rabin (1992‑1995) • Szymon Peres (1995-1996) • Beniamin Netanjahu (1996-1999) • Ehud Barak (1999-2001) • Ariel Szaron (2001-2006) • Ehud Olmert (od 2006)
