Mesonychia

Z Wikipedii

Mesonychia
Mesonyx
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	łożyskowce
Rząd	Mesonychia
Nazwa systematyczna
†Mesonychia
Systematyka w Wikispecies

Mesonychia ("średnie szpony") - wymarły rząd średniej wielkości i dużych mięsożernych ssaków, których bliskimi krewnymi są parzystokopytne, a także walenie. Niektórzy naukowcy grupują te te ostatnie z Mesonychia w jedną grupę Cete.

Zwierzęta te pojawiły się we wczenym paleocenie. Grupa skurczyła się w eocenie i wymarła całkowicie, gdy ostatni rodzaj, Mongolestes, zniknął we wczesnym oligocenie. Omawiana tu grupa prawdopodobnie narodziła się w Azji, gdzie ich najbardziej prymitywny przedstawiciel, Yangtanglestes, pojawił się we wczesnym paleocenie. Grupa ta była także najbardziej zróżnicowana w Azji i spotykana tam we wszystkich wczesnych faunach paleoceńskich. Od kiedy inni mięsożercy, jak prakopytne i pradrapieżne, stały się rzadsze lub w ogóle zniknęły, zaczęła się w paleoceńskiej Azji dominacja grupy Mesonychia we wszystkich niszach ekologicznych dużych drapieżników. Jeden z rodzajów, Dissacus, we wczesnym paleocenie rozprzestrzenił się w Ameryce Północnej. Było to zwierzę wielkości szakala, którego szczątki odnaleziono na całej półkuli północnej. Natomiast jego siostrzany rodzaj Ankalagon ze środkowego paleocenu z Nowego Meksyku był wiele większy, osiągając rozmiary dzisiejszych niedźwiedzi. Gatunki zaś z późniejszego rodzaju Pachyaena wkroczyły do Ameryki Północnej na samym początku eocenu, po czym zwiększyły znacząco swą wielkość, przerastając nawet ankalagona. Mesonychia były największymi drapieżnymi ssakami Ameryki Północnej od paleocenu aż do środkowego eocenu.

Spis treści 1 Opis 2 Filogeneza 3 Rodziny 4 Kryptozoologia 5 Bibliografia 6 Przypisy

[edytuj] Opis

Grupe tą cechowało silne, aczkolwiek powierzchowne podobieństwo do wilków. Wcześni przedstawiciele posiadali po 5 palców na kończynie, która prawdopodobnie podczs marszu spoczywała płasko na podłożu (stopochodność). Późniejsze formy miały już 4 palce zakończone małymi kopytkami, a ich palce coraz lepiej przystosowane były do biegu. Jak biegające parzystokopytne, podczas chodzenia ci członkowie Mesonychia (np. Pachyaena) opierali się na palcach (palcochodność). Te "kopytne wilki" był prawdopodobnie najważniejszymi drapieżnymi w paleoceńskich i eoceńskich ekosystemach Europy (będącej w tym czasie archipelagiem), Azji (niepołączonej z innymi kontynentami) i Ameryki Północnej, aczkolwiek nie można też wykluczyć, że były one padlinożercami. Uzębienie tych stworzeń skaładało się z trzonowców tworzących pionowe nożyce, a także mniejszych, przypominających brzeszczot, nie posiadały jednak typowych dla drapieżnych zębów, u tych drugich rozwijających się z ostatnich przedtrzonowców. Trzonowce były sprężone bocznie i stępione, więc prawdopodobnie nieużywane do cięcia mięsa czy kruszenia kości. Podejrzewa się, że wiele gatunków żywiło się rybami, a największe spożywały padlinę.

[edytuj] Filogeneza

Grupa długo przypisywana była do kreodontów, teraz jednak poglądy zrewidowano i rodzaje umieszczano w 3 rodzinach (Mesonychidae, Hapalodectidae, Triisodontidae)w oddzielnym rzędzie Mesonychia zwanym we wcześniejszych publikacjach Acreodi albo też w rzędzie prakopytnych. Prawie wszyscy przedstawiciele byli średnio więksi od eoceńskich kreodentów i gatunków grupy Miacoidea. Jeden z przedstawicieli Triisodontidae, sławny Andrewsarchus, prawdopodobnie najlepiej poznany rodzaj rzędu, był jednym z największych lądowych drapieżnych ssaków, sama jego czaszka mierzyła 1m długości, jest więc większa od należącej do największego dziś drapieżnika lądowego, niedźwiedzia kodiaka.

Grupa ta posiada niezwykły ząb trzonowy przypominający ten spotykany u walenii, szczególnie zaś u prawalenii. Podobne są także czaszki i inne cechy morfologiczne. W związku z tym podejrzewano, że wśród omawianego tu rzędu należy szukać przodka walenii. Dobrze zachowane pozostałości dolnych kończyn prehistorycznych walenii, podobnie, jak obecne badania filogenetyczne, świadczą o bliższym pokrewieństwie tych ostatnich z hipopotamowatymi i innymi parzystokopytnymi, co jest zgodne z badaniami molekularnymi. Obecnie więc większość naukowcy wątpi w to, że Mesonychia był przodkami wielorybów i delfinów, za to mogą one mieć wspólnego przodka z rodziną Anthracotheriidae, obejmującą przodków dzisiejszych hipopotamów. Niektórzy naukowcy jednak twardo trzymają się swojego zdania, wg którego walenie, Anthracotheriidae i hipopotamowate wywodzą się od Mesonychia. W każdym razie powszechnie uważa się, że same Mesonychia pochodzą od prakopytnych, u których to ssakow jako pierwszych pojawiły się kopytka, a szerzej zalicza się je do nadrzędu Laurasiatheria.

Przemiana omawianej grupy w walenie była uważana za prostą do prześledzenia na podstawie materiału kopalnego. Mesonychia bowiem zamieszkiwały okolice przybrzeżne, polując zarówno na lądzie, jak i napłyiznach. Nie jest więc specjalnie trudno sobie wyobrazić, jak takie stworzenia przechodzą większą specjalizację, by powrócić w końcu do oceanu. Pośrednie formy walenii, jak Ambulocetus czy Pakicetus, bardzo przypominają Mesonychia, posiadając funkcjonujące nogi i podobne uzębienie. Pakicetus wygląda podobnie do członków opisywanego tu rzędu, aczkolwiek jego głowa bardziej przypomina tą spotykaną u jego późniejszych krewnych. Ambulocetus także nie różnił się od nich zbytnio w wyglądzie, ma jednak płetwowate kończyny. Czuł się już razcej lepiej w wodzie niż na lądzie, jak dzisiejsze fokowate czy wydry. Od niego jest łatwo prześledzić linię aż do współczesnych przedstawicieli walenii:

Sinonyx (lądowy) → Pakicetus (pływa okazjonalnie) → Ambulocetus natans (głównie pływa) →
→ Rodhocetus (wiosłowate zredukowate tylne kończyny) → Basilosaurus (tylne kończyny szczątkowe) → Dorudon

[edytuj] Rodziny

• Hapalodectidae
• Mesonychidae
• Triisodontidae

[edytuj] Kryptozoologia

Mesonychia wyginęły we wczesnym oligocenie, ale istnieją rzadkie, niepotwierdzone doniesienia o napotkaniu przypominającego psa lub kota drapieżnika z kopytami. Jednym z przykładów jest Bestia z Gévaudan, którą świadkowie opisywali jako dużego wilka posiadającego raczej kopyta niż łapy^[1].

[edytuj] Bibliografia

• Jehle, Martin (2006). "Carnivores, creodonts and carnivorous ungulates: Mammals become predators". Paleocene mammals of the world (online).
• O'Learya, Maureen A., Spencer G. Lucas, and Thomas E. Williamson (2000). "A New Specimen of Ankalagon (Mammalia, Mesonychia) and Evidence of Sexual Dimorphism in Mesonychians". Journal of Vertebrate Paleontology 20 (2): 387–393. doi:10.1671/0272-4634(2000)020[0387:ANSOAM]2.0.CO;2.
• Geisler, J.H. and Uhen, M.D. (2003). "Morphological support for a close relationship between hippos and whales". Journal of Vertebrate Paleontology 23: 991–996. doi:10.1671/32.
• Geisler, J.H. and Uhen, M.D. (2005). "Phylogenetic relationships of extinct cetartiodactyls: results of simultaneous analyses of molecular, morphological, and stratigraphic data". Journal of Mammalian Evolution 12 (1 and 2): 145–160. doi:10.1007/s10914-005-4963-8.
• Boisserie, J.−R., Lihoreau, F., and Brunet, M. (2005). "The position of Hippopotamidae within Cetartiodactyla". Proceedings of the National Academy of Sciences 102: 1537–1541. doi:10.1073/pnas.0409518102.
• Gatesy, J., Hayashi, C., Cronin, A., and Arctander, P. (1996). "Evidence from milk casein genes that cetaceans are close relatives of hippopotamid artiodactyls". Molecular Biology and Evolution 13: 954–963.
• Mesonychid Museum (2004). "The Cetacean Connection". Bluelion.org: Extinct and Extant Wildlife. Bluelion.org in Association with Amazon.com.
• Hall, Jamie (2007). "The Cryptid Zoo: Mesonychids in Cryptozoology"

Przypisy