Wikipedysta:Micgryga/Brudnopis
Z Wikipedii
Brudnopis Wikipedysty: Micgryga
|
[edytuj] Część artykułu Biecz
[edytuj] Historia
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Biecza.
[edytuj] Starożytność i wczesne średniowiecze
Tereny, na których powstał i rozwijał się Biecz, były zamieszkiwane przez człowieka już w czasach neolitu. Przez te tereny w okresie od II do V w. n.e. biegł ważny szlak handlowy. Prawdopodobnie już w X w. na wzgórzu zamkowym istniał gród z osadą służebną. Pierwsze wzmianki o Bieczu pochodzą z XI w.
[edytuj] Biecz jako miasto
Osada otrzymała prawa miejskie prawdopodobnie w 1257 r. Prawo to potwierdził Kazimierz Wielki w 1363 r. lokując miasto na prawach magdeburskich. W latach osiemdziesiątych XIII w. Biecz był własnością księżnej Kingi. Z końcem XIII w. król Wacław II oddał Biecz biskupowi krakowskiemu Janowi Muskacie w zamian za wieś Kamienicę (Nowy Sącz). Niedługo później Wacław odebrał Biecz Muskacie, a jesienią 1304 r. miasto zajął Władysław Łokietek. Od tego czasu, aż do rozbiorów, należało do Korony. Początkowo miasto było obwarowane wałami. Mury zostały rozbudowane w XVI i na początku XVII w., kiedy to wzmocniono je 17 basztami i wieżami.
[edytuj] Złote czasy Biecza
Biecz pełnił także rolę ośrodka administracyjnego i sądowniczego. Był siedzibą najpierw kasztelanii, a od XIV w. powiatu bieckiego. W Bieczu zostały zlokalizowane sądy grodzkie i ziemskie. Obok Krakowa i Nowego Sącza miasto było siedzibą sądu wyższego prawa magdeburskiego. O znaczeniu miasta świadczy wymienienie go wśród innych miast w 1374 roku w pakcie koszyckim.
Zamek został wybudowany dalej od miasta, na skutek czego można było łatwo podbić Biecz zajmując wcześniej zamek. Został on rozebrany w 1475 za sprawą Kazimierza Jagiellończyka. W 1624 został sprowadzony zakon reformatów. Początkowo klasztor był położony niedaleko rzeki Ropy, daleko od miasta. W 1651 r. klasztor został przeniesiony bliżej centrum miasta, gdzie istnieje po dziś dzień. Dzień po przeprowadzce wielka powódź zalała poprzedni klasztor.
Biecz był miastem królewskim. Otoczony murami obronnymi, stanowił twierdzę nadgraniczną. Był ośrodkiem terenowej władzy administracyjnej, sądowniczej i wojskowej od XII w. aż do 1783 r. Do powiatu bieckiego w XVII w. należało 11 miast i 264 wsie. W Bieczu były trzy zamki i dwór królewski, wszystkie stanowiły terenowe rezydencje królewskie. Przebywali w nich wielokrotnie królowie z dynastii Piastów i Jagiellonów. W 1228 r. Konrad mazowiecki potwierdził na zamku bieckim dokumentem ustną umowę o sprowadzeniu Krzyżaków do Polski. Władysław Łokietek zastanawiał się nad przeniesieniem stolicy z Krakowa do Biecza na czas walki o zjednoczenie państwa polskiego. Tutaj też co najmniej jedenastokrotnie przebywał szczególny dobroczyńca miasta Kazimierz Wielki. Częstym gościem była także królowa Jadwiga. Aż 22 razy – jak wzmiankują źródła, podejmowano w Bieczu Władysława Jagiełłę. Ostatni pobyt królewski w Bieczu wiąże się z osobą Jana Kazimierza, który wracając w 1656 r. ze Śląska, przybył do Biecza.
Gród był ośrodkiem wymiany gospodarczej. Posiadał on korzystne warunki rozwoju ze względu na skrzyżowanie dróg handlowych ze wschodu na zachód i z południa na północ. Biecz był znany z handlu winem z Węgrami. W istniejących do dziś ogromnych piwnicach bieckich znajdowały się ogromne ilości beczek z winem, o czym świadczą liczne kontrole zapasów. Od XVIII w. handel winem był prowadzony na bardzo małą skalę.
Szybko rozwijał się handel i rzemiosło, wzrastała liczba ludności. W XIV w. występowało 30 rodzajów rzemiosł. Najliczniejsze było sukiennictwo i płóciennictwo. Wraz z rozwojem gospodarczym miasta rozwijała się kultura materialna i umysłowa. W Bieczu już w II połowie XIV w. była szkoła. W Bieczu przebywali wybitni artyści i pisarze, m.in. Jan Matejko i Stanisław Wyspiański.
Wraz z rozwojem miasta wzrastała także liczba jego mieszkańców. W początkach panowania Kazimierza Wielkiego parafia biecka liczyła 522 osoby, choć według danych zawartych w najstarszej księdze sądowniczej Biecza wynika, że Biecz wraz z przedmieściami liczył ponad 3 tys. mieszkańców. Należy zaznaczyć, że w największych miastach w Polsce liczba mieszkańców nie przekraczała wówczas 10 tys. W połowie XVI w. stan ludności Biecza wynosił ok. 3700 osób, a w pierwszej połowie XVII w. w samym mieście mieszkało ok. 1800 osób. Po wojnach szwedzkich i licznych zarazach liczba mieszkańców w 1662 roku spadła do 462 osób, a pod koniec XVII w. wzrosła do 936 osób.
| Ludność Biecza | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Rok | Ludność | Rok | Ludność | ||
| 1398 | ok. 3000 | 1921 | 3673 | ||
| poł. XVI w. | ok. 3700 | 1931 | 4055 | ||
| 1626 | ok. 1617 | 1939 | 4268 | ||
| 1695 | ok. 1030 | 1944 | 5973 | ||
| 1784 | 1783 | 1946 | 3947 | ||
| 1815 | 1770 | 1958 | 4066 | ||
| 1850 | 2330 | 1972 | 4145 | ||
| 1880 | 2930 | 1991 | 4005 | ||
| 1900 | 3180 | 1996 | 4965 | ||
| 1914 | 3825 | 2006 | 4648 | ||
| Źródło: Tadeusz Ślawski - Przewodnik. Biecz | |||||
[edytuj] Upadek miasta
Od połowy XVII w. miasto, w wyniku licznych klęsk naturalnych, stacjonowania wojsk oraz zmiany dróg handlowych, zaczęło podupadać. Dalszego spustoszenia dokonał potop szwedzki.
Kres świetności miasta nastąpił wraz z I rozbiorem Polski, kiedy Biecz znalazł się w zaborze austriackim, głównie na skutek dokonanych przez zaborcę zmian administracyjnych. W 1783 r. nastąpiła likwidacja powiatu bieckiego.
W pierwszej połowie XVI w. Biecz pod względem wielkości i liczby domów był zaliczany do największych miast Polski. Od połowy tego wieku zarazy i pożary raz po raz nawiedzały miasto. W 1721 miała miejsce wielka zaraza, po której pozostało ok. 30 mieszkańców. Na pamiątkę zbudowano kapliczkę św. Michała.
W 1776 roku Habsburgowie sprzedali miasto rodzinie Siemieńskich, na skutek czego utraciło ono status królewski. Początkowo zyskało na tym pewną stabilizację. W 1783 roku w związku z wprowadzeniem przez zaborcę nowego podziału administracyjnego, zlikwidowano sądownictwo grodzkie. Działalność zaborców wpłynęła negatywnie na gospodarkę. Zerwane zostały tradycyjne kontakty handlowe z Węgrami. Połowiczne środki w postaci licznych fundacji nie zapobiegły upadkowi miasta.
Pod koniec XIX w. nastąpiło ożywienie gospodarcze. W okolicach Biecza zaczął rozwijać się przemysł petrochemiczny. W 1882 powstała kolej w Bieczu. Powoli odradzało się szkolnictwo i życie kulturalne miasta. W 1898 roku powstała Czytelnia Ludowa im. Tadeusza Kościuszki, która stała się ośrodkiem życia kulturalnego Biecza. Wiek XIX przyniósł korzystne zmiany w dziedzinie działalności konserwatorskiej i ochrony zabytków.
12 maja 1903 wybuchł wielki pożar w Bieczu. Ogień strawił 20 sklepów żydowskich, 30 domów katolickich, urząd podatkowy, apteka, nowa bożnica żydowska, budynek sądowy znajdujący się w ratuszu, a co najważniejsze - spłonął barokowy hełm wieży ratuszowej. Ponad 600 mieszkańców Biecza znalazło się bez dachu nad głową.
[edytuj] Wojny światowe
I wojna światowa nie wyrządziła większych strat miastu. Śladem wojennych wydarzeń są liczne cmentarze zlokalizowane na terenie Gminy Biecz. Powstałe w 1938 roku Towarzystwo Przyjaciół Biecza zaczęło organizować życie kulturalne miasta. W stosunkowo krótkim czasie jego działalności doprowadzono do powstania Muzeum Ziemi Bieckiej. Wybuch kolejnej wojny położył kres wszelkim przejawom życia kulturalnego. II wojna światowa przyniosła znaczne straty wśród ludności Biecza. Zniszczeniu uległy też liczne obiekty kulturalne oraz gospodarcze. Na skutek przesiedleń z min. Jasła Biecz w 1944 liczył aż 5973 mieszkańców.
[edytuj] Biecz po II wojnie światowej
Po wyzwoleniu Biecza przystąpiono do odbudowy szkolnictwa – powstało Gimnazjum, Liceum Ogólnokształcące i Zespół Szkół Zawodowych. W 1949 roku została założona Biblioteka Publiczna, a w 1953 roku Muzeum Regionalne. Z początkiem 1972 r. oddano do użytku hotel i restaurację.
Wiele zrobiono na polu ochrony zabytków. W latach 1950-53 zabezpieczono i wzmocniono wieżę ratuszową, której hełm w 1998 r. pokryto blachą miedzianą. W kościele parafialnym zakonserwowano stalle, ołtarz wraz z obrazem, drzewo genealogiczne NMP, figury na belce tęczowej i wiele innych. W 2000 roku zakonserwowano sgraffit na wieży ratuszowej. Zadbano o całą architekturę Biecza.
Biecz staje się coraz atrakcyjniejszym turystycznie miastem. W dniach 20-21 maja 2006 roku m.in. w Bieczu odbywały się VIII Małopolskie Dni Dziedzictwa Kulturowego. 8 czerwca 2006 miały miejsce uroczystości związane ze sprowadzeniem relikwii Świętej Jadwigi Królowej oraz nadaniem jej Honorowego Patronatu Miasta i Gminy Biecz. Natomiast 26 sierpnia 2006 roku Biecz odwiedziły dwie ekipy TVP3 Kraków. Biecz jako jeden z ośmiu miast województwa małopolskiego został wytypowany do udziału w finale konkursu "Wielkie Odkrywanie Małopolski".
[edytuj] Kalendarium
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Biecza.
- 4500 – 1700 pne. - najstarsze ślady osadnictwa na terenie Biecza
- 1025 - pierwsze wzmianki o Bieczu i ziemi bieckiej
- 1184 - nadanie dziesięciny w ziemi bieckiej przez Kazimierza Sprawiedliwego.
- 1228 - potwierdzenie na zamku bieckim sprowadzenia do Polski Krzyżaków przez Konrada mazowieckiego
- 1257 - otrzymanie praw miejskich nadanych prawdopodobnie przez Bolesława Wstydliwego
- 24 marca 1303 - przejście Biecza w ręce Wacława II Czeskiego, króla czeskiego
- 1311 - zajęcie Biecza przez Władysława Łokietka - Biecz miastem królewskim
- 23 lutego 1363 - nadanie miastu praw magdeburskich przez Kazimierza Wielkiego
- 1367 - założenie klasztoru dominikanów
- 1374 - wymienienie Biecza wśród innych miast w pakcie koszyckim
- 26 lipca 1395 - fundacja szpitala przez królową Jadwigę
- 1399 - wydanie przez Władysława Jagiełłę dokumentu, który zobowiązywał mieszczan do robót przy naprawie murów (dowód na istnienie murów już w XIV w.)
- 4 grudnia 1401 - uroczysty układ zaręczynowy Władysława Jagiełły z Anną Cylejską na zamku w Bieczu
- 1 sierpnia 1475 - decyzja o zburzeniu zamku na wzgórzu poza miastem
- 1475 - 1485 - budowa zamku starościńskiego
- przed 1488 - 1526 - budowa kościoła farnego
- XV w. - budowa nowego ratusza
- 1519 - wzniesienie tzw. Kromerówki
- 1523 - zbudowano Dom Barianów - Rokickich, tzw. Starą Aptekę
- 1548 - założenie apteki przez Marcina Rokickiego
- 8 maja 1569 - zawalenie się wieży ratuszowej
- 1617 - przedstawienie Biecza na rycinie przez Georga Brauna i Franza Hogenberga
- 1624 - sprowadzenie Reformatów do Biecza
- 1645 - 1653 - budowa klasztoru z wykorzystaniem zamku starościńskiego
- 1650 - powódź w Bieczu
- 1721 - wielka zaraza, po której zostało ok. 30 mieszkańców
- 1772 - I rozbiór Polski, zajęcie Biecza przez Austrię
- 1776 - sprzedaż miasta rodzinie Siemieńskich
- 1783 - likwidacja sądownictwa grodzkiego
- 1882 - uruchomienie linii kolejowej
- 12 maja 1903 - wielki pożar w Bieczu. Ogień strawił min. 20 sklepów żydowskich, 30 domów katolickich oraz barokowy hełm wieży ratuszowej
- 1908 - powstanie Bieckiego Kółka Rolniczego
- 1915 - bitwa pod Gorlicami, 5 cmentarzy powojennych w Bieczu
- 1934 - powódź w Bieczu - woda zalała nasypy kolejowe i wszystkie domy wokół Ropy
- 15 sierpnia 1942 - na bieckim rynku zamordowano ponad 250 Żydów
- 1956 - otwarcie kina w Domu Ludowym
- 1973 - budowa hotelu i restauracji Arianka (obecnie hotel i restauracja Grodzka *)
- 4/5 sierpnia 1987 - kradzież ołtarza głównego w kosciele parafialnym (obraz został odnaleziony po niecałych 2 tygodniach)
- 2000 - zakończenie konserwacji wieży ratuszowej
- 2003 - rozpoczęcie remontu szpitala św. Ducha
- 20-21 maja 2006 - VIII Małopolskie Dni Dziedzictwa Kulturowego
- 8 czerwca 2006 - sprowadzenie relikwii św. Jadwigi
[edytuj] Osiedla
- osiedle Parkowa, na którym znajduje się 10 bloków mieszkalnych,
- osiedle domów na ulicach Tysiąclecia, Skłodowskiej, królowej Jadwigi oraz Słonecznej, na którym znajduje się 91 jedno- i dwurodzinnych domów,
- osiedle domów jednorodzinnych na Przedmieściu Dolnym.
Powyżej ulicy Słonecznej znajdują się ogródki działkowe mieszkańców osiedla Parkowa, a wyżej sad o powierzchni ponad pięciokrotnie większej od starego miasta.
[edytuj] Ciekawostki
- Znane powiedzonko, "rozpuszczony jak dziadowski bicz", pochodzi od miasta Biecz. Dobra kondycja ekonomiczna miasta spowodowała bowiem, że również tutejsi żebracy stali się stosunkowo dobrze sytuowani i wybredni w przyjmowaniu jałmużny.
- Jeszcze w XIX wieku rzeka Ropa płynęła zaraz pod miastem. Zmieniła ona jednak swój bieg, a tam, gdzie płynęła wcześniej, obecnie znajdują się tory kolejowe.
- Pomimo małej powierzchni miasta, różnica pomiędzy najniższym punktem a najwyższym wynosi aż 125 m.
[edytuj] Geografia
[edytuj] Położenie
Biecz leży w Obniżeniu Gorlickim na Pogórzu Karpackim. Przez miasto przepływa rzeka Ropa oraz kilka potoków. Na terenie Biecza i okolic znajdują się złoża ropy naftowej. Pomimo małej powierzchni miasta różnice względne wynoszą ponad 120 metrów: najwyższe wzniesienie jest położone 368,7 m n.p.m., a najniższy punkt leży na wysokości 243 m n.p.m. Biecz graniczy z: Binarową, Głęboką, Grudną Kępską, Korczyną, Libuszą oraz Strzeszynem.
[edytuj] Klimat
Średnia roczna temperatura wynosi tutaj około 6ºC, średnia temperatura w lipcu wynosi około +17,0°C, a w styczniu -5°C. Średnia suma opadów w skali roku nie przekracza 900 mm. Zimą pokrywa śnieżna utrzymuje się ok. 100 dni, która średnio ma grubość ok. 15 cm.
[edytuj] Przedmieścia bieckie
right|thumb|200px|Bieckie przedmieścia
Przedmieścia bieckie były bardzo rozległe od czasów średniowiecznych i takie są do chwili obecnej. W 1581 przedmieścia zajmowały ponad 33 łany (około 1500 morgów, prawie 600 ha), z czego 28 łanów należało do miasta, a pozostałe 5 do starostwa bieckiego.
Na przedmieściach miasto miało swoje monopole w postaci pieców do wypalania wapna, od których zachowała się do dzisiaj nazwa Wapniska. Przedmieścia dzieliły się na górne i dolne. Przedmieście górne składało się z Harty, Wapnisk i Noszalowej, natomiast w skład przedmieścia dolnego wchodziły Kurpiel i Belna.
[edytuj] Obrazki na moją stronę
styczeń-luty: [ [Image:Jokulsarlon lake, Iceland.jpg|800px|center]]
marzec-kwiecień: [ [Image:Cows in green field - nullamunjie olive grove.jpg|800px|center]]
maj-czerwiec: [ [Image:View from macmillans lookout - benambra.jpg|800px|center]]
lipiec-sierpień: [ [Image:Loch Ard Gorge Panorama July 2005.jpg|800px|center]]
wrzesień-październik: [ [Image:Byrcecanyon.jpg|800px|center]]
listopad-grudzień: [ [Image:Alte prager huette pano.jpg|800px|center]]
[edytuj] Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2007
[edytuj] Reprezentacje państw uczestniczących w mistrzostwach
W nawiasach ( ) podano liczbę reprezentantów danego kraju
|
.svg/20px-Flag_of_Belgium_(civil).svg.png){kind=small}
[edytuj] Prowadzący w Pucharze Świata przed Mistrzostwami Świata
16 lutego 2007 pierwsze trzy pozycje w Pucharze Świata zajmowali[1][2][3][4]:
| Mężczyźni | Lider | Drugi | Trzeci |
| Kombinacja norweska |  Hannu Manninen, Finlandia |
 Magnus Moan, Norwegia |
 Christoph Bieler, Austria |
| Skoki narciarskie | Anders Jacobsen, Norwegia |
Gregor Schlierenzauer, Austria |
 Adam Małysz, Polska |
| Biegi narciarskie (klasyfikacja ogólna) |
 Tobias Angerer, Niemcy |
 Aleksander Legkow, Rosja |
Tor Arne Hetland, Norwegia |
| Biegi narciarskie (klasyfikacja długodyst.)[5] |
Tobias Angerer, Niemcy |
 Vincent Vittoz, Francja |
Alexander Legkov, Rosia |
| Biegi narciarskie (klasyfikacja sprinterska) |
Jens Arne Svartedal, Norwegia |
Tor Arne Hetland, Norwegia |
Trond Iversen, Norwegia[6] |
| Kobiety | Lider | Drugi | Trzeci |
| Biegi narciarskie (klasyfikacja ogólna) |
Virpi Kuitunen, Finlandia |
Marit Bjørgen, Norwegia |
 Kateřina Neumannová, Czechy |
| Biegi narciarskie (klasyfikacja długodyst.)[5] |
Virpi Kuitunen, Finlandia |
Kateřina Neumannová, Czechy |
Riitta Liisa Roponen, Finlandia |
| Biegi narciarskie (klasyfikacja sprinterska) |
Natalia Matwiejewa, Rosja |
Virpi Kuitunen, Finlandia |
Jewgienija Szapowałowa, Rosja |
Ostatnia opublikowana lista startowa zawiera 485 zawodników z 19 krajów[7]. Zawiera ona 125 kobiet z 33 krajów oraz 197 mężczyzn z 48 krajów w biegach narciarskich, 68 mężczyzn z 17 krajów w kombinacji norweskiej oraz 93 mężczyzn z 21 krajów w skokach narciarskich[8].
[edytuj] Klasyfikacja medalowa
| # | Reprezentacja |  Złoto |
 Srebro |
 Brąz |
Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Norwegia |
5 | 4 | 7 | 16 |
| 2. | Finlandia |
5 | 1 | 2 | 8 |
| 3. | Niemcy |
2 | 4 | 3 | 9 |
| 4. | Rosja |
1 | 3 | 0 | 4 |
| 5. | Czechy |
1 | 1 | 1 | 3 |
| 6. |  Szwajcaria |
1 | 1 | 0 | 2 |
| 7. |  Włochy |
1 | 0 | 2 | 3 |
| 8. | Austria |
1 | 0 | 1 | 2 |
| 9. | Polska |
1 | 0 | 0 | 1 |
| 10. |  Szwecja |
0 | 1 | 1 | 2 |
| 11. |  Białoruś |
0 | 1 | 0 | 1 |
| 11. |  Słowenia |
0 | 1 | 0 | 1 |
| 11. |  Stany Zjednoczone |
0 | 1 | 0 | 1 |
| 14. |  Japonia |
0 | 0 | 1 | 1 |
[edytuj] Wzór artykułu
| Finlandia na MŚ w Narciarstwie Klasycznym | ||||
 |
||||
| Kod MKOl | FIN | |||
| Mistrzostwa Świata 2007 w Sapporo | ||||
| Zawodnicy | 29 w 18 konkurencjach (w tym 27 uczestniczących w zawodach) |
|||
| Medale Pozycja: 2 |
Złoto 5 |
Srebro 1 |
Brąz 2 |
Razem 8 |
| Inne reprezentacje: | ||||
|
Andora • Armenia • Australia • Austria • Białoruś • Belgia • Brazylia • Bułgaria • Chiny • Chorwacja • Czechy • Dania • Estonia • Etiopia • Finlandia • Francja • Grecja • Hiszpania • Irlandia • Izrael • Japonia • Kanada • Kazachstan • Kenia • Kirgistan • Korea Południowa • Liechtenstein • Litwa • Luksemburg • Łotwa • Macedonia • Niemcy • Norwegia • Nowa Zelandia • Polska • Portugalia • RPA • Rumunia • Rosja • Słowacja • Słowenia • USA • Szwajcaria • Szwecja • Turcja • Ukraina • Węgry • Wielka Brytania • Włochy |
||||
Reprezentacja Finlandii na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2007 liczyła 29 sportowców.
[edytuj] Medale
Złote medale:
- Biegi narciarskie, sprint drużynowy: Virpi Kuitunen, Riitta-Liisa Roponen
- Biegi narciarskie, sztafeta 4 x 5 km: Virpi Kuitunen, Aino Kaisa Saarinen, Riitta-Liisa Roponen, Pirjo Manninen
- Biegi narciarskie, 30 km: Virpi Kuitunen
- Kombinacja norweska, sprint 7,5 km: Hannu Manninen
- Kombinacja norweska, sztafeta 4 x 5 km: Anssi Koivuranta, Janne Ryynänen, Jaakko Tallus, Hannu Manninen
Srebrne medale:
- Skoki narciarskie, duża skocznia indywidualnie: Harri Olli
Brązowe medale:
- Biegi narciarskie, sprint: Virpi Kuitunen
- Kombinacja norweska, 15 km: Anssi Koivuranta
[edytuj] Wyniki
[edytuj] Biegi narciarskie mężczyzn
Sprint
- Matias Strandvall - 9. miejsce
- Kalle Lassila - 11. miejsce
- Lauri Pyykönen - 13. miejsce
Sprint drużynowy
- Ville Nousiainen, Sami Jauhojärvi - 11. miejsce
Bieg na 15 km
- Juha Lallukka - 11. miejsce
- Ville Nousiainen - 18. miejsce
- Teemu Kattilakoski - 27. miejsce
- Tero Similä - 43. miejsce
Bieg na 30 km
- Sami Jauhojärvi - 16. miejsce
- Ville Nousiainen - 24. miejsce
- Tero Similä - 28. miejsce
Bieg na 50 km
- Ville Nousiainen - 10. miejsce
- Sami Jauhojärvi - 13. miejsce
- Tero Similä - 22. miejsce
Sztafeta 4 x 10 km
- Ville Nousiainen, Sami Jauhojärvi, Juha Lallukka, Teemu Kattilakoski - 6. miejsce
[edytuj] Biegi narciarskie kobiet
Sprint
- Virpi Kuitunen - 3. miejsce, brązowy medal
- Pirjo Manninen - 7. miejsce
- Mona-Lisa Malvalehto - 12. miejsce
- Aino-Kaisa Saarinen - 18. miejsce
Sprint drużynowy
- Virpi Kuitunen, Riitta-Liisa Roponen - 1. miejsce, złoty medal
Bieg na 10 km
- Riitta-Liisa Roponen - 7. miejsce
- Milla Saari - 33. miejsce
Bieg na 15 km
- Riitta-Liisa Roponen - 5. miejsce
- Aino-Kaisa Saarinen - 6. miejsce
- Pirjo Manninen - 15. miejsce
- Virpi Kuitunen - nie ukończyła
Bieg na 30 km
- Virpi Kuitunen - 1. miejsce, złoty medal
- Aino-Kaisa Saarinen - 4. miejsce
Sztafeta 4 x 5 km
- Virpi Kuitunen, Aino-Kaisa Saarinen, Riitta-Liisa Roponen, Pirjo Manninen - 1. miejsce, złoty medal
[edytuj] Kombinacja norweska
Sprint HS 134 / 7,5 km
- Hannu Manninen - 1. miejsce, złoty medal
- Anssi Koivuranta - 4. miejsce
- Jouni Kaitainen - 14. miejsce
- Janne Ryynänen - 17. miejsce
HS 100 / 15.0 km metodą Gundersena
- Anssi Koivuranta - 3. miejsce, brązowy medal
- Hannu Manninen - 6. miejsce
- Jaakko Tallus - 11. miejsce
- Ville Kähkönen - 14. miejsce
Kombinacja drużynowa
- Anssi Koivuranta, Janne Ryynänen, Jaakko Tallus, Hannu Manninen - 1. miejsce, złoty medal
[edytuj] Skoki narciarskie
Normalna skocznia indywidualnie HS 100
- Janne Ahonen - 14. miejsce
- Matti Hautamäki - 15. miejsce
- Arttu Lappi - 22. miejsce
- Harri Olli - 31. miejsce
Duża skocznia indywidualnie HS 134
- Harri Olli - 2. miejsce, srebrny medal
- Janne Ahonen - 6. miejsce
- Arttu Lappi - 11. miejsce
- Matti Hautamäki - 18. miejsce
- Janne Happonen - 37. miejsce
Duża skocznia drużynowo HS 134
- Arttu Lappi, Matti Hautamäki, Harri Olli, Janne Ahonen - 4. miejsce
[edytuj] Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Wyspiańskiego w Bieczu
| Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Wyspiańskiego w Bieczu | |
| Typ szkoły | średnia |
| Patron szkoły | Stanisław Wyspiański |
| Data założenia | 1945 |
| Lokalizacja | Biecz (Polska) |
| Liczba uczniów | 1100 |
| Dyrektor | Tomasz Dykas |
| Wicedyrektorzy | Aleksandra Kawa |
| Adres | ul. Tysiąclecia 2, 38-340 Biecz (e-mail) |
| Telefon | (0-13) 44 71 045 |
 |
|
| Strona internetowa szkoły | |
Znani absolwenci Liceum Ogólnokształcącego:
[edytuj] Czy wiesz...
[edytuj] Noc pożegnania sezonu zimowego (15/16 marca 2008)
|
Czy wiesz...
...jakie państwo wygrywało w klasyfikacji medalowej na Zimowych Igrzyskach Azjatyckich w latach 1996, 1999 oraz 2007?  ...kto wcześniej zdobył medal Holmenkollen: Lauritz Bergendahl, Olav Bjaaland, Martin Stokken czy Sven Selånger? ...ile wynoszą rekordy na skoczniach Brunnentalschanzen, Areal Horečky, Grajski Gric oraz Mobakken?  ...w jakim sporcie zimowym: w skiboardingu, monoskiingu czy narciarstwie telemarkowym nie są używane kijki narciarskie?  ...jakie konkurencje uprawiali Georg Hackl, Oddvar Brå i Trond Einar Elden? |
[edytuj] Wersja polska
Milionerzy
| 12 | • | 1 MILION ZŁ |
| 11 | • | 500 000 ZŁ |
| 10 | • | 250 000 ZŁ |
| 9 | • | 125 000 ZŁ |
| 8 | • | 75 000 ZŁ |
| 7 | • | 40 000 ZŁ |
| 6 | • | 20 000 ZŁ |
| 5 | • | 10 000 ZŁ |
| 4 | • | 5 000 ZŁ |
| 3 | • | 2 000 ZŁ |
| 2 | • | 1 000 ZŁ |
| 1 | • | 500 ZŁ |
[edytuj] Wersja czeska
Milionář
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- Kraj: Czechy
- 1. edycja:
- Lata: 2000-2005
- Tytuł: Chcete být milionářem? (Czy chcecie zostać milionerami?)
- Prowadzący: Vladimír Čech, Ondřej Hejma
- Stacja: Nova
- Główna wygrana: 10 000 000 czeskich koron (ok. 350 000 €, 1 400 000 zł)
- 2. edycja:
- Lata: 2008-
- Tytuł: Milionář (Milioner)
- Prowadzący: Roman Šmucler
- Stacja: Prima TV
- Główna wygrana: 2 000 000 czeskich koron (ok. 70 000 €, 280 000 zł)
