Mień

Z Wikipedii

Współrzędne: 52°46' N 22°42' E52.7666667 22.7 (Mień)


Mień
Województwo	podlaskie
Powiat	bielski
Gmina	Brańsk
Sołtys	Robert Talarek
Położenie	52° 46' N 22° 42' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	610
Strefa numeracyjna (do 2005)	85
Kod pocztowy	17-120 Bransk
Tablice rejestracyjne	BBI
Położenie na mapie Polski Mień

Mień – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie bielskim, w gminie Brańsk. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.

[edytuj] Historia

Mień leży nad rzeką Mianką, dopływem Nurca w dorzeczu Bugu. Liczy 150 gospodarstw. Jedna z najstarszych wsi Podlasia – o składzie ludności rusko–polskiej i rolniczej /drobnej/, niegdyś na wielkim szlaku handlowym z północnego wschodu na zachód i południe. Przed XVII w. wieś leżała bliżej rzeki Nurca.

Leżąc na wyraźnym przedpolu /od zachodu i południa/ walecznego rodu Jaćwingów straciła swe strategiczne znaczenie od wypadu Leszka Czarnego (wnuk Konrada mazowieckiego) na Jaćwingów /ówczesnych władców Podlasia /rodu Peruginów – Komatów/. Również Bolesław V Wstydliwy na skutek napadów Komatów na Mazowsze podbił ich, ale niedokładnie spacyfikował. Leszek Czarny ostatecznie Jaćwingów zlikwidował.

Za Aleksandra I Olbrachta Mień, Brańsk, Ciechanowiec, Kuczyn, Boćki, Patoki należały do królewskich wsi. Chłopi i urzędnicy poza określonym czynszem musieli płacić żołd dla wojska, a z reszty byli zwolnieni (1506r.).

W 1659r. Mień przechodzi wraz z Brańskiem, Ciechanowcem i Rudką do służby Lubomirskich za zasługi ze Szwedem i Radziwiłłem. Z rodu Lubomirskich przechodzi Mień do Potockich. Za Lubomirskich i Potockich Mień odbudowany, po wojnach był już folwarkiem, a ludność na prawach pańszczyźnianych /XVIII/.

Mień leży na wojennej drodze przemarszów różnych wojsk i dlatego często ulegał pożarowi. Tatarzy okupujący w ciągu 2 lat Drohiczyn nad Bugiem wracając ku wschodowi w 1620r. spalili Brańsk, Mień i Bielsk, biorąc liczny jasyr. Za Witolda Litwini spalili Mień, Brańsk, Ciechanowiec i Kuczyn. Szwedzi za króla Karola Gustawa, w roku 1656, za udział chłopów z Mnia i Brańska w partyzantce na rzecz króla Jana Kazimierza odcinali prawą rękę; również radziwiłowscy żołdacy po wycięciu chłopów w Puszczy Białowieskiej spalili Mień, Kuczyn, Tykocin za dostawy żywności chłopskiej partyzantce. Mień spalili Sasi i Moskale 1703r. w walce sukcesyjnej króla Karola XII szwedzkiego i Stanisława Leszczyńskiego, gdzie ludność w okolicy brała udział w licznych partyzantkach na własną rękę.

W 1772r. Mień, Brańsk dostał się pod panowanie Niemieckiego Cesarstwa. Masa chłopów z Mnia i okolic służyła w Legionach Dąbrowskiego. Wraz z żołnierzami Księstwa Warszawskiego z Napoleonem Bonapartym i z księciem Józefem Poniatowskim w 1814r. pociągnęli na Moskwę.

Wielu żołnierzy z Mnia zginęło na różnych frontach II wojny światowej. W tych czasie Hitlerowcy dwukrotnie spalili Mień, a ludność osadzili w obozach w Bielsku, czy też w Niemczech.

Po zakończeniu działań wojennych w 1946r. Mień odbudowano. Wieś cały czas rozwija się i rozrasta. Najczęściej występujacym nazwiskiem jest Bobel.