Mieczysław Bukowiecki

Z Wikipedii

Mieczysław Bukowiecki (ur. 20 września 1869 w Mszczyczynie, powiat śremski – zm. 18 grudnia 1931 w Cichowie), tytularny generał brygady WP, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski z bolszewikami.

Spis treści 1 Nauka, praca i służba w armii niemieckiej 2 Służba w WP 3 Rodzina 4 Awanse: 5 Ordery i odznaczenia: 6 Linki zewnętrzne: 7 Źródła: 8 Przypisy

[edytuj] Nauka, praca i służba w armii niemieckiej

Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu studiował w Akademii Rolniczej w Berlinie. W 1894 odbył jednoroczną służbę wojskową w niemieckim 20 Pułku Artylerii Polowej w Poznaniu. W 1898 nabył majątek Cichowo. W 1908 wybudował w nim neobarokowy dwór. Dwa lata później zawarł związek małżeński z Aleksandrą Jadwigą Dzierżykraj-Morawską, siostrą Witolda. Działał w kółkach rolniczych oraz Towarzystwie Robotników Chrześcijańskich. W 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył na froncie rosyjskim. W 1916 pełnił służbę okupacyjną w Płocku). Od lipca 1917 był adiutantem niemieckiego przedstawiciela przy generalnym gubernatorstwie austriackim w Lublinie. Utrzymywał sekretne kontakty z Legionami Polskimi oraz Polską Organizacją Wojskową. W 1918 po demobilizacji razem z żoną włączył się w nurt przygotowań do powstania.

[edytuj] Służba w WP

11 stycznia 1919 przyjęty do WP w stopniu porucznika i przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego WP. 10 marca 1919 został oficerem ordynansowym, a w czerwcu szefem Sztabu Grupy Wielkopolskiej oraz szefem sztabu 14 Dywizji Piechoty. W 1921 został szefem Oddziału Va (Personalnego) Biura Ścisłej Rady Wojennej. Słuchacz kursu doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923 w stopniu podpułkownika p. d. Szt. Gen. (przydzielonego do Sztabu Generalnego) przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku bez prawa do poborów. ^[1] 15 listopada 1924 został dowódcą Obozu Warownego Poznań. 31 października 1925 przeniesiony do kadry oficerów artylerii przez Departamencie II Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 października 1926 przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady. Ostatnie lata życia spędził w majątku Cichowo.

[edytuj] Rodzina

Był synem Juliana Bukowieckiego herbu Ogończyk (Drogosław) (1833-1896) i Natalii Wysogota-Zakrzewskiej herbu Wyskota (ur. około 1838).

W 1910 zawarł związek małżeński z Aleksandrą Jadwigą Dzierżykraj-Morawską z Oporowa herbu Nałęcz (Drogosław), urodzoną 8 XII 1890 w Oporowie, zmarłą 9 IV 1940, siostrą Witolda Dzierżykraj-Morawskiego. Miał sześcioro dzieci:

• August 1911- 1944
• Ignacy 1912 - 1939 podporucznik, poległ w kampanii wrześniowej
• Leon (1916-2005), żonaty z Haliną Marią Lubowiecką (1919-1991)
• Jadwiga Bukowiecka (ur. 1919-1993), zamężna z André Castagné, żołnierz AK, uczestniczka powstania warszawskiego
• Natalia Bukowiecka (ur. 1923), zamężna z Leonem Kruszona
• Julian (ur. 1928), żonaty z Renatą Elianowską, podoficer zawodowy LWP

Rodzeństwo:

• Halina Bukowiecka (1862-1943)
• Wanda Bukowiecka (1863-1892)
• Bogumiła Bukowiecka (ur. 1865)
• Jadwiga Bukowiecka (1865-1942)
• August (ur. 1871)

[edytuj] Awanse:

• podporucznik XII.1914
• porucznik
• kapitan
• major
• podpułkownik 1.VI.1920
• pułkownik zweryfikowany ze starszeństwem z 1.VI.1919
• tytularny generał brygady

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari za wybitne zasługi w pracy sztabowej oraz chwalebny udział w przygotowaniu i przeprowadzeniu zwycięskich bitew 14 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie

[edytuj] Linki zewnętrzne:

• Genealogia potomków Sejmu Wielkiego
• Ludwik Jazdon, administrator majątku Cichowo, fotografia generała z Ignacym Mościckim
• Cichowo. Obiekty zabytkowe i godne obejrzenia na terenie gminy Krzywiń
• Dariusz Aleksander Rymar, Kariery wojskowe szlachty pogranicza wielkopolsko-lubuskiego na przykładzie rodziny Bukowieckich herbu Drogosław z powiatu międzyrzeckiego (XVI – pocz. XIX wieku), Rocznik Lubuski, tom XXVI, cz. 2, 2000

[edytuj] Źródła:

• Bogusław Polak, Generał Mieczysław Bukowiecki (1869-1931). W: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Słownik biograficzny, Koszalin 1993, tom II, część 2,
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 81,
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 89,

Przypisy