Niemcy w XVIII wieku
Z Wikipedii
| Historia Niemiec |
|---|
| Chronologia |
| Germanie |
| Państwo wschodniofrankijskie |
| Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego |
| Reformacja |
| Wojna trzydziestoletnia |
| Niemcy w XVII wieku |
| Niemcy w XVIII wieku |
| Niemcy w XIX wieku |
| Związek Reński |
| Zjednoczenie Niemiec (XIX wiek) |
| Cesarstwo Niemieckie |
| Republika Weimarska |
| III Rzesza |
| Okupacja Aliancka |
| NRD RFN |
| Zjednoczenie Niemiec (XX wiek) |
Niemcy w XVIII stuleciu były nadal podzielone na ponad tysiąc rożnych państw. Po wojnie trzydziestoletniej, toczonej w latach 1618–1648, która udaremniła próby wzmocnienia władzy cesarzy przez noszących ten tytuł Habsburgów, księstwa leżące w granicach Rzeszy niemieckiej stały się niezależnymi państwami.
Niektóre państwa Niemieckie w XVIII stuleciu:
[edytuj] Elektorat Bawarii
Bawaria w XVIII wieku nie ma już takiej pozycji jaką miała jeszcze wiek wczesniej, gdy była jedną z głównych sił katolickich w Niemczech. Od roku 1679 do 1726 Bawarią władał elektor Maksymilian II Emanuel. początkowo przyjazny Habsburgom austriackim (walczył po ich stronie z Turkami i pełnił funkcję Namiestnika Niderlandów Habsburskich), zmienił front gdy rozgorzała na dobre wojna o hiszpańską sukcesję. Maksymilian zaczął wówczas rozwijać projekt zastąpienia habsburgów na cesarskim tronie. W tym celu sprzymierzył się z Francją. Walcząc u boku francuzów nieraz dowiódł swych umiejętności dowódcy. Bitwa pod Blenheim (1704) pozbawiła go jednak szans na zwycięstwo. Elektorat zajęły wojska koalicji antyfrancuskiej. Elektor musiał schronić sie w Wersalu.
Następca Maksymiliana Karol Albert, został cesarzem Rzeszy w 1742 roku jako Karol VII Bawarski. Gdy zmarł w 1745 tron cesarski przejęli znów Habsburgowie, a Bawaria zapłaciła za ambicje karola wysoką cenę - kraj został zrujnowany przez Austriaków.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Bawaria w XVIII wieku.[edytuj] Księstwo Brunszwik-Lüneburg
.png/150px-Wappen_Deutsches_Reich_-_Herzogtum_Braunschweig_(Kleines).png)
W 1705 istniało tylko dwóch książąt Brunszwiku-Lüneburga - jeden władający w Calenbergu i Celle oraz w mniejszych posiadłościach, a także drugi, rządzący w Wolfenbüttel. W 1701 roku książę Brunszwiku-Lüneburga znalazł się w gronie następców tronu angielskiego, co później zostało potwierdzone w 1707 roku w akcie unii angielsko-szkockiej. Doprowadziło to 20 października 1714 roku do unii personalnej między Hanowerem (nieoficjalna jeszcze wtedy nazwa państwa obejmującego Calenberg, Celle i inne posiadłości) a Wielką Brytanią. W 1806 roku zakończyło swoje istnienie Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, toteż kończący wojny napoleońskie kongres wiedeński utworzył Królestwo Hanoweru. Po kongresie wiedeńskim Wolfenbüttel istniał jako księstwo Brunszwiku
[edytuj] Elektorat Hanoweru
.gif/150px-Flag_of_Hanover_(1692).gif)
Elektorat Hanoweru w XVIII wieku był połączony unią personalną (Jerzy I Hanowerski) (zm. 1727) z Wielką Brytanią (od roku 1714). Bardzo zdolnym ministrem Jerzego I był Andreas Gottlieb Bernstorff (1640-1726), który podobnie jak kompozytor Georg Friedrich Haendel (1685-1750) pojechał z królem do Londynu. Za nieobecności Elektora ważna rolę pełnili główni ministrowie tacy jak: Jobst Hermann von Ilten (1649-1730), a po nim Gerlach Adolph von Münchhausen (1688-1770).
Zobacz więcej w osobnym artykule: Elektorat Hanoweru w XVIII wieku.[edytuj] Hesja-Kassel
Karol I Heski był władcą landgrafstwa Hesji-Kassel w latach 1670-1730. Pod rządami Karola miasto Kassel zostało odbudowane ze zniszczeń jakie przyniosła z sobą wojna trzydziestoletnia. Gdy w 1685 roku król Francji Ludwik XIV odwołał Edykt nantejski, do landgrafstwa napłynęli hugenoci. Karol zagwarantował im wolność kultu i wyznania. Około 4000 hugenotów osiedliło się w Kassel. Specjalnie dla nich zbudował miasto Sieburg (dziś Bad Karlshafen) w 1699 roku.
Gdy końca dobiegła wojna siedmioletnia, Fryderyk II Heski starał sie wzmocnić Hesję-Kassel gospodarczo. Zakładał manufaktury i magazyny. 1779 roku założył pierwsze publicznie dostępne muzeum Fridericianum w Kassel, a jeszcze dwa lata przedtem, w roku 1777 Akademię nauk (Kunsthochschule Kassel). Chociaż w XVII i XVIII wieku często spotykaną praktyką wśród ówczesnych monarchów było wypożyczanie swych oddziałów wojskowych, to jednak szczególnie zasłynęli na tym polu landgrafowie Hesji-Kassel, którzy wyjątkowo często w zamian za pieniądze wypożyczali swoje kontyngenty wojskowe innym państwom. Najbardziej znany jest fakt wypożyczenia znakomicie wyposażonych i wyszkolonych wojsk heskich przez landgrafa Fryderyka II swemu siostrzeńcowi, królowi Anglii Jerzemu III, by pomogły przywrócić do posłuszeństwa amerykańskie kolonie podczas amerykańskiej wojny o niepodległość. Uzyskane z tego tytułu pokaźne środki finansowe Fryderyk użył do utrzymania swego świetnego dworu i wystawnego trybu życia.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Armia najemna Hesji-Kassel.[edytuj] Hesja-Darmstadt
Ernest Ludwik, landgraf Hesji-Darmstadt panował w latach 1678-1739. Dwukrotnie musiał uchodzić z Darmstadt, które w 1691 i 1693 spalił gen. Melac na czele wojsk Ludwika XIV, króla Francji. Po zakończeniu wojny Ernest-Ludwik postanowił nie tylko odbudować stolicę ze zniszczeń, lecz także upiększyć ja nowymi pałacami i budynkami na wzór francuski. W tym celu zatrudniał zdolnego francuskiego architekta Louisa Remy de la Fosse. Za zaletę landgrafa należy uznać fakt tworzenia ministrów z takich specjalistów z zakresu państwa i prawa jak Wilhelm Ludwig von Maskowsky (1675-1731). W 1709 roku zaczął na jego dworze pracować kompozytor Christoph Graupner. Za panowania Ernesta-Ludwika ludność Hesji-Darmstadt liczyła ok. 100 tysięcy.
[edytuj] Księstwa Hohenzollern-Hechingen i Hohenzollern-Sigmaringen
[edytuj] Jülich-Klewe-Berg
[edytuj] Księstwo Klewe
[edytuj] Arcybiskupstwo Kolonii
W 1672 roku sprzymierzona z Francją i Biskupstwem Münster Kolonia wzięła udział w inwazji na Holandię, co wkrótce rozpętało ogólnoeuropejską wojnę Francji z koalicją.
W 1795 roku armia francuska rozpoczęła okupację terytoriów Arcybiskupstwa leżących na lewym brzegu Renu. Okupowane ziemie w 1801 roku wcielone zostały do państwa francuskiego.
[edytuj] Księstwa Meklemburskie
Meklemburgia dzieliła się w XVIII wieku na dwa księstwa: Mecklemburg-Schwerin i Mecklemburg-Sterlitz. Drugie z nich była maleńkim państwem nie odgrywającym większej roli, pierwsze za to liczyło 400.000 mieszkańców i miało polityczne ambicje. Był to jednak kraj mało nowoczesny, o słabo rozwiniętym handlu i znajdującym się praktycznie pod rządami oligarchii arystokratycznej.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Meklemburgia w XVIII wieku.[edytuj] Arcybiskupstwo magdeburskie
[edytuj] Hrabstwo Mark
[edytuj] Arcybiskupstwo Moguncji
[edytuj] Biskupstwo Münster
[edytuj] Księstwo Nassau
[edytuj] Królestwo Prus
.gif/150px-Flag_of_Prussia_(1750).gif)
W 1701 r. Elektorat Brandenburgii-Prus zyskał rangę królestwa. Powstało nowe Królestwo - Królestwo Prus. Wiek XVIII był okresem pomyślności i wzrostu potęgi dość słabego i biednego państwa u początków stulecia do pozycji regionalnego mocarstwa militarnego i ekonomicznego.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Prusy w XVIII wieku.[edytuj] Elektorat Saksonii
W XVIII stuleciu elektorat Saksonii pozostawał w Unii z Polską (od 1697 roku), aż do roku 1763. Punktem kontaktowym dla Polaków odwiedzających Drezno był Hotel Pologne. Minister Jakob Heinrich von Flemming (1667–1728), podówczas wszechwładny na dworze drezdeńskim, był zwolennikiem agresywnej polityki polskiej. Wojna północna miała romantyczno-rycerskich polaków przekonać do nowego władcy.
W roku 1703 minister Adolf Magnus Hoym wprowadził w całym kraju akcyzę, która wydatnie zwiększyła dochody dworu. Gdy rozpętała się wojna siedmioletnia (1756-1763) zdecydował sie z kolei bronić Austrii przeciw Prusom. Wynikało to z tzw. renversement des alliances. Nieszczęściem Saksonii było to, ze już w 1757 jej terytorium podbili Prusacy, którzy grabili kraj na cele wojenne.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Saksonia w XVIII wieku.[edytuj] Sachsen-Coburg-Gotha
[edytuj] Sachsen-Anhalt
[edytuj] Sachsen-Weimar
W drugiej połowie XVIII wieku Księstwo Saksonii-Weimaru stało się kulturalnym centrum Niemiec, ponieważ Książę Karol August (panował 1758–1828) roztoczył szeroki mecenat artystyczny, z którego korzystali tacy wybitni literaci jak Christoph Martin Wieland, Johann Wolfgang von Goethe i Friedrich Schiller. O dworze weimarskim mawiano wówczas "książę i jego poeci".
