Oblężenie Nicei

Z Wikipedii

Oblężenie Nicei I wyprawa krzyżowa
oblężenie Nicei, miniatura z XII wieku
Data	14 maja-18 czerwca 1097
Miejsce	Nicea
Wynik	poddanie miasta Bizantyjczykom
Przyczyna	I wyprawa krzyżowa
Terytorium	Turcja
Strony konfliktu Krzyżowcy, Bizantyjczycy Sułtanat Rum Dowódcy Tatikios Boemund z Tarentu Rajmund z Tuluzy Gotfryd z Bouillon Robert Normandzki Robert hrabia Flandrii Stefan z Blois Hugo de Vermandois Tankred Baldwin I z Boulogne Kilidż Arslan Siły ok 75 tysięcy ludzi?

Wyprawy krzyżowe Bitwy Łacinników

I:Nikea • Doryleum • Antiochia • Jerozolima • Askalon II:Bathys • Al-Kadmus • Al-Mazza • Damaszek • Tortosa III:Akka • Ikonium • Arsuf • Al-Chuwajlifa • Jaffa IV:Zara • Konstantynopol V:Damietta VI:Damietta VII:Damietta • Al-Mansura • Fariskur • Al-Bahr as Saghir • Al-Abbasa Bitwy Łacinników: Tyzin • Azaz • Cresson • Hab • Harran • Hims • Hittin • Harbijja • Inab • Krwawe Pole • Manbidżu • Merzifon • Montgisard • Sarmin • Aleksandria

Oblężenie Nicei - trwające od 14 maja do 18 czerwca 1097 roku, oblężenie Nicei (znanej też jako Nikea a współcześnie Iznik) - stolicy Sułtanatu Rum, przez Krzyżowców i Bizantyjczyków podczas I wyprawy krzyżowej. Zakończone poddaniem miasta.

Spis treści 1 Tło Konfliktu 2 Siły 3 Przed oblężeniem 4 Oblężenie 4.1 Próba odsieczy 4.2 Dalsze oblężenie i poddanie miasta 5 Skutki 6 Bibliografia

[edytuj] Tło Konfliktu

W roku 1096, pod wpływem doniesień o prześladowaniach pielgrzymów a także próśb o pomoc ze strony Cesarstwa Bizantyjskiego, z zachodniej Europy wyruszyła I wyprawa krzyżowa, w celu wyzwolenia Jerozolimy i Grobu Świętego. Cesarz bizantyjski - Aleksy I Komnen w zamian za swobodny przemarsz zaopatrzenie oraz obietnicę militarnego wsparcia wyprawy, wymusił na jej dowódcach złożenie hołdu i obietnicę zwrócenia Cesarstwu wszystkich zdobytych w przyszłości przez Krzyżowców terenów, które kiedyś do niego należały. Cesarz dał krzyżowcom niewielkie posiłki i doradców wojskowych do pomocy w zdobyciu pierwszego dużego miasta Tureckiego jakie stało im na drodze - Nicei.

[edytuj] Siły

Armia krzyżowców przez nich samych była oceniana na około 600 tysięcy ludzi w tym sto tysięcy w pełni uzbrojonych. Liczby te uważa się dziś za znacznie przesadzone. Uczni współcześni podają bardzo różne szacunki wielkości tej armii. Według Thomasa Asbridgea było to ok 75 tysięcy ludzi w tym 7,5 tysięcy Rycerzy i około 5 tysięcy dobrze uzbrojonej piechoty. Zaś Thomas Madden szacuje je na zaledwie 30 ludzi. Armia ta przychodziła pod Niceę stopniowo ostatnie oddziały dotarły dopiero 3 czerwca. Nie miała ona jednego dowódcy. Największymi siłami dysponowali: Rajmund z Tuluzy, Boemund z Tarentu, Gotfryd z Bouillon, Robert Normandzki i Robert hrabia Flandrii. Duchowym przywódcą wyprawy był biskup Ademar z Monteil. Krzyżowców wspierało 2000 Bizantyjczyków, pod dowództwem Tatikiosa który formalnie z ramienia cesarza dowodził całą armią krzyżowców, jednak nie dysponował on rzeczywistą władzą.

[edytuj] Przed oblężeniem

Siły krzyżowców zaczęły podchodzić pod miasto na początku Maja. Pierwsi 6 maja dotarli pod nie Gotfryd z Bouillon, Robert hrabia Flandrii i Hugo de Vermandois, wraz ze swymi oddziałami. Gotfryd rozkazał przygotować i oznaczyć krzyżami drogę dla reszty armii.

[edytuj] Oblężenie

14 maja do pierwszych oddziałów dołączyła armia Boemunda, wraz ze zorganizowanym we współpracy z nim przez Bizantyjczyków zaopatrzeniem i rozpoczęło się właściwe oblężenie.

[edytuj] Próba odsieczy

Następnego dnia złapano dwóch Tureckich szpiegów, którzy zeznali, że następnego dnia do miasta dotrą znaczne posiłki pod wodzą Kilidża Arslana, który zamierza wejść do Nicei nie strzeżoną wówczas przez krzyżowców bramą południową. Natychmiast wysłano posłańców do idącego dopiero w kierunku miasta Rajmunda, którego siły szły przez całą noc i rankiem dotarły pod Niceę zajmując pozycję pod bramą południową. Główny impet uderzenia Tureckiego spadł właśnie na oddziały prowansalskie, które skutecznie broniły przejścia do miasta. Jednocześnie od wschodu Turcy byli atakowani przez jazdę Boemunda i Gotfryda. Ostatecznie Turcy zostali zmuszeni do odwrotu.

[edytuj] Dalsze oblężenie i poddanie miasta

W ciągu następnych tygodni krzyżowcy usiłowali zniszczyć mury miasta przy pomocy machin oblężniczych, co jednak nie przyniosło żadnych rezultatów. Przez cały ten czas miasto było zaopatrywane przez przylegające do niego jezioro. 10 czerwca rada książąt zdecydowała o konieczności odcięcia tej drogi zaopatrzenia i krzyżowcy wysłali do cesarza Aleksego posłów z prośbą o przetransportowanie na jezioro floty cesarskiej. Operacją transportu łodzi z odległego o około 30 kilometrów Civetot dowodził jeden z bizantyjskich doradców Manuel Butumites 17 czerwca łodzie dotarły nad jezioro a rankiem następnego dnia podpłynęły pod miasto wobec czego załoga Turecka postanowiła poddać się Bizantyjczykom.

[edytuj] Skutki

Zdobycie Nicei było pokonaniem pierwszej poważnej przeszkody na drodze krucjaty. Tutaj też doszło do znaczących rozdźwięków z Bizancjum, gdyż krzyżowcy liczyli na możliwość złupienia bogatego miasta, do czego Bizantyjczycy nie dopuścili. To, oraz zachowanie przy życiu załogi miasta (a następnie jej zwolnienie za okupem), było później przedstawiane przez krzyżowców jako jednoznaczny akt wrogości względem Krucjaty.

[edytuj] Bibliografia

• Thomas Asbridge Pierwsza Krucjata Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2006, ISBN 83-7301-757-7
• Anonim Dzieje pierwszej krucjaty PWN Warszawa-Kraków 1984 ISBN 83-01-05365-8