Olgierd Pożerski

Z Wikipedii

Olgierd Pożerski (ur. 8 grudnia 1880 w Kursku (Rosja), zm. 1 września 1930 poligon Leśna) - pułkownik artylerii Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w Armii Imperium Rosyjskiego 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Awanse: 4 Ordery i odznaczenia: 5 Zobacz: 6 Bibliografia 7 Przypisy

[edytuj] Służba w Armii Imperium Rosyjskiego

Od 1901 oficer zawodowy rosyjskiej artylerii. Uczestnik wojny-rosyjsko japońskiej 1904 - 1905 i I wojny światowej na froncie niemieckim.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, początkowo w Komisji do Opracowania Planów Organizacji Artylerii. Grudzień 1918 - maj 1919 dowódca twierdzy Zegrze i jednocześnie w Komisji Organizacyjno - Kwalifikacyjnej Artylerii. Maj 1919 - styczeń 1920 dowódca VIII Brygady Artylerii, czasowo XVI Brygady Piechoty. Styczeń - marzec 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej gen. Józefa Lasockiego, kwiecień - maj 1920 inspektor wyszkolenia artylerii 1 Armii, maj - czerwiec 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej gen. J. Lasockiego, czerwiec - lipiec 1920 dowódca 8 Dywizji Piechoty, lipiec - sierpień 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej pułkownika Stanisława Burhardta-Bukackiego. W bitwie o Warszawę - sierpień 1920 dowódca artylerii odcinka Ząbki, sierpień 1920 - styczeń 1921 dowódca 8 Dywizji Piechoty, styczeń 1921 - wrzesień 1924 szef artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu I Warszawa.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 17 lokatą. ^[1]

Wrzesień 1924 - lipiec 1925 dowódca 18 Dywizji Piechoty w Łomży, lipiec 1925 - październik 1926 dowódca Obszaru Warownego Wilno, październik 1926 - sierpień 1930 dowódca 20 Dywizji Piechoty. Odbywał krótkie kursy doskonalące dla wyższych dowódców w l. 1920, 1921, 1922 ,1923 w tym w 1927 w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, a w 1927 kurs w Wersalu. Zmarł na poligonie Leśna.

Pośmiertnie awansowany generałem dywizji. Pochowany w Wilnie, cmentarz Benedyktyński. Autor studiów z zakresu taktyki artylerii i wojskowo - historycznych. Bohater licznych anegdot i historyjek.

[edytuj] Awanse:

• podporucznik (Подпоручик) - 1900
• porucznik (Поручик) - 1903
• sztabskapitan (Штабс-Капитан) - 1907
• kapitan (Капитан) - 1915
• pułkownik (Полковник) - 1917
• generał brygady 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 17 lokatą (w 1924 - 15 lokata, a w 1928 - 8 lokata)
• generał dywizji 1 września 1930 pośmiertnie

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska Karski S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 260-261.
• Rocznik Oficerski 1924, s. 118.
• Rocznik Oficerski 1928, s. 12.

Przypisy