Oporów (Wrocław)

Z Wikipedii

Oporów - osiedle Wrocławia położone w południowo-zachodniej części miasta.

Spis treści 1 Położenie 2 Historia 3 Komunikacja 4 Linki Zewnętrzne

[edytuj] Położenie

Granice osiedla wyznacza od wschodu rzeka Ślęza, od północy tory kolejowe linii do Jaworzyny Śląskiej i Wałbrzycha, granica południowa przebiega przez niezagospodarowane obszary w okolicach ulicy Kowalskiego (Oporów) i Jutrzenki (Klecina), a zachodnia pokrywa się z granicą administracyjną miasta, oddzielającą je od podwrocławskiej wsi Mokronos Dolny, do której wiedzie droga wojewódzka nr 347.

Główne ulice: Solskiego (główna oś osiedla i dojazd z centrum miasta), Wiejska (dojazd z Muchoboru Wielkiego), Karmelkowa (dojazd z Kleciny), Aleja Piastów (planowane jeszcze od czasów niemieckich połączenie z osiedlem Krzyki). Przy ulicy Karmelkowej, na terenach po koszarach Armii Czerwonej znajduje się Dolnośląskie Centrum Hurtu Rolno-Spożywczego.

[edytuj] Historia

Wieś Oporów wzmiankowana miała być po raz pierwszy w latach 1201-1227 w dokumentach cystersów z Lubiąża, do których miała należeć.Jednak w wyniku badań przy tworzeniu broszury z okazji 800 lecia tegóż osiedla wyszło na jaw że w tych dokumentach mowa była o Oporowie znajdującym się koło wsi Wołów ( koło Trzebnicy). Datę faktyczną ustalono na 1211. Podejrzewa się, że jej nazwa pochodzi od imienia Opor. Przez sześć stuleci, od 1208 do 1810, Oporów pozostawał w dyspozycji kapituły wrocławskiej. Mieszkańcy, zajmujący się głównie rolnictwem, hodowlą i sadownictwem zaliczali się do wolnego chłopstwa (nie podlegali pańszczyźnie): pod koniec XVIII wieku we wsi zamieszkałej przez 156 osób w 26 domach znajdowały się również karczma i szkoła. Wieś przekształciła się w początkach XX wieku w osiedle willowe. Największy rozkwit przypada na rok 1936, kiedy to na Oporowie bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali sobie wille; byli to zazwyczaj kupcy i bankowcy. Już przed wojną powstała tu szkoła (obecnie ceglany budynek dawnej szkoły jest częścią Szkoły Podstawowej nr 15). Wtedy to powstała większość ulic (Oporów dotąd, jako wieś, obejmował jedynie obecną ulicę Wiejską). Jeszcze przed wojną powstał na Oporowie kościół, który był pierwotnie świątynią protestancką. Po II wojnie światowej chętnie osiedlali się tu profesorowie wrocławskich uczelni, jak np. Tadeusz Mikulski, Władysław Czapliński, Jan Trzynadlowski, przez co zyskało ono specyficzną atmosferę i elitarny charakter. Naukowcy obawiali się ludności robotniczej, dlatego osiedlali się wspólnie na Oporowie. Był on nazywany "osiedlem profesorskim". W roku 1951 wieś włączono w granice Wrocławia (w tym samym czasie włączono: w bezpośrednim sąsiedztwie Oporowa Muchobór Wielki i Klecinę, a także Bieńkowice, Brochów, Jagodno, Ołtaszyn, Wojszyce, Miłostków/Marzanów, Sołtysowice, Wojnów, Zakrzów i Zgorzelisko). W tym celu wybudowano most (w miejscu, w którym znajdował się podobny most przed II Wojną światową. Niestety most okazał się mieć za małą nośność, przez co plany doprowadzenia na Oporów linii tramwajowej spełzły na niczym. Reaktywowano również kościół (tuż po wojnie było na jego miejscu boisko do koszykówki). Na stanowisko proboszcza powołano księdza Hieronima Feichta.

W październiku 2002 roku osiedle Oporów liczyło 5 888 mieszkańców, w 2005 około 6,2 tys.

[edytuj] Komunikacja

Dojazd do osiedla możliwy jest z czterech kierunków: od północy ulicą Solskiego (od strony centrum Wrocławia), z północnego zachodu Ibn Siny Avicenny (od strony Muchoboru Wielkiego), z południowego zachodu Mokronoską (droga 347 prowadząca od Kątów Wrocławskich) lub z południowego wschodu Karmelkową (od strony Kleciny. Transport publiczny umożliwia dojazd tramwajami 4, 11, 20 (pętla tramwajowa znajduje się tuż za północną granicą osiedla, nad Ślęzą) oraz autobusami miejskimi A, 107, 125 oraz autobusem nocnym 251.

[edytuj] Linki Zewnętrzne

• Strona internetowa osiedla