Rezerwat przyrody Wisła

Z Wikipedii

Wisła - faunistyczny rezerwat wodny na terenie miasta Wisła w powiecie cieszyńskim. Znajduje się w centrum Pasma Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim. Obejmuje cieki wodne Białej i Czarnej Wisełki, powstały z ich połączenia źródłowy tok Wisły do ujścia Malinki oraz ciek samej Malinki (575 - 995 m n.p.m.).

Rezerwat został utworzony zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 25 czerwca 1959 r. (Monitor Polski nr. 62, poz. 321 z 1959 r.) w celu ochrony wymienionych odcinków wód jako miejsca bytowania i rozrodu rodzimej populacji pstrąga potokowego. Jego powierzchnię określono na 17,61 ha.

Odcinkom rzek, uznanym za rezerwat, towarzyszą następujące zespoły leśne:

• dolnoreglowy bór świerkowo-jodłowy - w górnej części cieków;
• żyzna buczyna karpacka - w dolnej części cieków;
• nadrzeczna olszyna górska z olszą szarą i bujnie rozwiniętym runem, w którym dominują lepiężniki - wąskim pasem wzdłuż potoków w najniższej części rezerwatu.

Wzdłuż cieków wodnych, wchodzących w skład rezerwatu, występuje ponad 200 gatunków roślin naczyniowych. Jest wśród nich szereg gatunków podlegających ochronie gatunkowej lub rzadkich. Większość z nich spotkamy w ziołoroślach nad Białą (np. jaskier platanolistny]], róża alpejska, rutewka orlikolistna, tojad mocny), lub Czarną Wisełką (ciemiężyca zielona, modrzyk górski, naparstnica zwyczajna, omieg górski, szczaw alpejski, wiązówka błotna). Ponadto na wychodniach fliszu i na murkach oporowych nad Białą Wisełką znaleziono stanowiska rzadkich paproci: paprotki zwyczajnej i zanokcicy skalnej. W niższych położeniach ciekom tym towarzyszą nadpotokowe ziołorośla lepiężnikowe (łopuszyny), w których masowo występują lepiężnik biały i różowy oraz świerząbek orzęsiony, natomiast rzadko - bniec czerwony.

Od początku istnienia rezerwatu niejasne były zarówno jego precyzyjna lokalizacja jak i stosunki własnościowe na jego terenie i w najbliższym sąsiedztwie. Funkcje rezerwatu stały od początku w sprzeczności z lansowaną rozbudową miasta Wisły i propagowaniem jej jako głównego ośrodka turystycznego w Beskidzie Śląskim. Regulacja znacznych odcinków wymienionych potoków i budowa zapory w Wiśle Czarnem, a także zakwaszenie i zanieczyszczenie wody spowodowały, że funkcje rezerwatu są obecnie bardzo wątpliwe: w Czarnej Wisełce pstrągi zupełnie wyginęły, a w Białej Wisełce pstrąg nie utrzymałby się bez sztucznego zarybiania narybkiem z hodowli.

[edytuj] Bibliografia

• Bernacki Leszek, Blarowski Andrzej, Wilczek Zbigniew: Osobliwości szaty roślinnej województwa bielskiego, wyd. COLGRAF-PRESS, Poznań 1998, ISBN 83-86258-22-5;
• Blarowski Andrzej, Gajczak Jerzy, Łajczak Adam i in.: Przyroda województwa bielskiego. Stan poznania, zagrożenia i ochrona, wyd. COLGRAF-PRESS, Poznań 1997, ISBN 83-86268-15-2;
• Buława Wiktor: Rośliny rezerwatu Białej i Czarnej Wisełki, wyd. Towarzystwo Miłośników Wisły, [Wisła] 1987;
• Klimek Andrzej: Ścieżka dydaktyczno-przyrodnicza na Baranią Górę, wyd. Leśny Kompleks Promocyjny "Lasy Beskidu Śląskiego", Nadleśnictwo Wisła, Wisła 2000, ISBN 83-908488-1-3;