Stanisław Świtalski

Z Wikipedii

Stanisław Jan Świtalski (ur. 28 marca 1890 w Gródku Jagiellońskim, zm. 19 września 1939) - pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Spis treści

1 Działalność niepodległościowa
2 Służba w Wojsku Polskim
3 Awanse:
4 Ordery i odznaczenia:
5 Źródła:
6 Przypisy

[edytuj] Działalność niepodległościowa

Przed I wojną światową ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Od 1914 w Legionach. Po kryzysie przysięgowym internowany, później działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Od 1918 w Wojsku Polskim, brał udział w obronie Lwowa w tymże roku. Podczas wojny polsko-rosyjskiej dowodził batalionem w 6 Pułku Piechoty Legionów, a następnie pełnił funkcję zastępcy dowódcy tego pułku.

W latach 1922-1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do 20 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu. ^[1]

Później był m.in. dowódcą: 82 Syberyjskiego Pułku Piechoty, piechoty dywizyjnej 9 Dywizji Piechoty oraz dowódcą 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty.

2 września 1939 z powodu nieudolnego dowodzenia został odwołany ze stanowiska dowódcy dywizji i skierowany do dyspozycji dowódcy Armii "Pomorze". 7 września objął dowództwo improwizowanej grupy bojowej złożonej z oddziałów wartowniczych, etapowych, Przysposobienia Wojskowego i rozbitków z innych oddziałów armii. 10 września grupa ta po dołączeniu III batalionu 144 pp liczyła około trzech batalionów piechoty i miała za zadanie utrzymanie przeprawy na Bzurze w Sochaczewie. Podczas przebijania się resztek grupy przez Puszczę Kampinoską, poległ w walce z Niemcami w okolicach gajówki Krzywa Góra. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.